Wat een bezettingswisselingen bij Borknagar zeg. Gitarist Jens F. Ryland (1997-2003, 2007-2018), drummer Baard Kolstad (2012-2018) en zanger Vintersorg (2000-2019) zijn geen onderdeel meer van de naar de Schotse berg Lochnagar vernoemde band. Drummer Bjørn Dugstad Rønnow (Maahlas, Profane Burial, Viper Solfa) en gitarist Jostein Thomassen (Fracture, Profane Burial, Viper Solfa, Source of Tide, Spider) zijn de nieuwkomers.
Levert dat een volkomen andere sound op? Nee, dat valt wel mee. Nog altijd brengt het Noorse gezelschap een mix van black metal, folk, prog en jarenzeventigrock ten gehore. Het drumwerk van Rønnow is vooral technisch uitstekend verzorgd en minder nadrukkelijk aangekleed met extra’s. ICS Vortex heeft wat meer vocale ruimte gekregen, maar ook toetsenist Lars ‘Lazare’ Nedland is veelvuldig te horen.
True North gaat overdonderend van start met Thunderous. Deze openingstrack bevat alle stijlen waarmee je de muziek van Borknagar zou omschrijven (zie vorige alinea). Het is een zeer dynamische compositie met zowel tremoloriffs en blastbeats als meerdere lagen zang en keyboards die voor een epische touch zorgen. De track is zowel krachtig als melodieus.
Vervolgens kiezen de Noord-Europeanen voor een vernieuwend en geslaagd experiment. Up North swingt de pan uit. Deze rocker bevat uitstekend, groovy drumwerk, prima bijdragen op de hammond van Nedland en beklijvende gitaarpartijen. We hebben het dan nog niet eens over de slim geplaatste versnelling gehad. Uitstekende songwriting.
Oud en nieuw ontmoeten elkaar op deze elfde full-length. De blackmetalkant komt bijvoorbeeld goed naar voren in The Fire That Burns en in diezelfde track is er een geslaagde overgang naar seventiesprog. Nedland en Vortex zorgen ervoor dat je binnen de kortste keren mee zit te neuriën. Wat een prachtige zanglijnen. Na al dat geweld doet het melodieus rockende, bijna Ghost-achtige Lights het rustiger aan. Wild Feather’s Heart is zelfs een ballad, wederom met fantastische zanglijnen.
De tweede helft bevat de wat minder gedenkwaardige songs. Ze mogen er beslist zijn, maar de euforie van de eerste helft keert slechts in bepaalde passages terug. Zo bevat het dynamische Mount Rapture sterk keyboardwerk en wordt dit goed afgewisseld met een gitaarsolo. Into The White overtuigt vooral vanwege het harmonieuze laatste deel. Het bijna Beatles meets Black Sabbath-achtige Voices sluit de plaat rustig en overtuigend af.
Ondanks het verlies van drie bepalende krachten is het Borknagar gelukt een sterke opvolger van het ijzersterke Winter Thrice (2016) af te leveren. De plaat staat vol met herkenbare Borknagar-elementen, maar bevat tevens vernieuwende elementen, die uitstekend zijn geïntegreerd in de composities. Wat dat betreft zijn de complimenten zowel aan de bandleden als aan mixman Jens Bogren beslist op hun plaats.
Tracklist:
1. Thunderous
2. Up North
3. The Fire That Burns
4. Lights
5. Wild Father’s Heart
6. Mount Rapture
7. Into The White
8. Tidal
9. Voices
