Niet dat Death Angel het metalen ambacht niet meer in de vingers heeft. De club rond snarenplukker Rob Cavestany en zanger Mark Osegueda stelt eigenlijk nooit echt teleur. Op een wereldplaat heb ik ze na het effectieve Killing Season uit 2008 echter niet meer kunnen betrappen. Zeker, de laatste drie schijfjes bevatten wat lekkere uitschieters, maar Death Angel staat tegenwoordig vooral garant voor degelijkheid. Lekker agressieve thrash die de volle speelduur soepel doorhamert, zonder enorm te blijven plakken.

Waar het aan ligt? Een reden zou kunnen zijn dat Cavestany al jaren grotendeels alleen schrijft. Dan zakt de inspiratie misschien toch wat weg. Humanicide past in dat opzicht naadloos tussen de laatste rits albums. De plaat biedt vlotte en zeer strak uitgevoerde metal, gevangen in een tiental verzorgde composities. Naar afwisseling zoek je voor de vierde maal op rij met een vergrootglas. Waar zijn die memorabele rockliedjes als A Room With A View en Veil Of Deception of een funky kraker als Bored toch gebleven? Songs die zowel band als luisteraar de kans geven om even op adem te komen. Dergelijke tracks zorgen bovendien voor de broodnodige dynamiek. Dynamiek zoek je hier met een vergrootglas, of het moeten de Maiden-invloeden in onder meer het titelnummer en het pianoriedeltje in Immortal Behated zijn.

Een pluspunt is wel dat vocalist Osegueda, toch een zanger van formaat, weer iets meer aan zingen toekomt. Hij laat zich minder verleiden tot schreeuwen en dat komt het luisterplezier beslist ten goede. Zijn zangmelodieën blijken broodnodig, want de muziek ramt vooral heftig door. Op zich niet erg, al begrijp ik nog steeds niet waarom Death Angel producent Jason Suecof niet een keer de studio uittrapt. Suecof draait de nuances opnieuw vakkundig de nek om met zijn uiterst vlakke en overgecomprimeerde broddelwerk. De drums klinken wederom onnatuurlijk en elk piekje in de mix is met zorg uitgegumd. Een solo moet het geluidsbeeld openscheuren en niet half verzuipen in de begeleidende akkoorden. Klonk Death Angel vroeger altijd lekker organisch en gezond dynamisch; daar is helaas niets van over.

Ja, ik ben kritisch. Nee, Humanicide is geen slechte plaat. Maar Death Angel kan gewoon beter. Death Angel kan al jaren beter. Misschien dat andere bandleden de ploeterende gitarist in de toekomst wat meer met de songschrijverij kunnen helpen, dat het dan weer top wordt. Nu is Death Angel beslist zeer oké, maar naast de ijzersterke platen van vroeger en de frisse schijven na de reünie steekt Humanicide opnieuw toch wat bleekjes af. En dat mag best luid en duidelijk gezegd worden.

Tracklist:
1. Humanicide
2. Divine Defector
3. Aggressor
4. I Came For Blood
5. Immortal Behated
6. Alive And Screaming
7. The Pack
8. Ghost Of Me
9. Revelation Song
10. Of Rats And Men