In de dertien nummers profileert Billy zich zoals hij is, zonder daarbij rekening te houden met andermans mening of invloed. Het is nog steeds hardcore wat de klok slaat, maar er zijn ook subtiele uitstapjes richting andere genres. Met Feed The Fire, Sick And Tired en de single Rise And Slay horen we vlotte hardcore, die uiteraard beïnvloed is door de New York-hardcorescene uit de jaren tachtig. De pakkende riffs zorgen ervoor dat enkele luisterbeurten al voldoende zijn voor herkenning en meezingmomenten. Freedom’s Never Free en No Apologies No Regrets bevatten snelle, old school hardcore zoals we het graag horen. Hoewel ik nooit echt fan ben geweest van Billy's stem, kan ik niet ontkennen dat het ook hier weer naadloos aansluit bij de muziekstijl.

De eerder beschreven uitstapjes zijn zoals gezegd subtiel. Tijdens Generation Z staat de generatie van nu centraal, en de melodieuze gitaarriffs maken het een vlot geheel. Opvallend is dat Feed The Fire veel nummers met punkinvloeden bevat, wat ervoor zorgt dat ze erg makkelijk te verteren zijn. Enemy is daar ook een goed voorbeeld van. Tijdens Untruth is de hardcore met rappende zanglijnen ingezongen en het resultaat klinkt verrassend goed. Het blijft een feit dat veel hardcorebands en artiesten een link hebben met hip-hop. Tijdens afsluiter Disaffected World sluit BillyBio af met een langer nummer, waarbij alle invloeden nog eenmaal te horen zijn.

Billy(Bio) laat zo tegen het eind van dit jaar op een effectieve wijze van zich horen. Feed The Fire bevat een aantal lekkere nummers die snel beklijven. Dat is een pluspunt, maar tegelijkertijd ook een vraagteken wat betreft houdbaarheid op langere termijn. Liefhebbers van New York-hardcore kunnen deze plaat blindelings toevoegen aan hun collectie.

Tracklist:
1. Freedom's Never Free
2. Feed The Fire
3. No Apologies No Regrets
4. Generation Z
5. Sick And Tired
6. Remedy
7. Sodality
8. Rise And Slay
9. STFU
10. Trepidation
11. Untruth
12. Enemy
13. Disaffected World