Er is geen gebrek aan releases van female-fronted doom dit jaar. Ook het uit Portland (Oregon) afkomstige Holy Grove zwemt in deze overvolle vijver. Het in 2016 uitgebrachte Holy Grove is een aardig debuut. Opvolger Holy Grove II ligt in het verlengde daarvan, maar blijft over de hele linie toch te kleurloos.

Holy Grove heeft in het verleden getourd met Windhand en Royal Thunder. Dat zijn gelijk de bands die naar voren komen tijdens het beluisteren van dit album. Andrea Vidal laat namelijk krachtige vocalen horen die doen denken aan Royal Thunders frontvrouw Mlny Parsonz. Alleen mist Vidal te vaak net die extra emotie in haar stem die Parsonz wel heeft. De overeenkomst met Windhand zit hem vooral in het groovende karakter van de doomsongs.

Dat Holy Grove overeenkomsten vertoont met deze prima bands is veelbelovend. Helaas valt Holy Grove II toch flink tegen. Er staan vijf songs op waarvan er vier langer dan acht minuten duren. Blade Born, Aurora en Valley Of The Mystics zijn geen verkeerde tracks, maar ze ontstijgen de middelmaat ook niet. Alleen in Solaris en Cosmos imponeert Holy Grove. Vooral laatstgenoemde is een prachtige, sfeervolle track. Andrea gaat hier eindelijk echt los. Ze laat horen dat ze naast power ook veel emotie en melodie aan een track kan meegeven. Een leuk detail is dat YOB-zanger Mike Scheidt tegen het einde van het nummer nog meezingt. Naast de prima zang zijn het de keyboardpartijen die voor veel melodie zorgen.

Het is een beetje een onverwacht sterk einde van een middelmatige plaat. Het merendeel van de composities mist vooral spanning en dynamiek. De kans is dan ook groot dat deze plaat gauw vergeten wordt.