Het uit Boekarest afkomstige Between Colors is sinds 2012 actief en speelt modern metal. Nu is dat een heel breed begrip. Om wat preciezer te zijn speelt het Roemeense gezelschap een mix van industrial, nu-metal en cyberpunk. Het kwartet won in eigen land diverse prijzen, maar internationaal kon men nog niet doorbreken na het debuutalbum M.A.D. (2016), dat recentelijk werd opgevolgd door de ep Simulacrum.
Waar het melodieuze titelnummer wel wat wegheeft van Celldweller, is het metalcore-achtige Artificial Voice een stuk agressiever. Dit komt onder andere door de extreme vocalen van zangeres Cristina. Zij wisselt haar gewone zangstem af met screams. De frontvrouw heeft een overheersende punkstem die vol frustratie zit, niet helemaal zuiver is en een love it or hate it-kwestie is. Een middenweg lijkt er niet te zijn. Het sterkst komt ze voor de dag in het elektro-industriële Atoms Of Greed. De instrumentatie, bestaande uit een machinale ritmesectie, groovy riffs, keyboardmelodieën, staat in dienst van de zanglijnen. De gitaarpartijen staan wat aan de zachte kant in de mix.
Elk nummer toont de sterke en zwakke punten van de Oost-Europeanen. Een goed voorbeeld daarvan is The Decadent Party, waarin de synthpartijen en groovy/djenty riffs goed samen gaan, maar het refrein de kracht uit het nummer haalt en de fade-out te snel gaat. Het titelnummer maakt de sterkste indruk van de vijf tracks en Artificial Voice staat ongetwijfeld op de setlist bij optredens. Simulacrum toont de productionele stap voorwaarts voor Between Colors, maar er moet toch nog wel wat gebeuren wil het buitenland warmlopen voor de muziek.
Tracklist:
1. Simulacrum
2. Artificial Voice
3. Garden Of Steel
4. Atoms Of Greed
5. The Decadent Party
