Desertrock is een subgenre dat in de nineties in Zuid-Californië is ontstaan. In de Palm Desert-scene houden bands zoals Yawning Man en Kyuss in de woestijn jamsessies met behulp van generatoren. We zijn inmiddels twintig jaar verder, maar nog steeds benaderen nieuwe groepen de sound van de bands uit die scene. In Nederland komt het Kootwijkerzand het dichtst bij een woestijn in de buurt. Ondanks het gebrek aan een echte 'desert' kent ons land een aantal leuke desert-/stonergroepen. Het Zaanse Desert Colossus bijvoorbeeld. Hoewel het ook een referentie kan zijn aan een locatie met dezelfde naam in de game The Legend of Zelda: Ocarina of Time, spreekt de bandnaam boekdelen.

Waar het debuutalbum Desert Colusses al een leuke binnenkomer is, biedt de opvolger Omnibeul meer focus en kwaliteit op het gebied van songwriting. Het opzwepende White Rabbit doet qua gitaarriffs- en loopjes vooral denken aan Queens Of The Stone Age (ten tijde van het Rated R-album), maar het heeft ook het vuige punk-element. Dit laatste is onderdeel van de sound van Desert Colossus. Continu krijg je een mix voorgeschoteld van stoner, punk en grunge. Het drietal Know, Hustle en Sleeping With The Stones mag er ook zijn. In de laatste twee neemt de groep iets gas terug. Deze meer slepende midtempo-nummers zouden niet op een album van Nirvana, Tad of Red Fang misstaan.

Spit And Tears smaakt met zijn logge gitaarriffs en lang aanhoudende vocalen naar Alice In Chains. Waar het eerder genoemde Know al uitnodigde voor wat voorzichtig metal-verantwoord danswerk, kan Rusty Trombone er voor zorgen dat de voetjes definitief van de vloer gaan. Het nummer loopt erg lekker en de trombone-solo klinkt simpelweg gaaf. In de afsluiter Give Gas Chopperbike is het vooral genieten van de instrumentatie. Hier laat het kwartet qua songverloop potentie horen en zorgen de wendingen voor een boeiend geheel.

Het wiel opnieuw uitvinden doet Desert Colossus hier niet. En ondanks dat ik ondertussen aanzienlijk veel stonerplaten heb gehoord die hetzelfde basisgeluid hebben als Omnibeul, is dit gewoon een prima plaat met vermakelijke songs. Oké, hier en daar wordt er een riff gerecycled, maar dit kwartet komt met genoeg leuke ideeën. De punk-achtige insteek van de songs pakt bijvoorbeeld goed uit. Of Desert Colossus het elk-jaar-een-nieuw-album-ritme gaat volhouden, is nog maar afwachten. Tot die tijd biedt Ominbeul genoeg vertier.