De zangeres heeft na haar tijd bij The 3rd And The Mortal en Storm een aantal soloreleases uitgebracht tot ze in 2005 tijdelijk afscheid nam van de muziekbusiness. In 2013 kwam ze terug met een cover van The 3rd And The Mortals Why So Lonely, samen met Tuomas Holopainen van Nightwish. Meer solo-albums volgden, de laatste in 2015 (To The North).
Nu is er dus een nieuwe full-length. Daarop laat de Noorse een mix van wereldmuziek, trip-hop en Keltische folk horen, waarbij wereldmuziek overheerst. Ze noemt de Noorse natuur, folklore en muziek die door haar vader is doorgegeven als inspiratiebronnen. Ze schaart Kari Bremnes, Loreena McKennitt en Emmylou Harris onder haar favorieten, zangeressen die met hun spirituele touch ervoor zorgen dat de muziek die ze maken, veel meer sfeer krijgt. Zo ook Kari, die met haar breekbare, intieme en hartelijke stem de ziel van de luisteraar raakt.
Rueslåtten krijgt hulp van de muzikanten Jostein Ansnes, Richard Turvey, Martyn Campbell en Steve Pilgrim, een team waarmee ze reeds eerder samenwerkte. Zij zorgen voor een professionele en ingetogen muzikale begeleiding. Prachtig zijn hun bijdragen in het dromerige The Harbour middels een rustige, elektronische beat en langzaam getokkel met veel reverb. Elke noot is raak. Fraai is ook het subtiel laag over laag opbouwen van As Evening Falls. Het musiceren staat weliswaar in dienst van het nummer, maar komt op gepaste momenten op een bescheiden manier wat meer op de voorgrond met een solo op cello of gitaar. De spotlight is verder vooral gereserveerd voor de prachtige vocalen en memorabele zanglijnen van Kari.
Al doen de nummers weinig voor elkaar onder, toch zijn er veel hoogtepunten te noteren. Behalve The Harbour behoren daartoe de single Chasing Rivers, het rustige titelnummer en ook de met een zwierige driekwartsmaat ingeklede opener Believer. Het album begint daarmee enigszins vergelijkbaar met de openingstrack Battle Forevermore van To The North. Spellbound zal velen aanspreken. Het is een remake van haar allereerste single Spindelsinn, ter ere van het feit dat het twintig jaar geleden is dat die verscheen. De recente versie bevat nieuwe arrangementen en teksten in het Engels. De enige vreemde eend in de bijt is Gone, dat een stuk steviger en rauwer is (hardere beat, distortion) dan de andere tracks.
Silence Is The Only Sound is in de breedte een nog iets beter uitgewerkte collectie songs dan voorganger To The North, dat reeds een positieve indruk achterliet. Het zijn ummers die al snel blijven hangen, bevrijdend werken, de geest geruststellen. Ze doen je realiseren dat onthaasten een goed plan is en dat we dat wat vaker zouden moeten doen. Het is inspirerende muziek met een hart. Ga er rustig bij zitten en geniet.
Tracklist:
1. Believer
2. Chasing Rivers
3. Spellbound
4. Gone
5. The Harbour
6. As Evening Falls
7. Saviour
8. Music You Should Hear
9. The Parting (Shine A Light)
10. Silence Is The Only Sound
.jpg){kind=small}
