Er is niet veel informatie online te vinden over de groep Johnny Mountain, uitgezonderd omtrent de line-up en dat de band uit Stockholm komt. Nadat eind 2014 de eerste ep I verschijnt, volgt in een flink gewijzigde bandbezetting begin dit jaar de opvolger II. De band tagt zichzelf onder andere als experimenteel, progressief en psychedelisch. In de vier songs van II komen deze tags goed tot uiting in de muziek.

In As Black Wolves Split The Sky worden rustige, Pink Floyd-achtige passages afgewisseld met gruizige riffs en bluesy gitaarsolo’s. De chants en het gebruik van een sitar in Prayer zorgen voor een interessant contrast met het explosievere refrein. In deze sterke compositie lijkt de experimentele, progressieve rock van Leprous een inspiratiebron te zijn geweest. Vooral de kalmere zangstukken van David Vesterman en de overgangen in dit nummer doen denken aan deze Noren. In Horribly Human zet Johnny Mountain een mooie desolate sfeer neer en slaat de groep een muzikale brug tussen Anathema en Leprous.

In het ruim negen minuten durende Dear Goddess krijgt Vesterman in het refrein vocale ondersteuning van Klara Nilsson. Na het experimentele middenstuk, dat bestaat uit duister klinkend duo-vioolwerk van Frieda Mossop en Petra Wahlgren, gaat de track verder met een passage die doet denken aan King Crimson. Uiteindelijk pakt de groep het refrein weer op en komt er einde aan deze boeiende ep.

Vooral voor liefhebbers van progressieve rock is dit een interessante release. Johnny Mountain verwerkt hier en daar wat doom en psychedelica in de songs, maar de liedjes kennen vooral overeenkomsten met groepen uit de progressieve hoek. De experimentele composities vergen wat extra luistertijd, maar de heldere productie en de prettige stem van David Vesterman verlagen de drempel om II vaker te gaan beluisteren. Van deze band horen we graag meer!