Het is zelfs al redelijk druk in de zaal als The Man-Eating Tree omstreeks acht uur zijn opwachting maakt. Deze Finse band timmert nog niet zo heel lang aan de weg, maar heeft blijkbaar toch al aardig wat mensen van zijn kwaliteiten weten te overtuigen. Niet voor niets heeft het relatief grote Century Media Records de band onder zijn hoede genomen. Hoewel ik niet bekend ben met het oeuvre van de heren, komt de smaakvol gebrachte ‘depri-rock’, die behoorlijk wat invloeden van Katatonia herbergt, goed uit de verf. Hier en daar herinnert het materiaal me ook wel enigszins aan Sentenced. De nummers die vanavond worden gespeeld, zijn vrijwel allemaal afkomstig van de nieuwe plaat Harvest. Een optreden dat naar meer smaakt. De volgende keer mag de zanger zijn onsamenhangende lofrede op de Nederlandse fiets als vervoersmiddel echter wel achterwege laten.

Als Leprous aan zijn set begint, is de zaal inmiddels vrijwel volledig volgestroomd en is het een hele opgave om de bar te bereiken. Amorphis is overduidelijk nog steeds ontzettend populair. Ook Leprous is een relatief jonge band, maar het feit dat de bandleden onderdeel uitmaken van de liveband van Ihsahn (ex-Emperor) verraadt al dat we hier met een stel rasmusici te maken hebben. De drukke progressieve metal met jazz-invloeden die Leprous ten gehore brengt, is echter niet aan mij besteed, waardoor de keuze tussen de set afkijken en bijkletsen met bekenden snel is gemaakt.

De band die vanavond natuurlijk centraal staat, is het Finse instituut Amorphis, dat alweer meer dan twintig jaar meedraait. Het knappe is dat hoewel de muzikale bakens in die tijd behoorlijk verzet zijn, het grootste deel van de fanbasis is meegegroeid met de muzikale ontwikkeling van de band. Het vorig jaar verschenen, ijzersterke The Beginning Of Times wijst er bovendien op dat Amorphis meer dan ooit in staat is om krachtige, melodieuze en meeslepende nummers te schrijven die het bij een zeer groot publiek goed doen. Het is niet vreemd dat de nadruk vanavond op het nieuwere materiaal ligt. Vooral het nieuwe album en het fantastische Skyforger zijn goed vertegenwoordigd in de setlist. Hoewel het geluid in eerste instantie ietwat aan de doffe kant is, wordt dat vrij snel recht getrokken. Sowieso verdient de geluidsman een compliment: waar het geluid in Dynamo normaliter loeihard staat, is het volume nu precies goed, zelfs om zonder oordoppen te kunnen luisteren. Een verademing!

De bandleden ogen ontspannen en geven een professionele performance weg. Vooral knap is het niveau dat zanger Tomi Joutsen live weet te halen. De prachtige cleane zang die hij op de albums laat horen, weet hij live goed te evenaren. Mede door het goede geluid is het smullen geblazen bij nummers als Sampo, Mermaid, Crack In A Stone en het fenomenaal mooie Silver Bride. Halverwege de set komt de oude garde ook nog aan zijn trekken als het tempo wordt opgeschroefd en Vulgar Necrolatry en Into Hiding voorbij komen. Het zijn nummers die ook twintig jaar na dato niets aan kracht hebben ingeboet. De interactie met het publiek blijft redelijk beperkt en de band gebruikt (afgezien van de mooie backdrop) ook verder geen visuele ondersteuning, maar dat heeft Amorphis ook nergens nodig. De kwaliteit van de nummers spreekt voor zich. Een heerlijk optreden, waarmee het concertjaar 2012 uitstekend van start is gegaan!

Meer foto's op de site van Peter Van Der Wielen: www.pepalaje.nl