Penumbra kreeg een uur speeltijd om ons te overtuigen dat hun populariteit in eigen land terecht was. En dat is het dus niet. Muzikaal staat de band hun mannetje maar het geheel komt erg cliché over en vooral de zanglijnen zijn even voorspelbaar als de hoge corruptiegraad in een Zuid-Amerikaans land. Het Beauty and the Beast-trucje (zie foto) kwam niet erg sensueel over en de vocale prestaties waren bij momenten erg povertjes. En dát is nu net het essentiële onderdeel van dit subgenre muziek. Zanger Jarlaath V haalde af en toe zijn oboe (blaasinstrument) boven en dat maakte het geheel visueel toch wat minder saai. Een matig concert met overigens de meest overbodige drumsolo aller tijden.
Gelukkig wist The Old Dead Tree het slechte begin van de avond volledig om te buigen in een euforische stemming. De relatief matige opkomst stoorde niet, want het publiek dat er wel was, deed enthousiast mee. Tegenover de ook al goede concerten die ze in de Benelux weggaven als voorprogramma van respectievelijk Opeth en Epica zijn ze nog erg gegroeid. Onze Franse amis zijn zo op elkaar ingespeeld dat ze geen enkel steekje laten vallen. De grote trekpleister blijft echter zanger/gitarist Manuel Munoz die het vrouwelijke deel van het publiek weet te overtuigen met zijn looks en emotionele cleane stem, terwijl de mannelijke helft geniet van zijn snedige riffs en harde grunt. De Anathema en Opeth-invloeden zijn duidelijk nog aanwezig, maar de band heeft op een korte periode zich toch ook een heel eigen sound eigengemaakt. In een dik uurtje komen er ongeveer evenveel songs aan bod van beide platen, maar het venijn zit toch wel in de staart met een adembenemende versie van “Out Of Breath”. De CD en T-shirt verkoop schiet na het concert de hoogte in en dat is nog altijd de best meetbare parameter of het een goed concert was.
