In navolging van zijn autobiografie What Does This Button Do? geeft Bruce Dickinson enkele 'spoken word'-voorstellingen, waarin de zanger diverse anekdotes vertelt. Onder meer Henry Rollins en Scott Ian gingen de Iron Maiden-frontman al voor. Na shows in Antwerpen, Madrid en Zürich eerder in de week staat de kleine grote Brit op de laatste dag van februari in TivoliVredenburg in Utrecht.

De Grote Zaal van het Utrechtse muziekcomplex is vanavond redelijk gevuld maar zit niet vol. Dat is waarschijnlijk te danken aan de erg hoge ticketprijs. Een avondje naar Bruce luisteren kost je minimaal tachtig euro per persoon. Normaal krijg je er een hele band, een rits aan Iron Maiden-songs en een waanzinnige show bij; vanavond moet je het doen met alleen de zanger. Onder luid applaus verschijnt Dickinson (die overigens zijn haar weer laat groeien "om de ouderen die dat niet kunnen, te irriteren") een kwartier later dan gepland ten tonele.

Applaus volgt nog diverse keren deze avond, voornamelijk als Bruce vertelt over gebeurtenissen die de fans aan het hart gaan, zoals het moment dat hij in 1981 bij Iron Maiden kwam en het moment dat hij in 1999 bij Iron Maiden terugkeerde. Ook wordt er veel gelachen. Bijvoorbeeld om verhalen over hoe hij in het eten van de rector piste, hoe hij tijdens Rock In Rio uit frustratie de monitors van het podium gooide, hoe hij - heel dom - poseerde bij een kapotgeschoten tank aan de frontlinie van de oorlog in Sarajevo en zijn ervaringen met spacecake wanneer hij een concert van Ronnie James Dio in Arnhem bezocht. Alle verhalen worden vanavond sowieso heel luchtig verteld; zelfs over zijn haaruitval (of beter gezegd: baarduitval) tijdens zijn chemokuur wordt gegrapt. Dat is te begrijpen, want men komt niet voor een depressief verhaal.

Bruce Dickinson weet alles leuk te vertellen, met vele gebaren en expressies, maar het geheel is soms wat onsamenhangend. Zo gaat het verhaal over zijn tijd op de kostschool iets te lang door en springt het van de hak op de tak. Dingen waar fans juist wel meer over willen horen, zoals wilde Iron Maiden-avonturen, komen maar mondjesmaat aan bod. Zijn aanhoudende slechte smaak in broeken is echter wel een terugkerend iets in de show en levert telkens weer gelach op. Na bijna twee uur is hij echter wel klaar met zijn verhaal en is het tijd voor een korte pauze. Na de pauze volgen de vragen uit het publiek, die vooraf waren ingediend. Daaruit leren we onder meer dat Bruce geen lid is van de Mile High-club en krijgen we nog een vermakelijke (maar wederom iets te langdradige) anekdote over zijn reis naar een schermwedstrijd.

De avond word afgesloten met een kort stukje uit het nummer Revelations, dat Dickinson a capella en zonder versterking brengt, zoals hij ook eens deed bij een optreden met Ian Anderson (Jethro Tull) in de kathedraal van Canterbury. Dat is dan ook de climax van de avond en onder luid applaus verlaat Bruce Dickinson het podium. Men kan terugkijken op een leuk avondje met leuke verhalen, wat hopelijk een unieke ervaring opgeleverd heeft voor het publiek.