Alvorens ik begin "reclame te maken" voor de songs op deze cd, wil ik er op wijzen dat men zelfs in Aardschok toegaf de cd tijdens de recensie te weinig punten te hebben gegeven. De reviewer (dit was tijdens een Moonspell-concert) gaf toe dat het materiaal ondertussen gegroeid was en dat het stukken beter was dan hij aanvankelijk dacht.
Het is toch een heavy cd? Inderdaad, het is geen Wolfheart, maar dat was "Sin/Pecado" ook niet en dat is "Darkness and Hope" al evenmin. Maar liedjes zoals "Soulsick", "Lustmord" en "Angelizer" zijn toch zwaar, met Fernando's diepe, satanische stem om alles lekker duister te doen klinken.
Je wil diepgang? In mijn ogen zijn dit nog altijd Fernando's beste teksten. Heel cryptisch, heel mysterieus. Je kan er in veel gevallen lekker lang over discussiëren en filosoferen zonder dat ze hun duistere kantjes verliezen.
Persoonlijk vindt ik het zelf leuk om te horen dat een band evolueert. De industrial-invloeden in bijvoorbeeld "The eternal spectator" (de lage stem en mechanische ritmes) geven het nummer toch een speciale tint? En hoeveel gothic-bands kunnen Afrikaanse invloeden in hun muzeik verwerken en niet totaal afgaan? Ik verwijs hier natuurlijk naar het nummer "Butterfly fx". De eerste maal vond ik er ook niets aan, maar blijf luisteren, uiteindelijk zijn alle basiselementen aanwezig, Fernando's diepe stem (met brullen tijdens het refrein), harde gitaren, een chaotisch einde en goede lyrics.
Of je de cd nu echt goed vindt of niet, is en blijft natuurlijk goede smaak, maar ik hoop dat velen de cd nog eens opnieuw beluisteren en hem deze keer wat tijd gunnen, en negen kansen op tien vindt je hem beter worden.
Tracklist:
1. Soulsick
2. Butterfly FX
3. Can't Bee
4. Lustmord
5. Self Abuse
6. I am the Eternal Spectator
7. Soulitary Vice
8. Disappear Here
9. Adaptables
10. Angelizer
11. Tired
12. K
13. O Mal de Cristo
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
