De band neigt - ondanks de zangeres - erg naar doom metal á la Mourning Beloveth. Het verschil zit echter in het subtiele, maar belangrijke gebruik van keyboards, dat de muziek een wat treuriger, maar desondanks iets minder zwaar karakter geeft dan bij de meeste pure doombands het geval is. Waar bij de meeste doombands geen enkele hoop meer doorklinkt in de muziek, blijft er bij Draconian ondanks alles toch nog een klein sprankje licht in de duisternis schijnen.

Met A Scenery of Loss en Daylight Misery schiet de band bijzonder sterk uit de startblokken. Vooral de trage, treurige riffs werken in op het gemoed en de combinatie tussen loodzware grunts en subtiele vrouwenzang pakt in deze nummers het beste uit. In de vorm van Expostulation bevat dit album ook nog een prachtig intermezzo met dieptrieste keyboardpartijen en plechtige gesproken passages, waarna vlekkeloos wordt overgeschakeld naar Heaven Laid in Tears. Dit nummer is in eerste instantie wat melodieuzer, maar borduurt al vrij snel verder op de eerdere nummers.

Arcane Rain Fell is al met al een bijzonder overtuigend en sfeervol album geworden, maar jammer genoeg gaan de nummers op het eind net iets te veel op elkaar lijken. Als de band het niveau van de eerste helft op een volgend album in zijn geheel kan vasthouden, zit er een pareltje aan te komen. Nu levert de band gewoon een erg goed album af, waar volgens mij echter desondanks nóg meer in had gezeten. Wellicht geen geschikt album om deze zomer op het strand te draaien, maar wél ideaal om je een avond mee terug te trekken op je kamer.

Tracklist:
1. A Scenery Of Loss
2. Daylight Misery
3. The Apostasy Canticle
4. Expostulation
5. Heaven Laid In Tears (Angel's Lament)
6. The Abhorrent Rays
7. The Everlasting Scar
8. Death, Come Near Me