Aan het Friese Braincasket de taak om de avond te openen. Het zestal laat zich omschrijven als Dutch brutal deathmetal en dat is ook exact wat de band vanavond laat zien. Met zijn zessen staan ze krapjes op het kleine podium, maar zetten wel een geluidsbarrière neer waar je u tegen kunt zeggen. De Friezen krijgt de aandacht van het publiek en hier daar vliegen een paar vuisten in de lucht en er valt zelfs een minuscule pit te ontdekken. Toch is de pot genadeloos rammen niet helemaal aan mij besteed. Ik ken de nummers niet en dan is er live op dat moment ook nog niet echt veel van te maken. Gelukkig waren er in het publiek zat mensen die daar anders over dachten en laat de band zo een prima visite kaartje op hun achter. Ik ben helaas nog niet overtuigd.
Daarna dan tijd voor symfonische deathmetal in stijl met Fleshgod Apocalypse.
Strak in pak komen de italianen het podium op gelopen, en aan de ontvangst valt gelijk al op te merken dat een groot gedeelte van het publiek vanavond ook mede een kaartje heeft gekocht om deze groep aan het werk te zien.
Het vijftal aangevuld met een zangeres in een zwart kostuum gaan furieus van start en daarbij valt gelijk het vakmanschap van drummer Fransesco Paoli op.
De beste man blast er furieus op los, een genot om aan te zien en te horen.
Het publiek pikt de signalen ook op en voorin gaat het al aardig los in een non stop pit. Ook verder in de zaal lijkt de band goedkeuring te ontvangen en deinzen al aardig wat hoofden mee. Het is vooral mooi om te zien wanneer de band een loodzware break inzet en de halve zaal mee staat te headbangen.
Maar helaas mankeert er ook genoeg aan het optreden.
Want zo ligt het geluid niet goed in de mix, de piano komt niet boven de gitaar en de drum uit, en zo is ook de zangeres gehuld in het zwart vrijwel niet te horen. Op sommige stukken staat ze zelfs te zingen maar hoor je helemaal niets. Daarbij mag ze ook zeker oefenen op haar stage presence, want tijdens het gehele optreden staat ze er bij als een zoutzak die zich constant af lijkt te vragen wat ze daar aan het doen is.
Gelukkig laten de andere bandleden wel een erg gemotiveerde kant zien, en weet zanger en gitarist Tomasso Riccardi met zijn imponerende mimiek te overtuigen en is goed bij stem.
Voor mij was het de eerste keer dat ik Fleshgod Apocalypse live zag, en daarbij hebben ze een goede indruk op mij achter gelaten.
Dan is na het ombouwen de beurt aan Krisiun om Leeuwarden te laten bewegen. De Braziliaanse oldschool deathmetal veteranen weten prima hoe ze een goede set moeten neerzetten, en doen dat dan ook vanavond moeiteloos in Leeuwarden. Een optreden zonder enige verassingen, maar wel weer heerlijk strak. Voorin blijft een groep enthousiastelingen ook dit gehele optreden lekker actief tot vermaak van zanger/bassist Alex Camargo, die herhaaldelijk hier naar verwijst en tussen elk nummer weer noemt hoe dankbaar hij is om hier te mogen spelen. Het geluid wat het drietal produceert is strak en in tegenstelling tot hun voorgangers goed gemixt. En ondanks een hele degelijke show met geen aanmerkingen laat Krisiun niet de indruk achter die Fleshgod Apocalypse wel achterliet.
En dan na ongeveer zes keer The Wickerman van Iron Maiden achter elkaar aan geluisterd te hebben is het tijd voor Kataklysm. Vorig jaar kwam de band met het album Waiting For The End To Come, een prima plaat die een strakke en zware Kataklysm liet horen. De plaat schopte het zelfs nog in mijn top 5 van 2013, dus ik was wel te porren om het nieuwe materiaal eens live te gaan aanschouwen. Ook was ik erg benieuwd hoe nieuwe drummer Oli Beaudoin het er van af zou brengen. Op de plaat wist hij mij namelijk erg goed te overtuigen.
Met het artwork van hun laatste album als achtergrond komen de bandleden het podium opgelopen en gaan furieus van start met Let Them Burn. Zanger Maurizio Iacono laat gelijk horen goed bij stem te zijn vanavond en schakelt moeiteloos van zijn hoge schelle klanken, naar zijn diepe zware gebrul. Als kritiek puntje op het album had ik dat ik hem bij tijden een beetje geroutineerd vond overkomen, maar daar is vanavond geen sprake van. Sympathiek en gemotiveerd is hij heer en meester van het podium en weet hij met gemak het publiek te bespelen. Als tweede track zet de band Push The Venom in opgevolgd door Like Angels Weeping (The Dark). Daarna neemt Maurizio Iacono even de tijd om de zaal te vertellen dat het publiek net als de bandleden Like Animals zijn en zet daarmee het nummer in. Voorin wordt gereageerd zoals de zanger suggereert en met Like Animals lijkt een goede live kraker geboren te zijn. In sneltreinvaart wordt er verder gespeeld, en het niveau is aangenaam hoog. Het geluid is hard en ligt perfect in de mix, iets wat ik een dag later nog steeds merk aangezien ik vlak naast een box gebivakkeerd stond.
Wanneer de band At The Edge Of The World speelt biedt zich een hoogtepunt aan in de vorm van de keiharde breaks richting het einde. Maar vervolgens is het drummer Oli Beadoin die compleet de show steelt met zijn drumsolo en demonstratie van northern hyperblast, om vervolgens het hypersnelle Blood On The Swans in te zetten. Hier laat de gehele band pas echt zien wat voor kwaliteiten ze in huis hebben. Het concert gaat daarna in een rap tempo verder. Waiting For The End To Come wordt nog vertegenwoordigd met drie songs in de tweede helft (Fire, Kill The Elite en Elevate). Daarbij valt het op dat de nieuwe tracks goed opgepakt worden door het publiek. Dan wordt er langzaam naar einde gewerkt en krijgt het publiek nog even de kans om goed te moshen met Shadows And Dust en Crippled & Broken. Vervolgens sluit Kataklysm een prima concert en een fijne deathmetal avond af met The Road To Devastation.
Setlist Kataklysm:
1. Let Them Burn
2. Push The Venom
3. Like Angels Weeping (The Dark)
4. Like Animals
5. As I Slither
6. At The Edge Of The World
7. Taking The World By Storm
8. Drum Solo
9. Blood On The Swans
10. Fire
11. Blood In Heaven
12. Kill The Elite
13. Prevail
14. Iron Will
15. Elevate
16. In Shadows And Dust
17. Crippled And Broken
18. The Road To Devastation
