Zanger Bjorn:
Ikzelf dus. Ik zing dus en schrijf alle teksten. Ik hoor soms van andere zangers dat ze zelden samen met de rest van de band repeteren of bijdragen aan het schrijven van nummers, terwijl ik bijna bij elke repetitie ben en ook probeer te helpen aan het schrijven van nummers. Ook al speel ik geen enkel instrument, dus het betreft vooral de structuren en proberen te schaven aan welke riffs werken en welke niet. Ook op lay-out gebied had ik in grote lijnen een idee in mijn hoofd over hoe de plaat er zou gaan uit zien, wat ik dan zo goed mogelijk aan Jake Bannon heb uitgelegd.
Bassist Pit:
Pit heeft het grootste deel van ons vorige album "Hellmouth" geschreven en ook voor de nieuwe plaat heeft hij enkele nummers geschreven, zoals het grootste deel van "Stakes Is High", althans dat geloof ik. Verder is hij de man die de rest altijd pusht om alles zo goed en strak mogelijk in te spelen en zingen, de man die op het laatste moment nog met zotte ideeën en plannen op de proppen komt en enorm perfectionistisch is vooral wat betreft zijn spel en geluid.
Drummer JP:
JP kwam pas bij ons spelen in april 2005, toen onze originele drummer Murph stopte en we al zo'n zeven of acht nieuwe nummers klaar hadden voor "Into Oblivion". Het was voor hem dan ook geen makkelijk proces om alle nummers te leren en er dan ook nog zijn eigen toets aan te geven. Zijn stijl is wat complexer dan onze vorige drummer en hij gaat ook erg snel en hard, dus hij heeft zeker een grote stempel op onze sound gedrukt. Verder was hij ook erg goed in plannen, contact leggen én onderhouden met onder andere Jake Bannon en Kurt Ballou.
Gitarist Cedric:
Deze heerser is verantwoordelijk voor het overgrote deel van songs en riffs op "Into Oblivion". Hij is een gitaar en materiaal freak, speelt zeer veel gitaar en probeert zichzelf en z'n sound constant te verbeteren. Het jongste lid van de band, maar wel de creatieve nucleus. Als enige gitarist en dus ook begeleider bij het inspelen van de drum, heeft hij enorm veel gitaar mogen en moeten spelen in de studio en was hij er constant bij. Zijn gitaarspel en sound is wat Rise And Fall onderscheidt van veel andere bands en ook wat veel mensen het eerst opvalt bij het horen van Rise And Fall. Hij heeft een erg duidelijke kijk op hoe hij wil dat we klinken als band.
Vincent Tetaert:
We kennen Vincent al jaren omdat hij net als ons al lang meedraait in het hardcore wereldje en we ook veel samen spelen met z'n band Amen Ra. Het was bij het horen van de laatste Amen Ra "Mass III" plaat, die hij zelf had opgenomen, dat we beseften dat hij de juiste man was om ons geluid vast te leggen zoals we dat wilden. Ook voor de vorige plaat hadden we met hem wat demo-opnames gedaan, maar nu was hij er bij elke stap van het proces: demo-opnames, de echte opnames in CCR, het mixen in Boston bij Kurt Ballou en het masteren, wat hij zelf heeft gedaan in Brussel, waar hij werkt in de Electric City en Synsound studio. Het feit dat onze livesound zo goed hebben weten te vatten op deze plaat, hebben we vooral aan hem te danken. Een held in mijn ogen.
Kris Belaen:
Ook Kris kennen we al jaren omdat we alles wat Rise And Fall tot nu toe deed, altijd bij hem opnamen en daarvoor ook al met onze vorige band. Hij is iemand met enorm goede oren en een enorm goede visie. Hij weet wat we kunnen én niet kunnen en hoort altijd heel goed als er iets niet honderd procent strak op band staat. Zijn ervaring met heel veel bands met uiteenlopende stijlen zorgt ervoor dat hij een breed referentiekader heeft en hij vult ons dan ook erg goed aan in de studio.
Kurt Ballou:
Vooral bekend als gitarist van Converge en natuurlijk als de man achter God City Studios (Modern Life Is War, Give Up The Ghost, Converge, Doomriders, etc.) leek hij ons de juiste man om echt het maximum uit onze opnames te halen. We wilden een extreme, rauwe en ruige sound die erg "live" zou klinken en erg donker zou zijn. Hij snapte erg goed waar we heen wilden en sleutelde zo samen met Vincent Tetaert dagen aan onze opnames om er een zo goed mogelijk resultaat uit te halen. We zijn erg tevreden over zijn werk.
Stijn Reproach:
Voor het nummer "The Void" hadden we meteen al gastvocalen in het hoofd van iemand die erg snel kon zingen, met een maniakale bijtende stem zoals Human Furnace van Ringworm. De perfecte man om dit te gaan doen leek ons Stijn van de band Reproach waar we regelmatig mee spelen. Hij kwam naar de studio, probeerde vijf keer en de zesde keer was het perfect.
J. Bannon:
Wist heel goed de sfeer en vibe van de plaat om te zetten naar iets dat visueel extreem was en sterk stond qua beeld. We bezorgden hem maanden voor de opnames al de demo opnames en teksten en al brainstormend bracht hij steeds meer en meer materiaal aan, met de hoes en de rest van de lay-out als uitkomst.
Iets anders nu. Was het proces ‘het schrijven van de eerste riff tot de cd die eindelijk werd geperst’ een moeilijke bevalling? Of liep alles van een leien dakje?
Nee, het was een redelijk moeilijke en langzame bevalling. Eerst en vooral hadden weer met een line-up wissel te kampen toen het gros van de nummers al geschreven was, én dit enkele maanden voordat de studio geboekt was om op te nemen. Uiteindelijk hebben we de opnames twee maanden uitgesteld om volledig klaar te zijn alvorens we CCR introkken. Dit was dus in juli. Het opnemen zelf ging vlot, maar duurde toch wat langer dan gedacht dus werden de opnames van de zang later gedaan in Brussel bij Vincent Tetaert, want meteen na de opnames bij CCR gingen we ook op tour. Na wat problemen met mijn stem lukt het dan toch de zang op te nemen en vanaf toen was het wachten tot september voor de mix en dan wachten op de lay-out tot eind oktober. Gelukkig was de CD net op tijd af voor de release show die we in Gent deden eind november.
Reflections Records is duidelijk een label met een visie. Wat maakt deze firma een goed (of een minder goed) bedrijf?
Reflections is een goed label omdat Johan en Suzanne het label runnen voor de juiste redenen. Ze houden echt van de bands die ze uitbrengen en geloven er ook in. Ze releasen wat ze zelf willen en doen ook zoveel mogelijk zelf, ook al wil dat zeggen dat ze elke dag meer dan 12 uur werken. Het is een onafhankelijk, creatief label met lef, gerund door mensen met een liefde voor onafhankelijke, echte muziek en vooral dan hardcore.
Niels van Reflections Records meldde mij dat jullie op komende optredens ook naar een metalpubliek zullen hengelen. Wat voor soort metalliefhebbers zullen jullie kunnen bekoren?
Hengelen naar een metal publiek is misschien een wat ongelukkige uitdrukking maar ik begrijp wel wat Niels bedoelt. We willen gewoon zoveel mogelijk gaan spelen en touren en als er dan kansen komen om met meer metal-gerichte bands te gaan spelen voor een ietwat ander publiek dan gaan we die uitdaging zeker aan, maar het is niet zo dat we iets anders gaan doen of ineens gaan pretenderen een metalband te gaan zijn ofzo. Wat we wel merken is dat er op onze shows wel eens verdwaalde metalheads zijn die dan enthousiast gaan headbangen of na de show een CD komen kopen, wat erg cool is. Zo kregen we in Nederland ooit eens te horen van zo’n kerel dat hij vond dat we klonken als ‘Entombed die hardcore speelde’, wat wel een cool compliment was.
Het mooie aan Rise And Fall vind ik persoonlijk dat jullie gewoon doorblijven beuken. Naarmate veel bands in jullie genre populairder beginnen worden, wordt hun sound ook ‘verlucht’ met uit de lucht vallende cleane melodieuze zanglijntjes tot zelfs Iron Maiden-achtig gitaarwerk. Ze camoufleren dat door te zeggen dat ze ‘progressie’ maken (wat in zeer veel gevallen objectief ook te betwijfelen valt) en hun muziek verliest jammer genoeg vaak alle spanningskracht. Wat is jouw mening over mijn mening?
We hebben geen enkele interesse in derdergans Maiden of In Flames-achtige riffs te gebruiken, of in melodieus gezongen refreintjes en dergelijke onzin. Het werkt misschien voor sommige bands (en voor veel anderen niet), maar het is gewoonweg iets wat ons niet interesseert en waar we zelf ‘into’ zijn. We gaan zelf voor een donker, ruig en heavy geluid dat zo ‘live’ mogelijk klinkt. Afwisseling en goede nummers zijn belangrijk. Geen moderne poespas, geen afgelikt, gezichtsloos geluid en zielloze would-be-metal. We zijn een hardcore punk band met wat metalinvloeden en een zwaar geluid en we verafgoden de RIFF.
Het afsluitende instrumentale ‘Ruins’ doet me overigens denken aan Neurosis. Ik denk dat jullie stiekem wel meer van dat soort passages in jullie hebben zitten. Muzikaal nog meer ambities in dat genre?
Het klopt wel dat er een Neurosis-feel in dat nummer zit, sommige mensen wisten we ook te vertellen dat het hun op Satyricon deed denken. Sowieso heeft een band als Neurosis wel z'n invloed op ons met hun massieve geluid, donderende riffs en compromisloze attitude. We spelen gewoon wat goed aanvoelt en wat er uit komt, dus ik kan nu moelijk voorspellen hoe de nieuwe nummers zullen gaan klinken.
Ten slotte: kies één van de twee en verklaar je nader.
Agressieve emotionele uitspattingen of muzikale rust:
Het eerste. Het is dit aspect van hardcore dat me altijd zo aansprak. De woede en intensiteit, gekoppeld aan een echte boodschap en relevante teksten... of die nu gaan over sociale thema’s of persoonlijke, het is de echtheid ervan die telt.
Slayer of Entombed.
Slayer. Ik hou van Entombed, maar Slayer is Slayer.
Tour doorheen elk Belgisch zaaltje of Graspop 2006 openen op het hoofdpodium.
Tour doorheen elke zaal van Europa. Ik vind sowieso een hardcore of metal band beter overkomen op een kleiner podium in een kleinere zaal. Het is intiemer, directer en de vonk slaat beter over.
De beste term om jullie sound te omschrijven: metalcore of punkmetal:
Duidelijk PUNKMETAL.
De Gentse Feesten of weekendje Groezrock.
De Gentse Feesten, maar zeker niet elke dag. Groezrock slaagt er wel altijd in een gevarieerder affiche neer te zetten en veel volk te lokken maar ik prefereer toch nog steeds de kleinere shows.
