Dit zijn natuurlijk de legendarische woorden afkomstig van Welcome To The Jungle. Deze track en bijbehorende videoclip van het verwoestende optreden, dat op Live Era '87 - '93 (1999) is vastgelegd, waren mijn eerste kennismaking met de band. Het zorgde ervoor dat ik een dag later debuutalbum Appetite For Destruction in huis had.

Voor mijzelf is Guns N' Roses een groep die aan de basis stond van mijn muzikale ontwikkeling en één die ik altijd zal koesteren. De tomeloze energie van Axl Rose en de bad attitude die hij en consorten over zich hadden, waren geweldig. Destijds kende ik geen enkele andere band die zulke lekkere vuige hardrockanthems kon afwisselen met de mooiste ballades. Wie heeft er niet ooit meegejoeld met Paradise City, of met zijn of haar geliefde eens gezwijmeld op November Rain en Sweet Child O' Mine?

Live Era '87 - '93 ligt inmiddels vijftien jaar achter ons en Guns N' Roses bestaat nog steeds. Nog even versnipperd als destijds en met Axl als enig resterend origineel bandlid. In de tussentijd heeft de band het gepresteerd om eindelijk Chinese Democracy (2008) uit te brengen maar daarna werd het, op het touren na, stil rondom de formatie. Over een nieuwe plaat wordt mondjesmaat gesproken maar inmiddels laat die ook al weer zes jaar op zich wachten. Na al die jaren is de roem en bewondering ook grotendeels vergaan, niet om wie of wat ze waren maar om wie of wat ze tegenwoordig zijn. Concerten beginnen steevast te laat, Axl is niet meer de charismatische frontman die hij ooit was en zingt eigenlijk verschrikkelijk vals. Bovendien kan het niemand iets schelen wie er nou eigenlijk naast hem staat te spelen.

De vraag is dan ook: Hoe goed is Guns N' Roses nog anno 2014? Wie de laatste tijd op internet nog eens gezocht heeft naar livevideo's van tegenwoordig, zal waarschijnlijk zeggen: "Niet goed". Maar wie luistert naar de nieuwe live-release Appetite For Democracy zal daar wellicht anders over denken. Want het schijfje vertoont de band in goede vorm en de zang van Axl Rose is hier niet eens zo vals. Natuurlijk mist hij de energie en vlotheid waarmee hij vroeger over het podium heen-en-weer vloog en kan hij de hoge en lage noten niet meer halen zoals in de hoogtijdagen. Maar vergeet ook niet dat het al weer bijna dertig jaar geleden is dat het debuut uitkwam, dus kun je hem dit kwalijk nemen? Wat je hem wel kwalijk kan nemen is dat deze release niet om een authentiek liveproduct gaat, want het moge duidelijk zijn dat de zang wel erg bewerkt is om sommige stukken verdraagzamer te maken.

De overige bandleden die nu samen met hem onder de naam Guns N' Roses spelen, doen het niet verkeerd maar zullen nooit uit de schaduw van hun voorgangers treden. Hierbij moet ik aanhalen dat de groep inmiddels al wel een aantal jaren een stabiele line-up heeft en pianist Dizzy Reed natuurlijk een oudgediende is. Toch voelt de band nergens aan als een hecht collectief. Niemand lijkt in staat om het optreden te laten vlammen en dat is ook af te zien aan het publiek dat er vaak maar stil bij staat.

Wat is deze liverelease dan waard? Voor de echte fans zal dit een mooi product zijn, dat laat zien hoe de stand van zaken is bij het huidige Guns N' Roses. Er is veel werk en aandacht aan deze release besteed. Bekijk alleen maar eens de enorme tracklist van maar liefst éénendertig nummers. Alleen dat kan al een reden zijn tot aanschaffen. Over de setlist valt natuurlijk altijd te twisten maar de band heeft een goede keuze gemaakt die hun oeuvre mooi dekt. Naast alle grote klassiekers staan er interessante songs op zoals Estranged (inclusief de magistrale schreeuwende gitaarsolo op het einde), Rocket Queen, Civil War en komt er ook veel nieuw materiaal aan bod. Wat je je overigens wel kan afvragen of This I Love nou werkelijk live gespeeld moet worden, aangezien Axl hier toch wel heel hoog moet zingen. De covers en de eigen nummers van de bandleden kunnen mij niet bekoren en hadden ook niet gehoeven. Dan had ik nog wel een paar titels geweten die ik graag daarvoor in de plaats had willen horen.

Uiteindelijk valt er zeker wat te genieten met Appetite For Democracy maar dan met een nostalgisch gevoel in je achterhoofd; bij elk nummer weet je dat het vroeger beter was. Bijna alle oude songs zijn dan ook in betere versie terug te vinden op Live Era '87 - '93. En juist dat maakt het jammer en bewijst voor mij dan ook dat de originele setting niet meer bij elkaar hoeft te komen. Laat het maar een mooie herinnering blijven.

Tracklist:
1. Intro
2. Chinese Democracy
3. Welcome To The Jungle
4. It's So Easy
5. Mr. Brownstone
6. Estranged
7. Rocket Queen
8. Blacklight Jesus Of Transylvania (Richard Fortus song)
9. Live And Let Die (Paul McCartney & Wings cover)
10. This I Love
11. Better
12. Motivation (Tommy Stinson song)
13. No Quarter (Dizzy Reeds song)
14. Catcher In The Rye
15. Street Of Dreams
16. You Could Be Mine
17. Ballad Of Death (DJ Asha song)
18. Sweet Child O' Mine
19. Another Brick In The Wall, Pt. 2 (Pink Floyd cover)
20. November Rain
22. Objectify (Bumblefoot song)
22. Don't Cry
23. Civil War
24. The Seeker (The Who cover)
25. Knockin' On Heavens Door (Bob Dylan cover)
26. Instrumental Jam #1
27. Nighttrain
28. I Used To Love Her
29. Patience
30. Instrumental Jam #2
31. Paradise City