Na afloop van het optreden van Alice In Chains neemt de spanning voelbaar toe. De belangrijkste vragen waar het publiek mee zit zijn ongetwijfeld 'hoe lang nog tot het optreden begint?' en 'hoe is Axl's humeur?'.
Het wachten valt mee, om half tien wordt het intro ingezet en niet veel later horen we wat plaagstootjes die verraden dat Welcome To The Jungle aanstaande is. Dan betreden de heren het podium en nadat W. Axl Rose zijn eerste woorden ("do you know where the fuck you are???") op de menigte los heeft gelaten knalt het nummer er pas echt tegenaan en worden we gelijk getrakteerd op het nodige vuurwerk.
Zoals waarschijnlijk wel bekend is Axl de enige overlevende van de originele bezetting. Toch heeft de controversiële frontman een aardige groep muzikanten om zich heen verzameld. Onder die muzikanten geen Buckethead, deze verliet de band namelijk in 2004, hetgeen niet tot iedereen is doorgedrongen daar enkele fans vrolijk met KFC-emmers op hun hoofd rondlopen. Wel zien we gitaristen Richard Fortus en Robin Finck, bassist Tommy Stinson, toetsenisten Dizzy Reed en Chris Pitman, drummer Frank Ferrer (invaller voor 'Brain' Mantia) en de nieuwe gitarist Ron 'Bumblefoot' Thal terug.
De eerste drie nummers zijn afkomstig van Appetite For Destruction, gevolgd door Live And Let Die en het eerste nieuwe nummer, Better. Wat opvalt is dat Axl in zeer goede doen is en er ook duidelijk zin in heeft. Hij spreekt het publiek enkele keren toe en grapt er flink op los (onder andere over zijn arrestatie de week ervoor in Stockholm).
Opvallend is ook dat de drie gitaristen de taken van de voormalige leden Slash, Izzy Stradlin en, in een later stadium, Gilby Clarke, moeiteloos overnemen. Tijdens de nummers zelf althans. De veel te lange solo's tusssendoor zijn namelijk niet van hoog niveau en vervelen het publiek. Bovendien wordt hiermee de vaart volledig uit het optreden gehaald. Dit is echter het enige minpuntje.
Natuurlijk wordt het in grote getale toegestroomde publiek op elke klassieker uit het Guns n' Roses-repertoire getrakteerd. Uiteraard wordt er het luidst meegezongen tijdens Knockin' On Heaven's Door, waarin Axl tegen het einde van het nummer als vanouds de mensenmassa vier keer de kans geeft de zanger te overtreffen.
Voor het laatste deel van de show wordt Axl's "old friend", Izzy Stradlin - die de laatste tijd regelmatig wat nummers meespeelt - het podium opgeroepen, en zo gebeurt het dat er op een gegeven moment zelfs vier gitaristen op de bühne staan.
Een sensationele show komt na twee uur met publieksfavoriet en logische afsluiter Paradise City aan zijn einde, waarna de fans die er dertien jaar geleden ook bij waren zullen moeten erkennen dat deze line-up niet veel voor die van toen onderdoet. Nu is het aan deze bezetting de taak te bewijzen dat ze ook op plaat in de buurt komen van 'het origineel', maar dat zal ongetwijfeld nog even op zich laten wachten.
Setlist:
1. Welcome To The Jungle
2. It's So Easy
3. Mr. Brownstone
4. Live And Let Die
5. Better
6. Gitaarsolo (Robin Finck)
7. Sweet Child O' Mine
8. Knockin' On Heaven's Door
9. Pianosolo (Dizzy Reed)
10. The Blues
11. You Could Be Mine
12. Beautiful (Christina Aguilera-cover, door Richard Fortus en Robin Finck)
13. Out Ta Get Me
14. November Rain
15. Don't Cry (door Bumblefoot)
16. My Michelle
Met Izzy
17. Patience
18. Think About You
19. Nightrain
20. Gitaarsolo (Robin Finck)
21. Paradise City
