De eerste single It's So Easy/Mr. Brownstone werd namelijk niet eens uitgebracht in eigen land en behaalde in Engeland slechts de 84e plaats. De radio- en tv-stations wilden de single niet draaien en MTV weigerde de clip. Ook de tweede single Welcome To The Jungle (over L.A.) was aanvankelijk geen hit. Pas toen platenbaas David Geffen MTV belde, kwam er verandering. Het nummer werd eenmalig uitgezonden, in de nachtelijke uren. De telefoon stond daarna echter roodgloeiend. Iedereen wilde de clip nogmaals zien en MTV draaide de clip daarna regelmatig. Meer dan een half jaar na de release van het debuutalbum kwam er daarmee wereldwijde waardering.
Dat men aanvankelijk niet warm liep, kwam voornamelijk door het imago van de vijf muzikanten. Voor de buitenwereld waren het lowlifes. De eerste tour in 1985 was een fiasco. Niemand kwam kijken naar hun shows, de zalen betaalden de mannen met tegenzin en gigs werden gecanceld. Ze hadden geen vast woonadres en leefden van de strippers in West-Hollywood. Hun overmatige drugs- en drankgebruik leverde al vroeg problemen op. De junkies waren niet gewild, maar gevreesd. De energieke live-optredens in 1986 vielen echter wel in de smaak, ook bij Tom Zutaut van Geffen Records, die de rockers zag spelen in Troubadour en hen een contract liet tekenen. Het label huurde een huis dat de heren compleet ruïneerden.
Ondertussen schreven ze wel songs voor het debuutalbum. Allen brachten ze ideeën ter tafel. Soms ging het snel, zoals in het geval van Welcome To The Jungle, dat binnen drie uur werd geschreven en ook Sweet Child O' Mine (over Erin Everly, de vriendin van Axl en dochter van Don Everly van The Everly Brothers) was zo klaar. Andere blauwdrukken waren er al langer. Anything Goes dateert zelfs uit 1981 en werd door Hollywood Rose (samen met L.A. Guns de voorloper van Guns 'N Roses) gespeeld. Onder andere Back Off Bitch, Don't Cry en November Rain waren er ook al, maar kwamen pas in 1991 uit op Use Your Illusion. Het was niet makkelijk om een producer te vinden. Paul Stanley van Kiss wilde te veel aan de drumsound veranderen. Mike Clink werd degene die het ging doen. Hij koos ervoor om de heren de vrijheid te geven en dat pakte goed uit. Hij zette de mannen bij elkaar in een cirkel en dat had gelijk iets magisch.
De rock van W. Axl Rose, Slash (Saul Hudson), Izzy Stradlin (Jeffrey Dean Isbell), Michael Andrew 'Duff' McKagan en Steven Adler grijpt vooral terug op de jaren zeventig van AC/DC, Aerosmith, Led Zeppelin, Hanoi Rocks en Queen. Kenmerkend is uiteraard de stem van Axl (die naam had hij toegevoegd toen hij in de gelijknamige band speelde). Hij kan er alle kanten mee op. Luister maar eens naar het grote verschil tussen Welcome To The Jungle en It's So Easy, maar ook naar Mr. Brownstone. Hij blaast trouwens op de fluit en speelt de keyboardpartijen in Paradise City.
Net zo kenmerkend is het veelgeroemde soleerwerk van Slash in Nightrain (vernoemd naar een goedkope wijn), Rocket Queen, Paradise City en Sweet Child O' Mine) en de riffs in Welcome To The Jungle, Paradise City (nummer 4 in Nederland), Mr. Brownstone (deel van de teksten werd opgeschreven op een boodschappentas), waar ook complimenten op zijn plaats zijn voor Izzy, een stille kracht die veel heeft bijgedragen aan de songwriting. Ook minder geroemd, maar vermeldenswaardig is het losse, groovy drumwerk (met cowbells) van Steven en het melodieuze basspel van Duff, dat goed tot zijn recht komt in de mix, bijvoorbeeld in Paradise City.
Appetite For Destruction heeft iets magisch en unieks. Dat begint al bij de delay op het aanvangsloopje en de onheilspellende, nachtelijke ‘schreeuw’ van Axl Rose in de openingstrack. Het is het scheurende geluid van de replica van de Les Paul uit 1959. Het is het losse karakter van de ritmiek. Niet voor niets bleek het moeilijk om Adler na diens vertrek te vervangen. Het zit in kleine details als de percussie in Mr. Brownstone (over het drugsgebruik van Izzy en Slash), het fluitje in Paradise City. Het zit in het contrast tussen het romantische en melodieuze van Sweet Child O’ Mine en het rauwe, het ontembare. Het is het rebelse en vrije karakter dat voor een grote aantrekkingskracht en de impact zorgt. Het zit in het samenspel van de vijf jongens, die ziel en zaligheid kwijt konden in de memorabele songs.
Buiten de bekendste songs staan er echter ook wat minder interessante nummers op, met name op kant b. Zo zal My Michelle voor gemengde reacties zorgen, met name door het refrein waarin zang-, bas- en gitaarpartijen veel op elkaar lijken en er wat inventiviteit in de oren van een groep luisteraars mist. Het wilde You're Crazy (dat in zijn originele, akoestische versie op G 'N R Lies staat) en Anything Goes behoren tot de nummers die minder populair zijn. Dat kan niet gezegd worden van Rocket Queen, al is het alleen al vanwege de sekspartij van Axl met Adriana Smith, de vriendin van Steven Adler, die halverwege het afsluitende nummer te horen is.
Alhoewel dit debuut momenteel wat gedateerd klinkt, zal het voor velen toch veel nostalgie met zich meedragen. Het is een plaat die destijds veel losmaakte en momenteel veel herinneringen naar boven brengt aan de tijd dat we nog een tiener waren. Het is jammer dat door het alcohol- en drankgebruik enerzijds en het egocentrische gedrag anderzijds het een kwestie van tijd zou zijn voordat de band uit elkaar zou vallen. Adler werd in 1990 ontslagen omdat hij niet meer functioneerde. Zijn taken werden overgenomen door Matt Sorum.
Na het succesvolle tweeluik Use Your Illusion in 1991 tourde de band 28 maanden. Izzy Stradlin, die inmiddels clean was, had al snel genoeg van de incidenten (zoals shows die te laat begonnen en de oproer in Riverport Amphitheater, die een miljoen aan schade opleverde) en het gedrag van anderen en vertrok. Slash en Duff vertrokken pas later, in 1996 respectievelijk 1997, maar sloten weer aan bij de groep voor de Not In This Lifetime…-tour, die recentelijk ook het Goffertpark in Nijmegen aandeed. De drie uur durende show viel bij velen in de smaak en het deed oude tijden van Appetite For Destruction weer herleven. Tijd dus om die klassieker er weer eens bij te pakken, en dat op de verjaardag van Slash.
Tracklist:
1. Welcome To The Jungle
2. It's So Easy
3. Nightrain
4. Out Ta Get Me
5. Mr. Brownstone
6. Paradise City
7. My Michelle
8. Think About You
9. Sweet Child O' Mine
10. You're Crazy
11. Anything Goes
12. Rocket Queen
