De vorige keer dat Guns N' Roses Nederland aandeed, was in 2019. Toen stonden de mannen en dame nog in een vol Goffertpark te Nijmegen en brachten ze een uiterst vermakelijk voorprogramma mee in de vorm van Gojira en Volbeat. Ditmaal zijn er wat minder bekende namen die het publiek mogen komen opwarmen. Alhoewel opwarmen, met een temperatuur van dertig graden mag het voor velen wel wat frisser. Het is verschrikkelijk warm op de drafbaan en naast het bier wordt er waarschijnlijk evenveel water getapt.

Dirty Honey uit Los Angeles mag vandaag het spits afbijten. Opgericht in 2017 heeft de formatie nog niet veel materiaal uitgebracht. In 2019 zag de naar zichzelf vernoemde ep het daglicht en in 2021 kwam het eveneens naar zichzelf vernoemde debuutalbum uit. Met een classic hardrocksound waarbij veel invloeden van The Black Crowes, Aerosmith en Led Zeppelin te horen zijn, doet de groep het prima. Wat je vaker ziet tijdens concerten van grote bands is dat een voorprogramma zijn een ondankbare klus is. Heel veel interesse trekken de mannen niet, terwijl er absoluut goed gespeeld wordt. Vocalist Marc Labelle heeft een prima strot en zingt begenadigd. Daarnaast weet gitarist John Notto het geheel te voorzien van heerlijke gitaarriffs en solo's. Het is de hit When I'm Gone die er samen met Rolling 7s het meest uitspringt, maar uiteindelijk weet de band ondanks zijn kwaliteiten niet de aandacht van het publiek vast te houden.

Wellicht dat Gary Clark Jr. daar verandering in kan brengen. Vooral in de blueskringen is de vocalist/gitarist een redelijk gevestigde naam. Zijn debuutplaat Blak And Blu (2012) kon destijds op veel lof rekenen en ook This Land (2019) is erg goed ontvangen. Zijn stijl valt het beste te omschrijven als blues, gefuseerd met rock, soul en hiphop. Er wordt geopend met het opzwepende Ain't Messin 'Round. Het geluid staat nog vrij tam en zo spelen de artiesten ook. Het is ook niet dat de artiest en zijn band meteen heel veel losmaakt bij het publiek. Desondanks klinkt het gitaarspel subliem en maakt Clark geen fouten. Het optreden loopt daarna echter gestaag door. Er is weinig tijd voor interactie. Bright Lights krijgt een lekkere uitvoering en het is vooral het geweldige When My Train Pulls In dat wel indruk achterlaat. Desondanks is het voor velen ideale achtergrondmuziek die het wachten in de hitte op de hoofdact een heel stuk aangenamer maakt, maar geen optreden dat de mensen later nog zullen blijven herinneren.

Dan is het tijd voor de band waar iedereen op wacht. Legendarisch geworden met platen als Appetite For Destruction (1987), Use Your Illusion 1 & 2 (1991) en Lies (1988) en mogen we ondertussen Chinese Democracy (2008) ook meerekenen? Nou, niet helemaal, maar de plaat verdient absoluut meer waardering dan dat deze over het algemeen krijgt. Het is bijzonder om de legendarische status te zien van Guns N' Roses, terwijl de band eigenlijk maar zo weinig materiaal heeft uitgebracht. Dan vraag je je af hoe het was gelopen als de band nooit uit elkaar gevallen was. Enfin, wie weet krijgen we ooit nog het antwoord. Nu bassist Duff McKagan en gitarist Slash weer een aantal jaar terug op het nest zijn, schijnt er ook gewerkt te worden aan een nieuwe plaat. Vooralsnog blijft (op een aantal tracks na) nieuw materiaal nog uit en is het vanavond dus vooral genieten van alle klassiekers die Guns N' Roses speelt.

Netjes op tijd wordt er afgetrapt en na een lange animatie die via de schermen wordt vertoond, verschijnen de bandleden één voor één op het podium. McKagan zet de eerste bastonen van It's So Easy in en Groningen is los. Axl Rose rent over het podium heen en weer en laat zich vandaag van zijn actieve kant zien, terwijl Slash stoïcijns met zijn iconische hoed zijn riffs speelt. Qua setlist wordt de liefhebber op zijn wenken bediend vandaag. Bijna alle klassiekers komen aan bod en daarnaast komen ook vermakelijke covers voorbij. Na Mr. Brownstone is Slither bijvoorbeeld aan de beurt van Velvet Revolver. Het is mooi om te zien dat de muziek van de bandleden, die niet origineel van Guns N' Roses is, ook voorbijkomt. Vlekkeloos gaat het overigens niet. Axl Rose gaat namelijk bij Slither de mist in zowel met timing als tekst.

Over Axl valt dan ook veel te zeggen. Helaas niet dat hij goed zingt. Bij tijd en wijlen is het zelfs een verschrikking. Qua timing zit hij er naast, hij zingt soms zo vals als een kraai en wat dat betreft is hij eigenlijk nog maar een schim van de frontman die hij eens was. Eigenlijk redt hij zich alleen nog wanneer het tempo laag ligt als in Patience, Civil War en Estranged. Wel is hij zichtbaar meer afgetraind en energieker op het podium en werkt hij hard. Hij rent heen en weer en staat het publiek vriendelijk te woord. Er is zelfs regelmatig een grote glimlach op zijn gezicht te zien en hij houdt een hele verkleedshow door bij bijna elke track te veranderen van outfit. Desondanks neemt dat niet weg dat zijn performance ver beneden peil is. Daar vallen dingen voor te zeggen zoals leeftijd en dat zo'n stemgeluid als die van hem ook niet houdbaar is, maar wanneer je fans zo'n bedrag laat betalen voor je optreden mag je absoluut meer kwaliteit verwachten.

Gelukkig wordt al dit ruimschoots gecompenseerd door de overige bandleden. De andere twee kopstukken stelen de show. Slash met zijn fenomenale gitaarwerk en prachtige solo's (Estranged en November Rain!) en Duff met zijn strakke baslijnen, goede backingvocals en zijn eigen moment of fame met de The Stooges-cover I Wanna Be Your Dog. Maar ook de rest van formatie presteert goed. Drummer Frank Ferrer geniet zichtbaar achter zijn drumstel, tweede gitarist Richard Fortus wordt misschien ondergesneeuwd door de aanwezigheid van Slash, maar speelt minstens zo goed en ook keyboardspeelster Mellisa Reed overtuigt met haar vocalen en spel. En uiteraard is daar ook nog oudgediende Dizzy Reed achter de piano.

Ook qua setlist stelt de groep niet teleur. Meer dan tweeënhalf uur staat de band op de planken en speelt non stop door. Het zijn de grote klassiekers als Welcome To The Jungle, Live And Let Die, Sweet Child O' Mine, November Rain, Knockin' On Heaven's Door, Patience en uiteraard afsluiter Paradise City die op de grootste respons van het publiek kunnen rekenen. Ondertussen weten minder bekende tracks als Double Talkin' Jive en Coma net zoveel te vermaken, net als de cover van AC/DC Back In Black. Opmerkelijk genoeg passen de vocalen van Axl hier ook prima bij en komt hij wellicht hier nog het meest overtuigend over. Daarnaast merk je dat tracks van Chinese Democracy toch nog weinig losmaken bij het publiek, net als de nieuwe song Absurd.

Tegen het einde vinden de meeste hoogtepunten plaats. Axl die plaatsneemt achter zijn piano voor November Rain, de ultieme meezinger Knockin' On Heaven's Door, het intieme Patience en de knallende afsluiter Paradise City. Je ziet veel mensen genieten van het feit dat de legendarische nummers gespeeld worden door een groot deel van de originele line-up en voor veel mensen is het prachtig dat dit zowat in hun achtertuin gehouden wordt. Wie door die nostalgische bril kijkt en puur zijn mening baseert op die ervaring heeft een geweldige avond. Wie echter ook op de kwaliteit let, hoort dat veel dingen echt beneden peil zijn. Muzikaal is alles dik in orde en de lange speelduur is bewonderenswaardig, maar die zang...