Beide bands spelen black metal, maar de muziek van Theudo is meer pagan black metal in het straatje van de latere Graveland (wel wat agressiever en sneller). Gorath speelt vrij progressieve black metal als in een soort mengsel van Opeth en Satyricon. Opeth is dan natuurlijk een death metal band, maar ik zal later terug komen op die vergelijking.
Theudo opent de cd met 6 nummers die allemaal in de categorie pagan black metal vallen. Tijdens de slepende stukken waarin de synthesizer een grote rol speelt komen namen als Graveland opdoemen in m'n hoofd.
De muziek van Theudo is vrij simpel in opzet en na afloop van de complete cd moet ik toch concluderen dat Theudo me minder goed beviel dan Gorath ondanks het verschil in stijl.
Problemen bij Theudo zijn de nogal nep klinkende drumcomputer, waardoor er weinig variatie in de partijen zit, ondanks soms lekkere ritmes. Productioneel gezien is er ook behoorlijk wat op aan te merken. Naast het drumgeluid zijn ook de gitaren op een ietwat matige manier ingemixt. De riffs zijn al niet hoogstaand, maar ze klinkend ook nog eens veel te scheurend voor dit soort muziek.
Ook komen we later nog enkele solo's tegen , maar of we daar nu zo blij mee moeten zijn. Op zich zijn de solo's niet slecht, maar ze staan zo ver achterin de mix, dat je echt de radio op volle sterkte moet zetten om het verschil te horen met de normale gitaarpartijen.
De zang staat dan weer veel te ver vooraan in het geluid.
Beste nummer is ongetwijfeld het pakkende The Trinity of Deceit, ondanks de matig klinkende solo. De keyboards zorgen voor mooie melodieuze stukken en over dit instrument binnen het totaalgeluid, ben ik dan ook voornamelijk lovend.
De rest van de nummers kabbelen rustig voorbij en soms komen er nog wat aardige ideeën voorbij, maar geweldig is het allemaal niet.
Dan begint het Gorath gedeelte en vrijwel na de eerste paar minuten ben ik overtuigd. Deze band is een grote belofte voor de toekomst.
De band trakteert ons op drie eigen nummers en een cover van Venom's Countess Bathory .
Ik noemde al eerder de vergelijking van Gorath met een band als Opeth. Dit komt vooral door de vaak complexe songstructuren en het veelvuldige gebruik van de akoestische gitaar. De progressieve black metal is uitstekend geproduceerd en kent veel variatie. Logge black metal uitspattingen, wondermooie melodieuze passages met akoestische gitaar en werkelijk uitstekende agressieve zang. De heren Vranckx en Dupont hebben werkelijk een formidabel werkstukje afgeleverd. Klapstuk van dit gedeelte is absoluut het spannende Aeons glow in the Sun. In deze kraker komt alle positieve kwaliteiten van de band samen en men heeft een waar meesterwerkje weten te componeren.
Alle instrumenten zijn uitstekend te horen en het is haast een doodszonde om deze band af te doen als een kloon van Opeth. Daarvoor zit er ook weer teveel verschil in en is Gorath toch voornamelijk black metal gericht.
Ook erg lekker is de Venom cover die de cd afsluit. Men heeft er een volledig eigen interpretatie aangegeven en de band hoeft zich dan ook absoluut niet voor deze versie te schamen.
Deze band gaat nog hoge ogen gooien in de toekomst en dat is ze ook van harte gegund.
Over het algemeen is dit een hele aardige split cd, al is er wel een groot kwaliteitsverschil. Theudo valt te omschrijven als aardig en niet meer dan dat, maar Gorath laat een geweldig goede indruk achter met deze release. Dat kan natuurlijk ook een kwestie zijn van persoonlijke smaak, maar ik denk dat de vele black metal fans die een beetje open minded zijn, het wel met me eens zullen zijn.
Tracklist
Theudo
1. Treachery
2. Under the Alemannic Sun
3. The Trinity of Deceit
4. The Frozen Seas of Atland
5. Death by the Waterside
6. Winter of Despair
Score : 67/100
Gorath
7. Revolution has no Deadline
8. Aeons glow in the Sun
9. White 'Deep' an Embrace
10. Countess Bathory
Score: 88/100
