De storm is inmiddels wat gaan liggen. Zo kan het dat New Bermuda, de derde full-length van de band, al meer dan twee maanden in de schappen ligt, zonder dat de fora erover zijn volgeschreven. Komt dat omdat New Bermuda minder boeiend is en de hype voorbij is? Of omdat New Bermuda zich in eerste instantie als minder controversieel presenteert (getuige ook de fraaie, dreigende hoes)? Ik ben geneigd om het laatste te denken, want in muzikaal opzicht staat ook New Bermuda als een huis. Hoewel de genialiteit van Sunbather net niet wordt geëvenaard (met name omdat Deafheaven iets minder speelt met ambient en noise-invloeden die de voorganger zo zijn eigen gezicht gaven), is New Bermuda nog altijd een les in kwaliteit voor de vele post-blackmetalbands die er tegenwoordig rondlopen.
Deafheaven kiest op New Bermuda voor een wat meer gefocuste aanpak. Het album bestaat uit vijf nummers die ongeveer even lang zijn. Dat houdt in dat de korte instrumentaaltjes hier verdwenen zijn. De contrasten tussen intense black metal en dromerige, bijna lieflijke post-rock zijn op New Bermuda dan ook iets minder groot dan voorheen, omdat de laatstgenoemde aspecten meer dan ooit in de muziek zijn geïntegreerd. De vijf nummers zitten bovendien stuk voor stuk fantastisch in elkaar. Neem nu opener Brought To The Water, dat qua intense stijl dicht bij een track als Dream House van het vorige album ligt, maar opvalt wegens een heel fraai postrockstuk. Ook het einde op de piano is prachtig.
Zo heeft ieder nummer een bijzonder element, waardoor ze allemaal iets extra’s krijgen. Hieruit blijkt ook de compositorische klasse van Deafheaven. Zo wordt Luna gekenmerkt door het waanzinnige, episch einde. Baby Blue valt op door zijn veelzijdigheid. Tijdens het akoestische begin geeft nieuwe drummer Daniel Tracy zijn visitekaartje af (luister maar eens naar zijn gedetailleerde drumroffels), terwijl het nummer halverwege ineens een verrukkelijke, uitgestrekte gitaarsolo bevat. Ook het einde van het nummer, met bevreemdende fieldrecordings (een betere term zou hier ‘cityrecordings’ zijn overigens), is uit de kunst. Come Back klinkt wat logger en neigt bij vlagen zelfs meer richting Neurosiaanse post-hardcore om te eindigen met reflectieve, dromerige post-rock.
Met het meesterlijke Gifts For The Earth bewaart de band het beste tot het laatst. De track begint bijna als een post-punknummer (ik moet zelfs aan The Cure denken!), maar combineert die bijna dansbare basloopjes met een werkelijk prachtige, melodieuze riff. Halverwege mondt dit uit in een fantastische, intense climax die keer op keer voor kippenvel zorgt, om vervolgens middels een tranentrekkend mooie pianomelodie weg te ebben. De manier waarop tekst en muziek elkaar versterken, maakt dit nummer nog mooier.
Zo jongleert Deafheaven op knappe en eigenzinnige wijze met verschillende invloeden. New Bermuda zal voor velen aanvoelen als een meer coherente plaat dan Sunbather. Persoonlijk vind ik het jammer dat de ruimte voor ambient en noise vrijwel geheel verdwenen is op deze plaat. Dat de combinatie fantastisch kan uitpakken, bewees de eveneens Amerikaanse formatie Locrian immers met zijn meest recente album Infinite Dissolution. Het is echter slechts een klein minpuntje, want Deafheaven bewijst met New Bermuda een blijvende, vernieuwende kracht te zijn binnen de metalscene.
Tracklist:
1. Brought To The Water
2. Luna
3. Baby Blue
4. Come Back
5. Gifts For The Earth
