Afkomstig uit Venice Beach, Californië maakte Suicidal Tendencies onder leiding van de doorgedraaide vocalist Mike Muir al aan het begin van de jaren tachtig naam als beruchte, bende-achtige hardcore punkers. Een paar jaar later zouden zij samen met genregenoten Bad Brains de al eerder genoemde stijlen combineren en de weg plaveien voor het succes van grotere bands in de jaren negentig. Suicidal Tendencies waren crossoverpioniers, met in hun rangen getalenteerde muzikanten als de virtuoze gitarist Rocky George en de later erg bekende Robert Trujillo op basgitaar.
De succesformule van Suicidal Tendencies bestond uit de aanstekelijke hese refreinen van Muir, manische riffs, het funkige baswerk van Trujillo en de virtuoze solo’s van Rocky George. Deze elementen maakten albums als How Will I Laugh Tomorrow When I Can’t Even Smile Today (1988), Light Camera Revolution (1990) en The Art Of Rebellion (1992) tot klassiekers. Helaas verlieten Rocky George en Robert Trujillo de band. Mike Muir leverde rond de eeuwwisseling nog een tweetal albums af die terugkeerden naar de hardcore punk wortels, maar deze trokken weinig bekijks. In 2012 verliet zelfs gitaarveteraan Mike Clark de Californische band.
Muir pakte echter door en componeerde en produceerde het nieuwe album, 13. Een dertiental nummers die qua compositie terug proberen te keren naar de hoogtijdagen van Suicidal Tendencies, eind jaren tachtig en begin jaren negentig. De refreinen van Muir mogen er weer zijn. Net als voorheen zijn ze erg pakkend, vooral in Smash It!, This Ain’t A Celebration, God Only Knows Who I Am en Who’s Afraid?. Composities die de kwaliteit en herkenbaarheid van oude hits als Trip At The Brain, Send Me Your Money en I Wasn't Meant To Feel This/Asleep At The Wheel weten te benaderen. Zelfs het gesoleer van gitarist Dean Pleasants doet denken aan dat van Rocky George!
Maar daar schuilt ook het probleem. Bij de net genoemde nummers werkt de klassieke aanpak, maar bij de andere composities komt de terugkeer naar de oude stijl te geforceerd over. Ze zijn wel pakkend, maar ook erg oppervlakkig. Het uitbundige gesoleer van Pleasants (met ook nog sporadische bijdrages van Mike Clark als gastmuzikant) is hier te veel van het goede. Minder nummers, minder solo’s: Muir had de positie van producer beter kunnen laten varen en een meer objectieve, onafhankelijke expert aan boord moeten halen.
De helft van de nummers van 13 zijn absolute aanraders voor oude en nieuwe fans van Suicidal Tendencies. Ze bewijzen dat het crossovergeluid van eind jaren tachtig en begin jaren negentig niet aan aanstekelijkheid en energie heeft ingeboet. Helaas is de andere helft van het album veel minder memorabel. We hebben hier niet te maken met het niveau van comebackplaten als die van Death Angel en Anthrax. 13 zet een interessante koers neer, alleen moeten Mike Muir en de zijnen de volgende keer doordachter en meer gedecideerd te werk gaan.
Tracklist:
1. Shake It Out
2. Smash It!
3. This Ain't A Celebration
4. God Only Knows Who I Am
5. Make Your Stand
6. Who's Afraid?
7. Show Some Love...Tear It Down
8. Cyco Style
9. Slam City
10. Till My Last Breath
11. Living The Fight
12. Life... (Can't Live With It, Can't Live Without It)
13. This World
