Donderdag
Het festival begint op de Jupiler Stage met de old school death metal van Carnation. Het vijftal muzikanten uit Heist-op-den-Berg is sinds 2013 actief en heeft een ep en live-album op zijn naam staan. Ook al is het aangenaam warm en staan de slechts vierhonderd toeschouwers in t-shirt, de met bloed besmeurde frontman Simon Duson staat de hele tijd met een jas aan op het podium. Hij kan een aardig potje brullen en moedigt aan: "Come on motherfuckers, bang your fucking head!" Dat gebeurt ook, zij het slechts vooraan. De zuiderburen spelen een lekker potje old school death metal à la Entombed, Dismember, Bolt Thrower, Vallenfyre en Cannibal Corpse die in een zaaltje beter tot zijn recht zou komen. Rituals Of Flesh heeft wat meer herinneringswaarde dan de andere tracks. In 2018 komt de eerste full-length. Het voorproefje dat we te horen krijgen, is een stuk technischer dan de overige songs.
Vier jaar geleden stond Hexa Mera al op Graspop, maar de Belgen laten dit jaar zien gegroeid te zijn in hun presentatie ten opzichte van die editie en maken gebruik van een groot videoscherm achter de drummer in de Metal Dome. Er zijn in de afgelopen jaren twee full-lengths uitgekomen met daarop een mix van metalcore en groovy melodeath. Het optreden scoort een dikke voldoende en de bijval van de inmiddels zeshonderd aanwezigen mag er zijn. Voorafgaand aan Anger Rising komt er een voor vroeg-op-de-dag-begrippen grote "wol of det", die twee gebroken tenen bij een pechvogel oplevert. Afgezien van dit ongeluk vermaken de festivalgangers zich opperbest en hier klinkt dan ook het "we want more".
Het Antwerpse BEAR is de tweede band op de Jupiler Stage. Het kwartet werkt hard, maar het gebeuk klinkt wat vlak en mist de definitie van het studiowerk. Frontman Maarten Albrechts betrekt het publiek wel bij de show, maar het lijkt er af en toe op dat hij niet precies weet wat hij moet zeggen om het publiek mee te krijgen. Het is zwoegen en dat werpt zijn vruchten af in het tweede deel. De muziek is veelzijdig en bevat elementen van metal, hardcore en zelfs djent. Er zijn aardig wat ritmische wendingen. Veelal klinkt het loodzwaar. Het optreden eindigt met de gitarist die tot drie keer toe één van de bekkenstellages van de drummer pakt om er met zijn gitaar op te rammen, de zanger die het drumstel induikt en de apparatuur de fotopit in smijt en de drummer die een deel van zijn instrumenten weggooit.
Het eerste hoogtepunt van Graspop 2017 is Wolves Scream. Wat een energie slingert dit collectief de zaal in zeg. Een circlepit is dan ook snel een feit. Hurricane en Void (inclusief 'jump the fuck up') zijn slechts enkele van de songs die veel impact hebben. De jonge muzikanten uit Namen imponeren met krachtige beats, energieke riffs en larger-than-life-gitaarleads vol reverb. De zang is extreem, krachtig en verstaanbaar. Er is veel beweging, de vuisten gaan de lucht in en het is genieten. Ook al heb je niets met metalcore, wie hierbij was moet toch toegeven dat dit een erg sterk optreden was met een geweldige sound.
Weer terug naar het kleine buitenpodium. Daar zien we Off The Cross. De band uit Antwerpen draait nog niet zo lang mee en heeft met Divided Kingdom eerder dit jaar het debuutalbum uitgebracht dat goed is ontvangen. Het viertal mengt verschillende stijlen tot iets eigens. Metalcore, groove en alternatieve metal hoor je in de tracks terug. Killswitch Engage en Machine Head komen soms in gedachten op. Wat voor BEAR geldt, geldt ook voor dit optreden. De mannen werken hard, maar het komt niet over zoals het over zou moeten komen. Slecht is het beslist niet en er is een groep bezoekers die zich vermaakt in of rond de pit, maar verder staat men er maar wat bij te kijken. Het showelement ontbreekt. Frontman Steven van Crombruggen schreeuwt zijn longen uit zijn lijf en komt ook nog even naar het publiek toe om daar bij het hek te zingen, maar verder is er niet veel speciaals te zien. Een aardig optreden van Off The Cross. Niets meer, niets minder.
In de Metal Dome staan de mannen van King Hiss overtuigd van zichzelf te spelen. Ze laten zich niet afleiden door technische problemen met de bas. De zware rock van de Belgen heeft af en toe een lekkere vibe en de bezoekers knikken op dat moment goed mee op het ritme. Wel is het ene nummer wat memorabeler dan het andere. Op het podium is er veel beweging. Zanger Jan duikt nog even het publiek in om daar een feestje te vieren met de fans en de bandleden verdwijnen richting backstage met Abba’s Dancing Queen.
Naast de vele Belgische bands is ook Nederland vandaag op het podium vertegenwoordigd met Born From Pain en The Covering, een coverband rond zangeres Corinne van den Brand. In de Marquee staat ze samen met Jos van den Brand (Razend, AntropromorphiA, Acrostichon, Slayer-coverband), Albert de Bruijn, Michel Steenbekkers (Cirrha Niva, Fuelblooded) en Tim Verheijden (Razend, Lucifericon) de toeschouwers te vermaken met onder meer Pull The Plug, Bounded By Blood, Damage Inc., Surf Nicaragua, Black Metal, Neon Knights, Fast As A Shark en Hallowed Be Thy Name. Instrumentaal zit het erg goed in elkaar en al past de zang van Corinne bij bepaalde nummers beter dan bij anderen, ze laat haar vocale kwaliteiten en diversiteit beslist gelden. Er is dan ook terecht veel bijval.
Veel bijval is er ook bij Born From Pain. Brulboei Rob Franssen betrekt de festivalgangers continu en die doen dan ook graag mee. Letterlijk, want sommigen mogen The New Hate meeschreeuwen door de microfoon. Ook Rise Or Die, Death And The City, Final Nail en Stop At Nothing komen hard aan. Mede door het goede geluid hebben de songs de gewenste impact. Born From Pain scoort ook twintig jaar na oprichting met zijn jeugdige enthousiasme. Hardcore verbroedert.
De atmosferische, progressieve, melodieuze doom/death metal van Thurisaz brengt je in heel andere sferen. De Belgen, die op 9 december in Hoofddorp hun twintigjarig bestaan als band vieren, hebben vandaag een trio strijkers op het podium staan om voor een nog rijker en bombastischer geluid te zorgen. Ook al zijn niet alle details even goed hoorbaar, toch is het genieten van de veelzijdige composities die je meeslepen naar een droomwereld. Maar liefst drie zangers zorgen voor een vocale diversiteit om u tegen te zeggen. Er is veel beleving op de planken en die energie komt goed over op de voorste regionen bezoekers, die intens meeleven. Thurisaz wint fans.
En dan de surpriseact: Brides Of Lucifer in de Marquee. Vooraf had nog niemand ervan gehoord, maar achteraf werd er veel over gepraat. Wat een decor, wat een show, wat een performance! Klassiekers als Holy Diver, Warriors Of The World, South Of Heaven, Engel, Painkiller, Walk, O Father, O Satan, O Sun!, Burn In Hell, Halo en Fear Of The Dark worden vertolkt door een zeskoppige band en het meisjeskoor Scala en hoe? Fantastisch, vernieuwend, futuristisch, eclectisch! hoor je vaak al kunnen de gelegenheidsbruiden niet iedereen bekoren.
Het idee komt van een Duitse Scala-fan. Grote mannen achter het project zijn pianist Steven Kolacny, Koen Buyse (frontman van Zornik) en Ives Mergaerts (technische ondersteuner van het koor). Koen staat ook op het podium met vijf andere bandleden, waaronder Yannick De Pauw (Vigilante) en bassist Joeri van de Schoot (Evil Invaders) en dertien zangeressen, waaronder Lokke Dieltiens, die verantwoordelijk is voor de prachtige kostuums. Complimenten zijn er voor de decorbouwer en de fantastische lichtshow. Wat een werk heeft hier ingezeten. In het begin van het optreden weet men nog niet wat men ervan moet vinden, maar na een paar nummers zingen velen al met de klassiekers mee en ontstaat een fantastische sfeer. Er is veel ontzag en het smaakt zowel band, koor als publiek naar meer. Met name Warriors Of The World, Walk, Fear Of The Dark en Engel zijn hoogtepunten. Brides Of Lucifer is het verrassende en zeer overtuigende hoogtepunt van de donderdag.
