Matige producten als Enuma Elish zouden je bijna doen vergeten dat Spanje ook nog een aantal bands bevat die weldegelijk interessant zijn. Neem de al meer dan tien jaar in eigen taal zingende heavy metal band Saratoga bijvoorbeeld: werkelijk alles wat een heavy metal band kan hebben is in huis.

Leo Jimenez is een prima zanger die over een strot beschikt waar naast ijzingwekkende gillen (in de stijl van Geoff Tate) ook nog een aantal prima grommen uit voort komen. Gitarist Jerónimo Ramiro schudt enkele heerlijk in het gehoor liggende solo’s uit zijn mouw die we bijvoorbeeld ook bij Gus G. altijd zo lekker vinden om te horen. Daarnaast weet de ritmesectie met zowel de snelle nummers als de mid-tempo beukers uitstekend raad. Natuurlijk staat er ook nog een prima ballad op in de vorm van ‘Si amaneciera’ en weet de band de emotie die Spaanse muziek eigen is prima uit de verf te laten komen.

Waarom krijgt dit album dan niet de topscore die je tot nu toe zou verwachten? Aan de productie zal het niet liggen, die is eveneens ijzersterk. Nee, het zit hem ook niet in de taalverschillen, want hoe vreemd het ook klinkt: Spaans is vooral in muziek een heerlijke taal om naar te luisteren. De reden dat Saratoga onderstaande score krijgt ligt hem meer aan het feit dat dit uitstekende product al honderden tweelingbroertjes heeft rondlopen. Dit betekend echter niet dat de liefhebber van gezellige en strakke meezingmetal met El Clan de la Lucha problemen zal hebben, want het album luistert prima weg. Samen met enkele honderden anderen een absolute aanrader.

Tracklist:
1. El Clan de la Lucha
2. San Telmo 1940
3. Lejos del tiempo
4. Maldito corazón
5. Decepción
6. Angel de barro
7. No
8. Si amaneciera
9. Quizá el sol no saldrá
10. Blanco y marfil
11. Nuevo Mundo
12. Tu nombre mi destino
13. Buscando el perdón