Eerlijk is eerlijk, toen ik Naumachia voor het eerst hoorde was ik er vrijwel zeker van dat ik het wederom met een melo-death/black band uit Scandinavie of Griekenland van doen had. Pas toen ik echt in m`n huiswerk ging spitten kwam ik tot de ontdekking dat de band in Polen wortelt - een gegeven dat mijn wenkbrauwen lichtenlijk deed hoeken. Want ja, ook uw ondergetekende is zo nu en dan een kortzichtige hokjesdenker en had ik deze band, slechts op het geluid afgaand, niet direct een Poolse stempel willen meegeven.
U zult het waarschijnlijk al geroken hebben. In feite zou Naumachia uitermate puik tussen haar collegae uit het hoge Noorden gestationeerd kunnen worden. Deze band hanteert namelijk de perfecte ingredienten voor een melodieus album die ons een alleraardigste mix tussen milde death en symphonische black verschaft. Voor een niet onaardige vergelijking zou u eens bij bands als Eternal Tears Of Sorrow en Septic Flesh kunnen buurten.
Sfeer is nog wel het nadrukkelijkst aanwezig op "Wrathorn", het debuut van Naumachia, die wegens interne bandproblemen een hele tijd aan het oog van de media onttrokken bleef. Nu de innerlijke rust is wedergekeerd in kamp Naumachia is het dan alsnog tijd voor een waardige promotie van het zwoegen en zweten, en het resultaat mag er zonder meer wezen.
Zoals al gezegd bouwt "Wrathorn" grotendeels op behoorlijk sfeervolle catchyness. Deze komt natuurlijk het meest naar voren middels de prominent aanwezige toetsen maar eigenlijk is het de hele Naumachiaorkest die verantwoordelijk is voor zo`n ferm eindresultaat. De nummers hebben een pakkende en een vrij regelmatige opbouw en het hele album lijkt in volledige muzikale harmonie voort te zweven. Zweven ja, want ontdanks de harde kern van Naumachia is zweven nou juist datgene wat de sound van deze band het meeste doet. "Wrathorn" heeft onzichtbare doch sterke en wijde vleugels die dit album in perfecte balans boven de grond weten te houden.
Dit houdt in dat het geluid die de band uit de doeken wikkelt om te beginnen al ontzettend warm aandoet ( warmte stijgt immers ook naar boven). De cd is voorzien van 9 nummers die voor een goede variatie tussen snel, terughoudend, hard en vloeiend zorgen. Melodie heeft de overhand maar toch worden de knoerdharde passages allerminst verzopen. Ze worden hoogop een beetje bijgeslepen, de nummers hebben daarom ook nauwelijks schrepe randjes of vinnige hoeken ( wat overigens ook goed terugkomt in de artwork van "Wrathorn"). Alles wat Naumachia doet lijkt eerst vakkundig te worden bijgeschaafd waardoor het geheel ontzettend eensgezind klinkt.
Toch moet ik na de nodige draaibeurten steeds aan een prille lenteavond denken ( zal de tijd van `t jaar wel wezen). Deze is oogschijnlijk warm, prettig en mild, waardoor je gauw de neiging hebt om te snel zonder fatsoenlijk kledij de tuin in de duiken. Maar zodra het zonnetje achter de wolken, heuvels of flats ( want ja, we leven nou eenmaal in 2005) verdwijnt wordt het opeens fris en dwingt het briesje je plots tot een vlucht richting de cv, die nu nog de laatste vleugen warmte afstaat.
"Wrathorn" is eigenlijk net zo. Steeds als je net begint te vergeten waar het allemaal om draait en je bijna overgeeft aan de behaaglijke klanken van deze band word je er met regelmaat van de klok aan herinnert dat de band haar wilde haren nog lang niet heeft afgeschud.
Tracklist:
1. Intro
2. Blustud
3. Vorpal
4. Diamond
5. Muertos
6. Lifeitis
7. Sickened
8. Cyberian Dance
9. Wrathorn
