Grof gesproken kan je harde instrumentale gitaarmuziek in twee categorieën verdelen: het oeverloze afvoeren van arpeggio’s en de rustige gitarist die het thema vooropstelt. Gelukkig behoort Galli tot deze laatste categorie. De nummers zijn allemaal heel simpel opgebouwd en hij laat de eenvoudige melodieën prefereren. Muzikaal kunnen we dit album in de ‘fusion/sferische gitaarmuziek met speelse rockuitbarstingen’ plaatsen met invloeden van vooral de standaardnummers van Satriani.
Het album opent heel sterk met ‘Fire in the sky’ maar naar het einde van de plaat is het sop er volledig af en moet jezelf sterk houden om niet op de forward-knop van de afstandsbediening te duwen. Galli durft nergens te experimenteren en is vergeten spanning in de nummers in te bouwen. Nu we toch kritiek aan het leveren zijn: de productie en mix is niet geweldig, hij had de baslijnen veel beter door een (fretloos) bassist laten inspelen want nu volgen de baslijnen veel te braaf de gitaarlijn en de uitleg bij de nummers in het cd-boekje is te idioot voor woorden. Laat ik deze derde paragraaf toch maar positief afsluiten: af en toe heeft Gianluca een mooi thema te pakken en hij vliegt nergens de bocht uit. Maar al bij al is dit album te oppervlakkig en gewoonweg te braaf. Patrick Rondat (die vorig jaar het geweldige instrumentale ‘An Ephemeral World’ uitbracht) vuurt in ‘Mind Control’ trouwens nog enkele leuke solo’s af.
Galli is een behendig gitarist maar als hij interessante paden wil gaan betreden met zijn solomateriaal zal hij toch eens beter naar Frank Zappa moeten luisteren. De gitaar is namelijk bedoeld om mee te experimenteren! Om maar eens met een geweldig citaat van Zappa af te sluiten: rockjournalisten zijn idioten die idiote dingen schrijven over idiote bands voor muziekfans die niet eens kunnen lezen. Zo, nu staat iedereen weer op zijn plaats.
Tracklist:
1. Fire In The Sky
2. Mind Control
3. Sasquatch
4. Avatar
5. Ley Line
6. The Circle
7. Y2K
8. Hake
9. Jadoo
10. The 4th Dimension
11. New World Order
12. First Day On Earth
