Nijlpaardenstront is het, vastgelegd op een geluidsdrager. Muzikaal gezien vind ik het nog niet eens zo armoedig. Erg basic en eenvoudig gespeelde metal, maar in ieder geval robuust en solide, waarin ruimte is opengelaten voor de zangeres. Erg zang-gerichte muziek dus, en dat maakt Metatron zo pijnlijk. De nieuwe zangeres Stephanie brengt een verschrikkelijk nasaal stemgeluid voort dat een meter of wat naast de te behalen noten mikt. Mijn hypothese dat roodharige zangeressen van nature getalenteerd zijn moet ik hierbij als zijnde onwaar richting prullenmand werpen. Zonde van de research.
Hoe zal ik het samenvatten? "Volgende keer beter", "Instrumentaal had de band beter afgeweest.", "Dat Metatron maar 39 minuten duurt is een zegen", "kut met peren", "ook voor liefhebbers geen aanrader"? Allemaal eigenlijk wel van toepassing, maar wie maakt dat de band duidelijk?
Tracklist:
1. Fate Prisoner
2. Strange
3. Metatron
4. Crown Of Thorn
5. The Machine
6. Hope Unborn
7. Nothingness
8. Far Cry
9. Last Glance