Jullie zijn net terug van jullie eerste reeks optredens in Azië ooit! Vertel er eens wat over.
De shows waren cool, de fans intens blij om ons te zien. Ze zijn niet zo verwend als westerse metalfans. Als je in Londen, Parijs of Berlijn woont kan je elke avond wel een vet concert bezoeken. In Zuidoost-Azië is dat wel anders. Sommige fans wachten jaren om hun favoriete band eindelijk te zien. Op een publieksparticipatie zoals we daar hadden kunnen we in Europa dan ook niet rekenen.
Het reizen gaf wel moeilijkheden. De Indiase ambassade deed erg moeilijk over George Kollias (drummer, WB), die in Griekenland woont en afzonderlijk van ons reisde. Hij is lang opgehouden en daardoor hebben we veel kostbare tijd verloren. Ik ben ook erg ziek geworden daar, maar dat schijnt bij reizen in Azië te horen.
Jullie vorige album Those Whom The Gods Detest (2009) kreeg een geweldige respons van zowel fans als pers. Voelde je enige druk toen je aan een nieuw album begon te werken? Hadden jullie jezelf doelen gesteld?
We waren vooral gefocust. We wilden nieuwe dingen doen. Ik wilde zelf ook weer meer bijdragen aan de vocalen.
Vertel eens over de totstandkoming van dit album. Hoe verloopt het schrijfproces bij jullie eigenlijk? Was het een zware bevalling of verliep het allemaal vrij vlotjes?
Ik merk dat velen het beeld hebben dat ik de mastermind van Nile ben. Maar Nile-composities zijn wel degelijk de uitkomst van samenwerking. De teksten die ik schrijf vormen het beginpunt. Van daaruit stel ik wat beginnende riffs en songstructuren samen, die aansluiten bij de sfeer van hetgeen ik geschreven heb. Dallas (Toller-Wade, gitarist/vocalist, WB) schrijft mee aan de riffs en ook drummer George arrangeert zijn eigen partijen. Ik hou van die team-spirit, dit album is dan ook een echt team-product.
Het maken van At The Gate Of Sethu ging allerminst makkelijk. Maar we hadden geen gigantische tegenslagen zoals toen we aan Those Who The Gods Detest werkten: toen raakte George geblesseerd aan zijn been.
De gehele totstandkoming heeft 10 maanden geduurd. Ik heb 11 tracks geschreven en van al die nummers demoversies opgenomen. George woont in Griekenland en wij in de VS, dus in dit stadium werken we met drummachines. We communiceren met George via Skype en sturen hem alle bestanden door. Een maand voor de opnames beginnen vliegt hij naar de VS voor de repetities. We repeteren het nieuwe materiaal dan zo’n acht uur per dag, om helemaal voorbereid de studio in te kunnen gaan. Dan valt alles op zijn plaats.
De productie klinkt dit keer kraakhelder. Wederom het werk van producer Neil Kernon, met wie jullie vanaf Annihilation Of The Wicked (2005) gewerkt hebben?
Inderdaad. De productie klinkt heel open en strak. Elk instrument is duidelijk te onderscheiden. We wilden heel graag een Nile-cd maken die helderder zou klinken en daarin zijn we geslaagd. We zijn inderdaad weer met Neil Kernon in zee gegaan. We zijn erg blij met hem. De drums werden dit keer niet met Erik Rutan opgenomen, maar in het Soundlab van Bob Warren. Of we de volgende keer weer met Kernon gaan werken weet ik nog niet, daar is het te vroeg voor, maar we kennen en begrijpen elkaar ondertussen goed en de samenwerking verloopt soepel.
Er staan nóg meer gestoorde tempowisselingen op dit album dan voorheen.
Fuck yeah! We wilden Nile binnenstebuiten keren op deze cd. Ik denk dat we daar wel in geslaagd zijn. Op een gegeven moment, gedurende het schrijfproces, belde George me op en riep uit: “Karl! Stop! Laten we weer eens wat oud Nile-spul maken, want dit gaat boven mijn kunnen! Het gaat me nooit lukken dit te drummen! ” . Maar uiteindelijk is het hem gelukt.
Op At The Gate Of Sethu is wederom een hele keur aan exotische instrumenten te horen. Hoe vind je de muzikanten hiervoor toch altijd? Heb je een lijstje met instrumenten die je ooit nog eens in een Nile-song wil verwerken, of bedenk je dat schrijvenderwijs?
Ik probeer altijd instrumenten te vinden die kwaadaardig klinken. Die een beangstigend gevoel oproepen en aansluiten bij de duistere sfeer van de muziek van Nile. Wat muzikanten betreft is het een beetje hapsnap werk: de Mongoolse keelzang op het intermezzo Slaves of Xul wordt bijvoorbeeld gedaan door oud Nile-bassist en vocalist John Vesano.
Er zijn wel meer oude leden die een gastoptreden hebben op de nieuwe cd, toch? Heb je nog goed contact met je oude bandmakkers?
Veel van de oude Nile-leden, zeker Pete Hamurra (drummer, WB) en Chief Spires (bassist, vocalist, WB) uit de begindagen, zijn goede vrienden van me. Sowieso probeer ik respect te hebben voor iedereen en contact te onderhouden met iedereen waarmee ik heb gewerkt. Als het contact minder is, zal dat in ieder geval niet aan mij liggen!
Wat vond je er eigenlijk van dat het label Goombah Music vorig jaar onder de noemer Worship The Animal de oude Nile-demo’s uitbracht?
Ik wilde absoluut niet dat dat materiaal werd uitgebracht. Pete en Chief wel. Het is een achttien jaar oude demo. De muziek die erop staat is op geen enkele manier representatief voor wat Nile tegenwoordig is. Ik vind het echt pijnlijk dat dit materiaal nu zo op straat ligt. Ik wil helemaal niet dat mensen dit kunnen horen!
Ik als fan vond het best interessant om dit stadium in jullie ontwikkeling tot me te nemen.
Ja, maar deze nummers zijn helemaal niet relevant meer! Ik ben een perfectionist. Het kan altijd beter. Naar mijn oude werk luisteren is een marteling. Als ik een jaar geen Nile heb gehoord ben ik best onder de indruk, maar als ik goed luister vind ik zo veel details die me tegenstaan dat ik ervan moet kotsen!
Andere vraag dan. Eentje die je vast vaak gesteld is. Waar komt die belangstelling voor het oude Egypte toch vandaan?
Die vraag is me inderdaad veel te vaak gesteld. In elk interview dat ik in de afgelopen 19 jaar heb gegeven komt deze vraag wel voor. Wordt de vraag achterstevoren gesteld dan zou ik hem nog herkennen.
Haha, ok. Blijft het onderwerp zelf je wel nog steeds boeien?
Ja, het is mij tot op heden nooit gaan vervelen. En zolang ik inspiratie blijf houden hopelijk ook de fans niet.
Heeft de huidige situatie in Egypte je nog geïnspireerd?
Ik heb met de gedachte gespeeld. Maar Nile is niet de band voor politiek, kritische teksten of actuele onderwerpen. We wilden ook niemand voor het hoofd stoten of een discussie starten die toch niet te winnen is.
De titel van de vorige cd verwees naar Echnaton, de farao die een monotheïstische godsdienst trachtte in te voeren en die ook wel de eerste godsdienstfanaticus uit de geschiedenis wordt genoemd. Wat is het verhaal achter de titel van deze cd? Wie of wat is Sethu?
Sethu is een monsterlijke slang die de wacht houdt bij een van de poorten van de onderwereld. De Egyptenaren geloofden dat de zon, oftewel de zonnegod Ra, tijdens de nacht een reis door de onderwereld maakte en de volgende ochtend weer herboren werd. Tijdens de nacht gaat Ra door twaalf poorten, eén voor elk uur van het duister. Bij een van die poorten houdt Sethu de wacht.
Seth Siro Anton, frontman van de Griekse band Septic Flesh en bekend van de vele covers die hij creëerde voor metalbands, maakte het prachtige artwork. Was hij iemand waar jullie al lang mee wilden werken?
Seth benaderde ons zelf. Hij is goede vrienden met George, ze wonen allebei in Athene. Seth had al vaak laten vallen eens met ons te willen werken. Van de andere kant ben ik ben al heel lang Septic Flesh-fan. Nu kwam het er eindelijk eens van. Seth had geen aanwijzingen nodig. Hij houdt van Nile en begrijpt de band. Ik gaf hem enkel de teksten van het album, maar dit beeld was helemaal zijn idee en ik vind dat het prachtig uitgepakt heeft!
Voor dit nieuwe album gaat natuurlijk weer veel getoerd worden.
Jazeker. We hebben er net al een vermoeiende tournee op zitten, we moesten een nieuwe bassist inwerken.
He? Is Chris Lollis dan uit de band gestapt?
Een tijd terug is Chris van de aardbodem verdwenen. Vier maanden lang hebben we niets van hem gehoord. Zelfs zijn vriendin wist niet waar hij uithing. We waren bezorgd om hem, maar zaten ook met de handen in het haar: we hadden de optredens in Azië en een Amerikaanse toer met The Black Dahlia Murder geboekt staan, we moesten repeteren en die lul liet maar niets van zich horen! Dus besloten we maar een ander te zoeken. Laatst belde Chris me eindelijk op. Hij had wat persoonlijke problemen te verwerken en had wat tijd voor zichzelf nodig. Toen hadden we al opgetreden met onze nieuwe bassist Todd Ellis. Zo ga je niet met mensen om als je in een serieuze band zit. Als Chris ons een minuutje van zijn tijd had gegeven had hij ons maanden twijfel bespaard.
Wat een vreemd verhaal zeg. Zijn de eerste optredens met Todd wel goed gegaan?
Het was Trial by Fire voor Todd. Hij had het echt moeilijk op de toer met The Black Dahlia Murder. Vooral omdat wij als voorbereiding op een tournee zo’n 8 uur per dag oefenen en al jaren samenspelen: hij moest in korte tijd een hele set leren! En Nile is geen makkelijke muziek om te spelen, heel technisch en intens, het vergt veel, zowel lichamelijk als mentaal. Hij stond elke avond met een heel moeilijk gezicht te spelen, maar hij heeft het er prima vanaf gebracht.
Verder merkten we wel dat The Black Dahlia Murder een heel ander publiek trekt dan wij gewoon zijn. Vele bezoekers die onder de indruk waren van ons optreden vertelden zelfs dat ze nog nooit van ons gehoord hadden! Ik begrijp echt niet hoe dat kan, metalluisteraars die in 2012 nog nooit van Nile gehoord hebben! Het geeft aan dat er nog altijd werk aan de winkel is voor ons.
Stel, je zou de kans krijgen om zelf een toer samen te stellen. Met wie zouden jullie dan eigenlijk op pad gaan? Bedenk wel, je mag kiezen wie je maar wil!
Ehm… Dat zou een package zijn met Immolation, Krisiun, Fleshgod Apocalypse en Lecherous Nocturne. We hebben de jongens van Fleshgod Apocalypse laatst ontmoet en een optreden van ze gezien. Wat een geweldige band!
Nile is deze zomer onder andere te zien op Summer Breeze en Party San Open Air en gaat dit najaar op toer met Kreator en Morbid Angel.
