Wie heeft de naam van het nieuwe album Sing-along Songs For The Damned & Delirious bedacht? Heeft het nog een diepere betekenis?

We hebben er flink op zitten broeden en verschillende woorden vonden we toepasselijk. Uiteindelijk was het Pontus (gitaar, FX, zang) die met deze titel kwam. Voor ons vat deze titel het gevoel en de sfeer op het album goed samen.

Het ontwerp van de hoes is gedaan door Peter Bergting. Op internet kwam ik er achter dat hij best bekend is in Zweden. En niet in de laatste plaats omdat hij de cover van de Zweedse versie van Harry Potter en de Relieken van de Dood heeft ontworpen. Hoe zijn jullie bij hem uitgekomen?

Hij is een vriend van Andy (bas), hij was zijn leraar op school. Hij heeft ook de hoes van onze eerste release gemaakt (The Butcher's Ballroom). Hij schijnt onze muziek nogal leuk te vinden dus vroegen we hem of hij deze ook wilde ontwerpen. We zijn erg blij dat hij wat tijd voor ons vrij heeft kunnen maken want hij is intussen behoorlijk bekend en daarom nogal druk de laatste tijd.

Het ontwerp verschilt nogal van jullie eerste full-length The Butcher's Ballroom. Is dat met opzet zo gedaan?

Nou, we vinden dat de nieuwe cd qua geluid nogal anders is en dat hebben we willen doorvoeren in het design. De hoes van The Butcher's Ballroom is wat duisterder, maar ik vind dat er, muzikaal gezien, op Sing-along Songs for the Damned & Delirious veel duistere en zware stukken voor komen. Aan de andere kant staan er ook meer vrolijke en opzwependere nummers op de nieuwe cd.

Het ontwerp van de hoes deed me denken aan de stijl van Tim Burton. Vooral als je het grotere geheel ziet op de MySpace. Is dit met opzet zo gedaan of is dit toevallig zo gekomen?

Iedereen in de band is fan van hem dus we zien dat als een compliment. Ik denk dat je in alles wat we doen wel iets Tim Burtonachtigs terug kan vinden, maar we hadden op voorhand niet het doel om iets te maken wat op zijn werk lijkt.

In mijn cd review maakte ik de vergelijking met Sleepytime Gorilla Museum. Ken je deze band en ben je het met de vergelijking eens?

Ja, ik heb van ze gehoord en we worden vaak met hen vergeleken, maar ook met Stolen Babies en Unexpect. Eigenlijk vind ik niet dat we klinken zoals die bands, maar als je kijkt naar de manier waarop de nummers geschreven zijn gaat de vergelijking wel op. We hebben allemaal een aantal onorthodoxe geluiden en songs die je niet kan vergelijken met andere bands.

In een ander interview beschreef je de band als 'riot-opera'. Is die term nog steeds van toepassing op Diablo Swing Orchestra?

Ik vind van wel. Een opera kan je zien als een toneelstuk met een verhaal en dat is hoe ik onze songs graag zie, korte sonische verhalen.

Op jullie eerste release genaamd Borderline Hymns, waren twee van de vier nummers in een andere taal (één in het Italiaans en één in het Latijn). Beiden verschenen op jullie eerste full-length The Butcher's Ballroom, net zoals de andere twee nummers. Alle andere nummers op The Buthcher's Ballroom waren in het Engels. Op het nieuwe album staat het nummer Ricerca Dell'anima ('Het zoeken van de ziel' als de googlevertaling correct is). Wie is de Italiaan in de band? Waarom is er voor Italiaans gekozen.

Eigenlijk is Annlouice de enige die Italiaans kan. De reden dat we bij D'Angelo voor Italiaans hebben gekozen is dat het zo'n krachtige taal is voor ballads en met Italiaans wordt het nummer een echte aria.

Als interviewer kan ik er niet om heen iets over jullie bizarre biografie te vragen. Jullie vertellen de geschiedenis van Diablo Swing Orchestra sinds het ontstaan in 1501. In het nogal roerige bestaan, waarin ze hevig vervolgd worden door de kerk en onder andere 'The Spawn Of Satan' (vrij vertaald: satanskinderen) genoemd worden, besluiten de bandleden, uit angst voor eigen leven, uit elkaar te gaan. Ze tekenen een verdrag dat de band 500 jaar later weer bij elkaar moet komen. Waar we nu naar (kunnen) luisteren is het resultaat van dit redelijk aparte verhaal. Hebben jullie al iets van een kerk gehoord? Is één van jullie geïnteresseerd in genealogie en zo ja hoever hebben jullie je voorouders weten te traceren (behalve de 1501 zoals genoemd in de biografie)?

We hebben tot nu toe nog niets gehoord van de kerk. Ze zullen wel een andere mening over muziek hebben gekregen =). We hebben onze voorouders weten te traceren tot 1500. Het heeft wat tijd gekost maar het was het waard. We hebben niet geprobeerd om verder te zoeken omdat het spoor daar doodliep.

Jullie teksten en titels zijn vaak contrasterend en lijken het duistere haast te verheerlijken. De namen van de cd's zijn daar goede voorbeelden van maar ook titels als Poetic Pittbull Revolutions, Wedding March for a Bullet, beiden van The Butcher's Ballroom, en A Rancid Romance, Lucy Fears the Morning Star en Siberian Love Affairs van de nieuwe cd. Heeft iedereen in de band die fascinatie voor het duistere? Wat trekt je er persoonlijk zo in aan?

Als je duistere ondertonen bedoelt, dan wel. Ik hou van contrasten in muziek. Als je bijvoorbeeld een zwaar doomnummer combineert met vrolijke teksten kan dat een erg sterk effect creëren. We zijn echter niet negatief ingesteld. Vandaar ook dat we zowel duistere als positieve ondertonen in onze muziek opnemen.

In het kader van de vorige vraag was er één nummer die speciaal mijn aandacht trok: Gunpowder Chant. Buskruit (=gunpowder) heeft totaal niets te maken met 'chanting'. Noch het geluid dat het kan maken, noch de mogelijke gevolgen van de kracht die er achter kan zitten. Bovenal: het is een instrumentaal nummer, helemaal geen ge'chant'. Waarom heeft het nummer deze titel gekregen?

Dat nummer had oorspronkelijk wèl teksten. Het was een protestlied tegen oorlog en was geschreven in Farsi, maar dat werkte niet. We hebben de titel behouden en er een instrumentaal nummer van gemaakt.

Veel songs gaan over of hebben een referentie naar het christendom en religie in het algemeen. Nummers als Porcelain Judas, D'angelo en Ricerca Dell'anima zijn daar goede voorbeelden van, maar ook de teksten als In the Mirror Angel Face With Angel Hair in an Angel Case, en Well-Paid Jesus Vicious Nails By Tired Angels Of Mine zijn duidelijke referenties. Echter ligt de verwijzing meestal niet zo aan de oppervlakte. Ze verheerlijken bijvoorbeeld een bepaalde supermacht. Is één van jullie gelovig? Vanwaar dit onderwerp in jullie teksten?

Zover ik weet is niemand in de band gelovig. De reden dat we deze metaforen gebruiken in onze teksten is omdat mensen deze symbolen kennen. Als je met bekende symbolen werkt begrijpen mensen beter wat je probeert uit te beelden.

In een ander interview worden twee side-projects genoemd Andy (bas) speelt in een lounge project genaamd .pledge en Johannes (cello) in een duo genaamd 60/40. Bestaan deze bands nog steeds en hoe staan ze er voor? Speelt één van de anderen nog in een andere band?

Beide bands bestaan nog steeds. 60/40 is intussen omgedoopt naar “von Thord” en dit is ook de meest actieve van de twee. Annlouice is de enige die buiten de band ook nog iets doet. Zij is operazangeres van beroep.

In andere interviews voor de release van Sing-Along Songs For The Damned & The Delirious vertelde je dat je hoopte zoveel mogelijk live te kunnen spelen. Is dat tot nu toe uitgekomen?

We hebben zo vaak als we konden opgetreden dus in dat opzicht is het gelukt. We hopen uiteraard in de toekomst nòg vaker op te kunnen treden.

Onlangs speelden jullie op Progpower USA in Atlanta (11 september 2009) en een paar dagen later waren jullie openingsact voor Children Of Bodom en Amorphis in Mexico Stad. Hoe waren deze optredens en hoe reageerde het publiek?

Dat waren zo ongeveer de beste shows die we ooit gedaan hebben. Het publiek leek onze muziek echt gaaf te vinden en zong mee. We waren erg blij dat het zo goed ging. Zeker gegeven het feit dat het bijna een jaar geleden was dat we voor het laatst op het podium stonden.

Welke band zou je wel eens voor willen openen?

Muse.

Wat zijn de plannen voor de toekomst?

We hopen zoveel mogelijk het podium op te kunnen. Daarnaast willen we een videoclip opnemen voor één van de nummers. Dan zullen we langzaamaan beginnen met het schrijven van een nieuw album.

Om dit interview af te ronden wilde ik een vraag stellen naar aanleiding van de eerste zin uit het openingsnummer op The Butcher's Ballroom genaamd Balrog Boogie. De eerste zin is "mea culpa". (Het komt uit een traditioneel katholiek gebed waarin men zijn zonden betuigt en het betekent 'door mijn schuld'). Is er iets om je schuldig voor te voelen? Met andere woorden: Zou je, nu terugkijkend, iets anders hebben gedaan? Zowel met betrekking tot het album als met betrekking tot de band op zich?

Goede vraag. Ik denk dat we wel wat sneller te werk hadden kunnen gaan en wat harder hadden kunnen werken zodat het tweede album eerder af was. Maar ik ben er de persoon niet echt naar om ergens spijt van te hebben. Gedane zaken nemen geen keer. Je kan het verleden beter laten rusten en vooruit kijken naar wat komen gaat. We zijn erg blij met waar we nu staan als band en we gaan een spannende tijd tegemoet.