Sinds de release van For The Love Of Metal heb je heel wat shows gedaan met een nieuwe band. Hoe is de tournee met muzikanten die een stuk jonger zijn dan jij bevallen?
Er zijn in verleden vaker soloalbums van mij verschenen, maar nooit was er een plaat die echt heeft aangeslagen bij het publiek. Dat was in 2018 met de release van For The Love Of Metal wel anders. Op muzikaal gebied heb ik eindelijk mijn plek gevonden. De metal-gemeenschap riep massaal: “Fuck yes!” Met hulp van Hatebreed-zanger Jamey Jasta als producer heb ik mijn muzikale identiteit als soloartiest gevonden. Samen met drummer Nick Bellmore en gitarist Charlie Bellmore, die respectievelijk als technicus en songwriter hebben meegewerkt aan het album, heb ik een band samengesteld om mee te touren. In principe speelden de muzikanten slechts mee als onderdeel van een begeleidingsband. Na verloop van tijd groeiden we uit tot een echte band. Mijn vrouw zei na een show: “Die muzikanten zien er misschien niet uit, maar ze kunnen verdomd goed spelen!”
Het publiek zong ook nog eens mee met de nieuwe songs. Eindelijk had ik nieuw materiaal dat wél iets bij de aanwezigen losmaakte. De ervaring is altijd dat men tijdens een nieuwe track naar het toilet gaat. Dat was nu wel anders. Die publieksreactie wilde ik graag op een liverelease hebben. Tijdens de optredens voor For The Love Of Metal viel me op dat muziek ons overal ter wereld verbindt. Dat wilde ik laten zien op de dvd en blu-ray door meerdere concerten in een song voorbij te laten komen. Zo gaan we van Brazilië naar Engeland, van regen naar zon, en dat soms tijdens één zanglijn. We delen allemaal de liefde voor metal.
Wat kun jij je herinneren van de eerste show die je hebt gedaan met de nieuwe band?
Het staat me niet bij waar dat was en hoe het optreden precies verliep. Wel kan ik vertellen dat de publieksparticipatie tijdens de nieuwe songs vanaf die eerste show optimaal was. Kijk, het probleem van het presenteren van nieuw materiaal geldt voor iedere band. Paul McCartney zei dat hij zich altijd verplicht voelt om een Beatles-nummers te spelen na een recente solotrack. Elton John zegt dat hij zijn publiek letterlijk met de ogen ziet rollen als hij geen klassieker speelt. Ik maak er een grapje van als ik zeg dat het publiek dan massaal naar het toilet gaat, maar het is wel iets wat ik met mijn eigen ogen heb gezien. Ik zag het gebeuren in de jaren zeventig in Madison Square Garden (New York) toen Led Zeppelin Kashmir begon in te zetten, dat toen nog een nieuwe song was.
Het verschil is dat jij nieuwe muziek presenteert als soloartiest die nog niet zo lang onder zijn eigen naam op de planken staat. Het zou anders zijn geweest als je met Twisted Sister een nieuw album had gemaakt en dat materiaal liet horen tussen alle klassiekers.
Je hebt helemaal gelijk. Ik krijg wel eens de vraag waarom we met Twisted Sister niet een plaat zoals For The Love Of Metal konden maken. We hadden onszelf een bepaald imago aangemeten waar we nauwelijks van af konden wijken. Men heeft bepaalde verwachtingen van mij als soloartiest, maar tegelijkertijd staan de fans open voor nieuwe dingen die ze niet meteen zouden verwachten. En ze waren positief verrast dat ik nog met zo’n hedendaagse, frisse plaat voor de dag kon komen. Dat zou met Twisted Sister onmogelijk zijn geweest.
De nummers van For The Love Of Metal verschillen behoorlijk met die van Twisted Sister. Hebben jij en je bandleden besproken hoe ze live naast elkaar gebracht kunnen worden?
Ik had fans die de link niet zagen tussen het nieuwe materiaal en Twisted Sister-klassiekers zoals I Wanna Rock en We’re Not Gonna Take It. Twisted Sister was echter wel degelijk een metalband die op tournee ging met Metallica, Iron Maiden en Mötorhead. Aan het begin van de jaren tachtig was die combinatie niet vreemd. Toen in de loop de jaren de term ‘hair metal’ ontstond en Twisted Sister daar ook onder viel, werden zulke bands niet meer aan ons gekoppeld. Om op je vraag terug te komen… Voor de set kozen we bewust voor de échte metalsongs van Twisted Sister, zoals Burn In Hell en Under The Blade. Ze zijn ook nog eens lager gestemd en soms komt er wat extra muzikale krachtpatserij voorbij. Van mijn band uit de jaren negentig, Widowmaker, speelden we middenin de set Ready To Fall. De twijfelaars die mijn show hebben gezien, begrepen inmiddels dat deze mix van songs inderdaad werkt.
Een belangrijke reden van het einde van Twisted Sister in 2016 is dat je niet wilde dat het publiek een mindere performance van jou te zien zou krijgen naarmate je ouder wordt. Als soloartiest ben je echter nog volop te vinden op het podium. Is het inmiddels geen issue meer dat de jaren wellicht gaan tellen?
Je kaart een groot probleem aan, want ik maak me er juist wel zorgen over. Tijdens de shows van Twister Sister trok ik steevast mijn shirt uit. Dat doe ik tegenwoordig al niet meer. Tot aan het laatste optreden van Twisted Sister was ik in topconditie. Nu heb ik allerlei pijntjes. Elke keer als ik de duivelshoorn opsteek, doet het zeer. Elke keer! Mijn beide schouders zijn eigenlijk toe aan een operatie. Zo zou het niet moeten zijn, maar het is wel zo. Degenen die de dvd hebben gezien, complementeren me dat ik nog altijd zo actief ben. Als ik ernaar kijk, kan ik eigenlijk alleen maar concluderen dat het niet meer zo goed is als in 2016.
Momenteel zit mijn agenda vol met andere zaken, zoals het regisseren van twee films. Op zijn vroegst verschijnt er in 2022 nieuwe muziek. Zal ik het dan nog kunnen opbrengen om te kunnen optreden? Daar pieker ik over, want ik presteer nu al boven mijn kunnen. Mijn ego laat niet toe om minder te geven. Andere artiesten van mijn leeftijd lopen wat rond. Ik betwijfel of dat iets voor mij is.
Stel, in 2022 ligt de opvolger van For The Love Of Metal in de winkels en stromen de aanbiedingen voor shows weer binnen. Ga je eerst het oefenhok in om te kijken of je het nog wel kan? Of ben je van plan om er gewoon weer vol voor te gaan?
Er is geen grotere kick dan optreden voor duizenden fans. Als frontman ben ik goed in wat ik doe. Ik ben niet alleen een entertainer en zanger, maar probeer een connectie te maken met het publiek en wil iedereen erbij betrekken. Bruce Dickinson, David Lee Roth en Freddie Mercury zijn net zulke frontmannen. Alice Cooper niet, want hij is vooral entertainer en geeft een echte show. Daar is niks mis mee, maar het is anders. Als ik straks weer het podium opga, ben ik zo bang het publiek teleur te stellen. Dat men dan zegt: “Dee Snider is niet meer zoals hij was in 2018.” Ik weet nog niet hoe ik het straks ga aanpakken. Misschien moet ik inderdaad eerst eens flink uit mijn dak gaan in de oefenruimte.
Er zijn veel rockmuzikanten die ooit hebben gezegd dat ze zichzelf niet meer zien optreden op latere leeftijd en die dat nu nog altijd doen.
In mijn geval zal ik waarschijnlijk eerder afscheid nemen van optreden dan men zou denken. Jaren geleden heb ik mij gestort op het schrijven en binnenkort zal er een fictieboek verschijnen. Daarnaast was het de bedoeling dat ik eerder dit jaar zou zijn begonnen met het regisseren van mijn film My Enemy’s Enemy. Dat is uitgesteld vanwege de coronacrisis. Daarna is mijn volgende filmproject een nieuwe kijk op een horrorklassieker uit de jaren tachtig. Daarvoor ga ik het script schrijven en zal ik ook de regie op me nemen. Het schrijven bevalt mij uitstekend vanwege de enorme vrijheid die ik heb. Als er in de toekomst meer van zulke projecten op mijn pad komen, dan zie ik het wel gebeuren dat ik me daar voortaan op zal gaan concentreren.
Toen jij tijdens de podcast van Jamey Jasta werd uitgedaagd om samen met hem een metalalbum te gaan maken, klonk hij erg verrast toen jij toehapte. Hij pitcht wel vaker ideeën aan artiesten, maar meestal komt er niks van terecht. Dacht hij in eerste instantie dat jij hem in de maling nam, of wist hij meteen dat je serieus was?
Het klopt dat Jamey geschokt was dat er iemand ja zei op een voorstel dat hij tijdens een interview deed. Het lijkt alsof hij zoiets pitcht zonder nadenken. Maar Jamey wist al in grote lijnen hoe mijn metalplaat moest gaan klinken en hoe we het moesten gaan aanpakken. Toen de microfoon uitging, vroeg ik: “En nu?” Jamey zou eerst zorgen voor een aantal nummers. Geleidelijk aan kreeg ik wat toegestuurd, droeg hij wat ideeën aan en werd er voorzichtig aan begonnen met de opnames.
Toen we middenin het proces zaten, liet ik ontvallen dat het toch best bijzonder is hoe het allemaal is verlopen. Ik werd uitgedaagd, hapte toe en er leek daadwerkelijk iets te ontstaan. Toen vertrouwde Jamey me toe dat hij wel vaker op deze manier is begonnen aan een nieuw project. Dat liep steeds uit op niets. De desbetreffende muzikant bleek niet genoeg vertrouwen in hem te hebben om iets nieuws te doen en wil het dan vervolgens op zijn eigen manier doen. Dat ik het volste vertrouwen in zijn aanpak had, was nieuw voor Jamey. Het eindresultaat spreekt voor zich, dus mijn enorme dank gaat uit naar hem.
Jij bent weer te gast in een recente episode van Jamey Jasta’s podcast, waarin jullie elkaar steevast complimenteren. De relatie is dus nog altijd goed tussen jullie twee?
Inderdaad, we steken heel wat veren in elkaars reet. Iedereen moet echter weten dat Jamey veel meer is dan de zanger van Hatebreed. Hij is ook een geweldige producer. Als iemand vast zit binnen een bepaald stramien, kunnen mensen het moeilijk accepteren dat zo’n persoon meer in zijn of haar mars heeft. Zelf stond ik op Broadway in de musical Rocktopia en zong Kashmir van Led Zeppelin, samen met een aantal operazangers, die tegelijkertijd een ander nummer vertolkten. Op een bepaald moment zong ikzelf opera. Het publiek veerde op, want niemand verwacht dat Dee Snider opera kan zingen.
In Nederland mogen concertzalen weer toeschouwers binnenlaten. We moeten wel genoeg afstand houden, zitten aan een tafeltje en mogen niet meezingen. Zie jij een optreden zitten?
Nee. In dat opzicht ben ik een verwende, oude man. Rock-‘n-roll is voor mij het saamhorigheidsgevoel dat tijdens een concert wordt gecreëerd, waarbij iedereen schouder aan schouder staat. Dat gebeurt niet met social distancing, aan een tafel zitten terwijl je niet mag zingen. Hoe moet ik meezingers als I Wanna Rock en We’re Not Gonna Take It gaan brengen? Dat kan niet.
Kun je begrip tonen voor bands die in deze omstandigheden wel zouden willen optreden?
Ik zal niemand veroordelen. In de Verenigde Staten krijgt Great White er momenteel van langs. De band heeft een show gedaan waarbij het publiek de maatregelen niet eens in acht heeft genomen. Dat was erg onverantwoord van de band. Tegelijkertijd begrijp ik het wel, want dit is de enige manier dat zo’n formatie kan overleven. De bandleden zijn nu eenmaal geen rijkelui. Dus iedereen moet doen wat ie moet doen.
Jij zingt mee op het nieuwe album Transitus van Ayreon, onze Nederlandse trots in de metalscene. Jij speelt de vader van de hoofdpersoon. Hoe is de samenwerking met Arjen Lucassen tot stand gekomen?
Hij heeft contact met mij opgenomen. Daarvoor hadden we elkaar nog nooit ontmoet. Arjen gaf aan wat de bedoeling was en kwam erg geïnspireerd over. Ik wist toen alleen nog niet dat er ook andere zangers zouden meedoen. Het contact is via via ontstaan, heb vervolgens alleen het nummer waaraan ik meedoe gehoord en besloot dat ik het wel wilde doen. De zanglijnen zijn opgenomen in Los Angeles, want ik kon niet naar Nederland komen. Het resultaat viel gelukkig in goede aarde. “Ik wist wel dat je perfect zou zijn voor deze rol”, aldus Arjen.
Meestal wil Arjen dat de zangers hun partijen in zijn studio opnemen. Waarom was dat bij jou niet het geval?
Het kwam op dat moment gewoon slecht uit. Ik had de trip naar Nederland wel willen maken, maar dat ging niet. Toch wilde hij me per se hebben voor het karakter van het verhaal op het album. Ik neem aan dat hij al genoegen nam met het feit dat ik ja heb gezegd. En als ik daarvoor niet naar Nederland zou kunnen komen, dan moest dat maar zo zijn.
Heeft hij je tijdens de opnames nog op afstand gecoacht?
Arjen vertelde over zijn visie voor het karakter en wat hij daarvan terug wilde horen. Met die rol bleek ik weinig moeite te hebben. Er was een bepaalde richting waarin ik werd gestuurd, maar vervolgens werd ik vrijgelaten. Zelf ga ik binnenkort een film regisseren en ben ik me aan het inlezen wat het precies inhoudt om regisseur te zijn. Acteurs moeten jouw volste vertrouwen hebben. Je kiest iemand die geknipt is voor een bepaalde rol, geeft die persoon aanwijzingen en vervolgens laat je hem of haar acteren. Arjen zei dat ik zijn man was voor de rol. Na zijn aanwijzingen ging ik aan de slag. Bij het horen van het resultaat flipte hij. Zoals je aangaf is hij liever zelf bij de opnames aanwezig, dus ongetwijfeld was Arjen bezorgd. Maar hij gaf me het volste vertrouwen en dat waardeer ik zeer. Ik ben erg benieuwd naar de volledige plaat, want de lijst met muzikanten is echt geweldig.
