Voor de verandering valt er op de laatste dag weer eens een plensbui in de ochtenduren. Dat zorgt ervoor dat het terrein nog verder verslechtert. Vooral bij de Black Stage waar Eskimo Callboy optreedt, is het een drama. Niet beslist My Own Summer. We Are The Mess en Party At The Horror House zijn toepasselijker. Het lijkt een kleine groep festivalgangers in de mudpit (die eruit zien als een Monster) niets uit te maken. Voor hen is het vandaag Best Day en Paradise In Hell. Ook op het podium is de stemming opperbest, waar de zangers bier over zichzelf heen gieten. Pitch Blease. Zonde eigenlijk. Is Anyone Up? Zeer zeker. De energieke electrocore zorgt ervoor dat iedereen al vroeg wakker is. (Jeffrey)

Op enkele Europese festivals had DragonForce een andere zanger. Per Fredrik 'PelleK' Åsly viel in voor Marc Hudson, die wegens gezondheidsproblemen wat shows moest missen. Op Wacken Open Air kan Hudson echter niet wegblijven, want hij kijkt al geruime tijd uit naar het festival. Het is nog niet eens halverwege de dag dat de Britse band het podium betreedt, mét Hudson, maar toch staan er al aardig wat fans voor de Black Stage. De band heeft gelijk de turbo alweer ingetrapt. Terwijl DragonForce door de set heen raast, weet gitarist Sam Totman, nog voor het tweede nummer (My Spirit Will Go On) voorbij is, een halve liter bier in zijn keel te laten verdwijnen. Is hij ooit wel eens nuchter, vraag ik me af... Desondanks poseren de bandleden als altijd en komen alle hitjes voorbij. Ook gooit DragonForce er nog een cover van Ring Of Fire tegenaan (beter bekend in de uitvoering van Johnny Cash), waarbij PelleK tóch ten tonele verschijnt. Hij blijft ook op het podium bij het volgende nummer, afsluiter en bekendste song Through The Fire And Flames. (Tonnie)

Een vroeg hoogtepunt op de zaterdag in de tent: Monuments. De Engelse formatie die djent en metalcore verbindt, is zeer energiek en evenals bij Eskimo Callboy is er een jump the fuck up! Ook is er een wall of death en Chris Barretto is nog even aan het crowdsurfen. Hij is vandaag prima bij stem en net als zijn bandmaten goedgehumeurd. Melodie en breakdowns zijn mooi in balans. Dit had beslist langer mogen duren. (Jeffrey)

Wat heeft Myrkur een prachtige stem. Om kippenvel van te krijgen. Met name de stukken waarin ze haar hemelse zang laat gelden, zijn prachtig. Helaas komen de razende blackmetalpassages wat als een brei over. Laat dat het enige smetje zijn op de show, want verder betovert de Deense haar fans met haar gracieuze performance. (Jeffrey)

Het is eigenlijk jammer dat Borknagar niet in de tent staat, maar op de Black Stage. Een deel van de nuances komt daardoor niet optimaal tot zijn recht. Dat wil geenszins zeggen dat het optreden tegenvalt. Rhymes Of A Mountain, Oceans Rise, Ad Noctum, The Dawn Of The End, Colossus en Winter Thrice zijn prachtige songs. Alleen bij Frostrite is de zang niet overtuigend, maar verder geen klachten. Het drumwerk van Baard Kolstad (“wanna hear something funny? He was only four years old when we started”) is indrukwekkend en hij krijgt nog even de ruimte om te soleren. (Jeffrey)

Metal Church maakte op Dynamo Metal Fest nog een goede indruk. Vandaag zit het muzikaal ook weer uitstekend in elkaar. No Friend Of Mine is toegevoegd aan de setlist in vergelijking met de show in Eindhoven. Ook vandaag brengen de actieve Mike Howe en co het er goed vanaf, al zijn er enkele schoonheidsfoutjes en mag de frontman af en toe wat meer doseren. Het zijn de enige puntjes van kritiek op een verder sterke rockende old school heavymetalshow. (Jeffrey)

Een van de weinige tegenvallers op het grootste Europese festival is Snowy Shaw. Er zit geen beleving en overtuiging in de performance. Zijn trucjes om het publiek te verdelen en tegen elkaar op te laten schreeuwen, zijn slap uitgevoerd. Het podium is mooi aangekleed, maar dat verbloemt de prestaties van de Zweed, die bekend is van King Diamond, Mercyful Fate en Therion. Teleurgestelde bezoekers verlaten de tent vroegtijdig. (Jeffrey)

Hé, wie hebben we daar op de Black Stage, zojuist nog in de tent? Snowy Shaw. Hij mag Typhon meezingen met Therion. Hij revancheert zich. Hij is niet de enige ‘vreemde’ op het podium. Ook danseres Johanna is van de partij tijdens Wine Of Aluqah. Het zijn leuke extra’s aan een reeds overtuigende performance van de Zweedse symfonische metalformatie. Een van de hoogtepunten op de zaterdag. (Jeffrey)

Een uitpuilende tent voor Gloryhammer. De catchy power metal (intergalactic space metal) uit Engeland is enorm populair bij onze oosterburen. Van begin tot eind is het een groot feest met onder andere Hail To Crail, The Unicorn Invasion Of Dundee, Angus McFife, maar ook het zelden gespeelde Questlords Of Inverness, Ride To The Galactic Fortress! staat op de setlist. Gloryhammer wint fans, of zoals ze het zelf zeggen “honorary members of the Cult of Hoots.” (Jeffrey)

"Wie ons nog nooit gezien heeft, krijgt een compleet nieuwe show te zien! Wie ons wel al gezien heeft, ziet ongeveer hetzelfde als de vorige keer!" Die woorden van frontman Michael Starr omschrijven het optreden van Steel Panther perfect. De setlist bevat derhalve weinig verrassingen, tenzij je de band dus nog nooit live gezien hebt. Ook de grappen tussendoor wijken weinig af van vorige keren dat ik de band zag, al blijven ze stiekem toch best leuk omdat ze soms zo over the top zijn. En natuurlijk komen de dames weer het podium op in de aanloop naar Girl From Oklahoma, waarbij ook drummer Stix en bassist Lexxi Foxx nog wat gaan zingen. Al met al is het optreden van Steel Panther best wel weer vermakelijk, al is het weinig bijzonders. (Tonnie)

De viking metal van Einherjer komt in de tent een stuk krachtiger en voller uit de boxen dan op plaat, al is het jammer dat het volume van de matige zang de overhand heeft en de keyboardpartijen niet altijd hoorbaar zijn. De harmonieuze gitaarlijnen zijn dat gelukkig wel. De nieuwe leadgitarist Ole Sønstabø brengt het er prima vanaf. Dat doen ook de anderen, al is er qua show niet veel te beleven. (Jeffrey)

Dat is eigenlijk ook het geval bij Clutch. Nauwelijks interactie, maar wel veel gave rocksongs die op de setlist staan. Het is druk bij de Party Stage. Weer een bewijs dat metalheads graag wat afwisseling op prijs stellen. De organisatie speelt daar goed op in met het boeken van de Amerikanen, die al 25 jaar in ongewijzigde samenstelling meedraaien. De groovy en swingende rock misstaat beslist niet tussen alle metal. De geoliede machine maakt een qua show ietwat saaie, maar muzikaal sterke indruk. (Jeffrey)

Er is nauwelijks volk aanwezig bij Steak Number Eight. De tent echoot verlatenheid. Er valt derhalve niet veel te winnen voor de Belgen, maar ze zitten niet bij de pakken neer en geven vol gas. Wat moet je ook anders? Brent Vanneste schreeuwt de longen uit zijn lijf, de fans lijken zich prima te vermaken. Ze moeten echter wel waakzaam blijven, want de frontman duikt met gitaar en al het publiek in.

Het feestje gaat een beetje als een nachtkaars uit. Enkele honderden hangen wat rond bij de Headbangers Stage en W:E:T Stage. Buffalo Summer maakt op eerstgenoemde (het rechter podium) een uitstekende indruk. De muziek bevat een lekker vibe. Als verrassing komen de Wacken Firefighters het podium op om Little Charles en de Stevie Wonder-cover Don’t You Know te spelen. De feel good rock-‘n-roll zorgt voor een positieve sfeer in een verlaten tent. (Jeffrey)

Is dat even schrikken. Denk je naar Aura Noir te gaan bekijken, staat daar opeens Broken Witt Rebels als vervanging van de blackmetalformatie. Last minute op komen draven en dat tevergeefs, want alhoewel de jonge Engelse indierockgroep het niet slecht doet, is het aan weinigen besteed en druipen de teleurgestelde liefhebbers van het zwarte metaal af. (Jeffrey)

De koek is op; de mannen zijn niet langer hongerig naar meer. Hoe graag we ook willen dat het niet zo is, we hebben het maar te pikken: onder de noemer Forty And Fuck It is Twisted Sister bezig aan een afscheidstournee en zegt het Duitsland vaarwel door te headlinen op het grootste metalfestival. Het wordt geen afscheid zoals bij Kiss, Judas Priest of Ozzy Osbourne. Dit is echt het einde. Dee Snider en zijn mannen gaan echter niet uit als een nachtkaars. Vanaf opener Stay Hungry is het echt een waanzinnig feest, zowel op het podium als in het publiek. Van ouderdom lijkt bij Snider niets te merken; hij rent over het podium als een jonge god en is in zijn beste vorm sinds jaren. Het is lekker meebrullen met de vele klassiekers. Burn In Hell, You Can't Stop Rock 'N' Roll, Like A Knife In The Back, Under The Blade en natuurlijk We're Not Gonna Take It komen voorbij. De mooie ballad The Price wordt opgedragen aan Twisted Sisters vorig jaar overleden drummer AJ Pero, waarbij alle aanstekers de lucht in gaan. Dat de set wordt afgesloten met I Wanna Rock klinkt wel wat ironisch, maar dat Twisted Sister stopt, betekent natuurlijk niet dat de mannen zelf geen muziek meer gaan maken. Gelukkig krijgen we ook nog een toegift in de vorm van Tear It Loose en S.M.F., waarmee Twisted Sister echt afscheid neemt van Duitsland. (Tonnie)

Van tevoren groots aangekondigd: de show van Arch Enemy. Die moest je echt zien. De grootste productie van de metalformatie in haar bestaan. Wat een geweldige licht- en vuurshow. Ook de thuisblijvers konden via een stream meegenieten. Vanaf You Will Know My Name verandert het decor ook nog eens. Je komt ogen tekort om alles te volgen en dan rent Alissa ook nog eens van hot naar her. Energiek van de eerste tot en met de laatste track. Wat een topconditie moet deze vrouw hebben. Haar grunts blijven een kwestie van smaak, maar haar presentatie is top. Dat geldt ook voor de heren. Het gitaargeweld is elke keer weer indrukwekkend en al zijn er geen verrassingen op de setlist, het blijft gaaf om de klassiekers langs te horen komen. Heb je de show gemist? Niet getreurd. Er komt een dvd uit. (Jeffrey)

Er was zowel tijdens als na het festival veel kritiek op het feit dat Arch Enemy tegelijkertijd speelde met Parkway Drive. Later bleek dat de bands dit zelf graag wilden en dat de organisatie derhalve geen blaam treft.

Dio Disciples sluit het festival af. De band, met in haar gelederen diverse oud-Dio bandleden, speelt bekende Dio-nummers als Holy Diver, The Last In Line en Rainbow In The Dark, aangevuld met Rainbowhits (Kill The King en Stargazer) en een enkele song van Black Sabbath (I). Zanger Tim "Ripper" Owens doet zijn werk goed, maar het is toch de speciale gast die de show steelt. In afsluiter We Rock zien we plots niemand minder dan Ronnie James Dio zelf op het podium. Via hologramtechnologie is de zanger er toch bij om het allerlaatste nummer te zingen. Het publiek staat perplex maar geniet van We Rock, de echte afsluiter van Wacken Open Air 2016. (Tonnie)

Behalve bands kijken hebben we uiteraard rondgelopen op het terrein om de sfeer en het eten te proeven. Wat opviel was de ruime keuze aan eten. We hebben verschillende gerechten geprobeerd en naast dat het ons smaakte, vonden we het betaalbaar. Ook qua drinken had je veel opties en er was altijd wel een plek in de buurt waar je bij kon tanken. Bijtanken wat rust betreft was dan weer een stuk moeilijker. Vanwege de modder kon je niet lekker op het gras zitten. Als je ergens wilde zitten, kon dat het beste in bijvoorbeeld de Biergarten, waar het uiteraard gezellig was, maar de vrije plekken schaars. Dat was het ook in het Wackinger Village, waar twee podia waren met veelal Duitstalige (folk)bands die voor een vrolijke sfeer zorgdroegen. Ook kon je daar verschillende spelletjes doen, een vuurshow en oude ambachten bekijken. Over spel gesproken, nieuw was een kleine tent waarin worstelen te zien was, wat aardig wat bezoekers trok. Tevens waren er enkele rondtrekkende muzikanten, die dus overal opdoken. Mambo Kurt verzorgde op diverse podia wat optredens en de mannen van Blaas Of Glory liepen over het veld met hun fanfare om nummers van ondermeer Van Halen en Europe te spelen. Er was kortom veel te doen en de grote variatie in de line-up maakte dat er voor iedereen bijna te allen tijde wel een band was waarvan het je het leuk vond om deze te bekijken. Ondanks de slechte terreincondities hebben wij ons uitstekend vermaakt en zijn we waarschijnlijk volgend jaar weer van de partij.