Op woensdag en donderdag strijden 28 bands in de tent om de eerste prijs van de Wacken Metal Battle. Een mooie mogelijkheid om je in de kijker te spelen en aan contacten te werken. Jeff Waters (frontman van Annihilator) introduceert de finalisten. Winnaar is Zombies Ate My Girlfriend uit Zuid-Afrika. De tweede tot en met vijfde plaats gaat respectievelijk naar Profaner (Canada), Auðn (IJsland), Syndemic (Duitsland) en Pain Is (Oostenrijk). Een uitslag waarmee we goed kunnen leven. Nederland doet dit jaar niet mee, want we staan onze plaats af aan Lynchpin uit Trinidad en Tobago.
Tegenvallers in de battle zijn er nauwelijks, of het moet al het Chinese Ritual Day zijn. Het blackmetalgezelschap heeft veel aandacht besteed aan de presentatie, maar dat verbloemt de technische tekortkomingen van met name de drummer. De tent is doorgaans goed gevuld en de bands laten zich van hun beste kant zien. Het geluid is vaak allesbehalve optimaal, maar het enthousiasme vergoedt een hoop. Zo krijgen de Mexicaanse thrashers van Tulkas veel bijval en vormt zich een pit. Verder doen buiten de winnaars het Luxemburgse Miles To Perdition het prima, is Svartmálm (black uit Faeroër) een naam om in de gaten te houden en ligt de melodieuze heavy metal van het Griekse Tidal Dreams lekker in het gehoor. (Jeffrey)
Henry Rollins staat dit jaar zonder band en zonder instrumenten op Wacken Open Air. De Amerikaan gaat wel vaker op tour met zijn spoken word voorstelling, waarin hij vertelt over het leven, zijn ideeën en gebeurtenissen in de wereld. Deze week treedt hij dagelijks op op het festival, waarbij hij belooft elke keer het over iets anders te hebben. Hoe het bij de latere voorstellingen is weet ik niet, maar na korte tijd begeeft de stem van Rollins het en klinkt hij erg schor, waarbij een slokje water maar mondjesmaat helpt. Het halve festival staat in het teken van Lemmy-verering en ook in het verhaal dat Rollins vertelt, staat Lemmy centraal. Diverse grappige en mooie anekdotes over zijn ervaringen met de Motörhead-frontman laten het publiek lachen en ontroeren. Al met al is deze muziekloze voorstelling over muziek best geslaagd tussen al het gitaargeweld. (Tonnie)
Na twintig battlebands op woensdag is de eerste reguliere show die van Bliksem. De Belgen zijn inmiddels een geoliede machine en komen met een setlist die de diversiteit in hun discografie belicht. Het doomy Morphine Dreams en het rockende Room Without A View staan tussen de thrashsongs die veel beweging in het publiek opleveren. Veel beweging is er ook op het podium. De zuiderburen overtuigen met een energieke performance. (Jeffrey)
Eén van de meest indrukwekkende optredens op muzikaal gebied komt van Panzerballett. De zeer vaardige muzikanten uit München combineren jazz, funk en metal. De jazzcomponent komt vandaag het beste uit de verf komt, mede dankzij het saxofoonspel. Dat is al direct te horen in het door Klaus Doldinger gecomponeerde Jadoo. De instrumentenbeheersing is bijna grenzeloos. De Duitsers verwerken bekende deuntjes in hun complexe creaties, zoals te horen is in Mahna Mahna, The Pink Panther Theme en Thunderstruck. Er is behoorlijk veel belangstelling en waardering voor Panzerballett. Terecht, want wat deze formatie biedt, is hoogstaand. (Jeffrey)
Van een hele andere orde is Hämatom. De oosterburen staan voor catchy tracks die je direct de eerste keer al kunt meezingen. Dat gebeurt dan ook volop. De Duitsers schreeuwen ieder nummer mee. Enkele van de favorieten zijn Wir Sind Gott, Kids (2 Finger Auf Dem Kopf) en Alte Liebe Rostet Nicht. De tent is afgeladen voor de gemaskerde en geschminkte groep, die Neue Deutsche Härte, industrial, electro en groove metal combineert (Rammstein, Slipknot). Het is een groot feest. Zo groot zelfs dat de poorten naar de tent sluiten en fans van buiten de tent toekijken. Volgend jaar is Hämatom weer van de partij en dan wellicht op de Party Stage. (Jeffrey)
Een Duitse announcer heeft na de laatste battleband de microfoon van Jeff Waters overgenomen en kondigt aan dat na het optreden van Phil Campbell And The Bastard Sons er een livekaraoke plaatsvindt. Maar eerst dus Phil Campbell, die enkele uren voor aanvang de bandnaam heeft veranderd van Allstarband in (and the) Bastard Sons en daar is zijn vrouw niet blij mee, want haar zoons spelen met haar man mee. De hele dag is er al aandacht voor Lemmy en zijn ziel waart ook weer rond in de tent met Deaf Forever, Nothing Up My Sleeve, Orgasmatron en Born To Raise Hell. Phil neemt zelf nog even kort het woord terwijl hij tussendoor drinkt. “I’m just gonna sip on this water, it’s not vodka.” De gitarist bedankt de fans voor hun aanwezigheid en draagt Heroes (David Bowie) op aan de overleden muzikanten in de laatste zes maanden (“incredible musicians and friends. They left us with beautiful music”), in het bijzonder noemt hij “my bandmate Lemmy”. Er is ook ruimte voor covers van Ramones (R.A.M.O.N.E.S.), Black Sabbath (Sweet Leaf) en ZZ Top (Sharp Dressed Man). Uitsmijters zijn uiteraard Ace Of Spades en Killed By Death. (Jeffrey)
