Allereerst is het op donderdag aan de laatste acht bands van de Wacken Metal Battle om zich te presenteren. Vanaf halverwege de middag is er ook op het linkerpodium een programma (de Black Stage), te beginnen met Skyline, dat al vroeg op de dag veel bijval krijgt met het officiële festivallied There Will Be Metal. Het niveau van de covers is vervolgens wat wisselend. Engel en Crazy Train zijn matig. In positieve zin vallen Shoot To Thrill (AC/DC), Epic (Faith No More) en Killing In The Name Of (Rage Against The Machine) op. Met name bij laatstgenoemde veert het publiek op. (Jeffrey)

In de tent draait het programma al een tijdje op volle toeren. The Raven Age doet het daar uitstekend met nummers van het aankomende debuutalbum (december) en krijgt terecht veel bijval. De melodieuze metalband, met George Harris (zoon van Iron Maiden-bassist Steve) in de line-up, toont zich zeer actief en pas met het mooie, melancholische Eye Among The Blind doen de Engelsen het rustiger aan. Verder zijn het moderne en energieke tracks die de te korte setlist sieren. Dit smaakt zeker naar meer. (Jeffrey)

Een lichte tegenvaller is vervolgens The Other. Het podium is weliswaar mooi aangekleed en de bandleden zijn geschminkt, maar de horrorpunk blijkt aan een klein groepje fans besteed. Niet dat de heren het slecht doen, maar de formatie uit Köln zou in een klein zaaltje met een selecte doelgroep beter tot zijn recht gekomen zijn. (Jeffrey)

De opgefokte beatdown hardcore van Nasty doet het al wat beter. “Kom naar voren, kom naar voren”, roept de frontman meerdere malen. Ook hier is het een selectief groepje fans dat er gehoor aan geeft en een wild feestje bouwt. De overige bezoekers knikken wat mee op de eenvoudige nummers die vol breakdowns zitten. (Jeffrey)

”Four o’clock is a bit early for my voice”, geeft Biff Byford van Saxon aan. Al is de Engelsman aanvankelijk niet in topvorm, hij klinkt lekker rauw en vooral Power And The Glory komt daardoor extra goed uit de verf… totdat het geluid helemaal wegvalt, maar gelukkig is na tien seconden het euvel verholpen. De frontman, die net als gitarist Paul Quinn sinds de oprichting in 1977 al onderdeel uitmaakt van de line-up, legt het publiek een keuze voor. 747 (Strangers In The Night) of And The Bands Played On. De keuze valt op eerstgenoemde. Heavy Metal Thunder wordt opgedragen aan Lemmy. “He should have been here tonight”. Crusader, Wheels Of Steel, Denim And Leather, Princess Of The Night vormen een fantastisch slot van een sterk optreden dat niet iedereen kan volgen, want de poorten naar het infield worden gesloten omdat het terrein vol staat met nieuwsgierigen. “We played Wacken nine times. This might be the last time we play, who knows.” Hopelijk niet dus, want Saxon is een van de hoogtepunten op de donderdag. (Jeffrey)

”Morgen komt ons nieuwe album Make Some Noise uit”, kondigt John Corabi aan, sinds vorig jaar de frontman van The Dead Daisies. Hij heeft net als de andere bandleden zijn sporen al ruimschoots verdiend. De ervaring laat zich vandaag gelden. Solid as a rock bouwt de Amerikaans-Australische combinatie een feest met een lekkere sleazy vibe. Evil, Fortunate Son en Lock ‘n’ Load komen het beste uit de verf, de andere tracks doen er weinig voor onder. Brian Tichy (for Whitesnake, Billy Idol, Foreigner, and Ozzy Osbourne) is een beest achter het drumstel en vermaakt het publiek met trucjes. The Dead Daisies is een van de hoogtepunten in de tent. (Jeffrey)

Vreemde eend in de bijt is vandaag Foreigner. Iedereen kent de band wel van hitjes als I Want To Know What Love Is en Waiting For A Girl Like You, maar dat zijn dan toch de nummers die je elk jaar in de Top 2000 Aller Tijden terughoort. De band rockt echter als een malle. Het publiek is echter wel wat afwachtend als de band begint met Double Vision, maar zodra Cold As Ice aanbreekt, zingt echt iedereen op het veld mee, metalfan of niet. En het veld is behoorlijk vol bij Foreigner. De band is in vorm, met name frontman Kelly Hansen. Hij is een entertainer pur sang, zo blijkt maar weer. Ondanks dat Foreigner een stuk melodieuzer is dan elke andere band op het festival, is dit toch al een vroeg hoogtepuntje van W.O.A. 2016. (Tonnie)

De punk van Serum 114 valt beter in de smaak dan die van The Other. Het trekt meer publiek en de reactie is uitbundiger, al bereikt het niet het niveau van bijvoorbeeld Hämatom. Net als bij meerdere Duitse bands is het vooral een binnenlands feestje vanwege de teksten in eigen taal. Muzikaal en qua show is het niet bijzonder en derhalve kabbelt het optreden wat voort. (Jeffrey)

Volle bak bij Vader en ondanks dat het geluid verre van optimaal afgesteld staat, is het redelijk definieerbaar, zolang je het songmateriaal maar kent. De Poolse blackened deathmetalformatie concentreert zich met name op de klassiekers en speelt tussendoor een paar tracks van het meest recente Tibi Et Igni (2014). Qua show is er niet veel te beleven, maar het razendsnelle drumwerk blijft indrukwekkend. Het twaalfde album, The Empire, komt trouwens op 4 november uit, voorafgegaan door de single Iron Times op 12 augustus. (Jeffrey)

Tsjuder is de volgende in het rijtje bands dat in de tent black metal ten gehore brengt. Sommigen vragen zich af of het wel zo true is dat de Noren hier willen spelen, maar het siert de organisatie dat ze de festivalgangers een ruime diversiteit aan stijlen bieden. Er zijn aardig wat festivalgangers aanwezig om de verrichtingen van het trio te volgen. Het geluid staat lekker rauw afgesteld en daardoor komen de tracks van de laatste drie albums prima uit de verf. Aangevuld met de intensiteit waarmee de heren spelen, maakt het optreden van Tsjuder zeer geslaagd. (Jeffrey)

De derde band in het rijtje van vier onder de noemer van Night To Remember (met verder Saxon, Foreigner en Iron Maiden) is Whitesnake. Net als Henry Rollins gisteren is David Coverdale wat schor. Gelukkig is daar het publiek dat de klassiekers als Here I Go Again, Still Of The Night, Is This Love, Fool For Your Loving en Love Ain't No Stranger meezingt. Het geluid staat verder prima afgesteld. Ondanks de wat matige zangprestatie is David goedgehumeurd tijdens de show, die onderdeel uitmaakt van The Greatest Hits World Tour. Daarmee neemt de legendarische rockformatie afscheid van het podium na bijna veertig jaar. Respect! (Jeffrey)

Donkere wolken pakken zich samen tijdens het optreden van Marduk. De stevige hoosbui past uitstekend bij de onheilspellende sfeer die de muziek ademt. Ondanks dat de programmering overlapt met het optreden van Iron Maiden is er behoorlijk veel volk in de tent, wellicht mede vanwege het schuilen voor de regen. Het doet de frontman besluiten er iets over te zeggen: “I’ve never seen so many people not caring about The Trooper.” Drie tracks zijn afkomstig van Frontschwein (2015). Het geluid staat erg hard (zoals bij wel meer bands op de donderdag), maar toch heeft het optreden veel sfeer. Naast de regen heeft dat met name te maken met de minimale lichtshow. (Jeffrey)

Op het hoofdveld speelt de actie zich vandaag vooral af op de Black stage, oftewel het linker podium. De True Metal Stage blijft nagenoeg ongebruikt, want daar staat alles al klaar voor de hoofdact van vandaag: Iron Maiden. De Britse legendes sluiten op Wacken Open Air de Book of Souls-tournee af en doen dat natuurlijk met een grootse show. Voor aanvang werd het veld al afgesloten omdat er te veel mensen op waren, dus je kunt wel stellen dat er door de organisatie een uitstekende keuze gemaakt is om deze band te laten headlinen. Als het eenmaal begint te schemeren begint de show. Naast een handjevol nummers van het nieuwe album, waarbij ook al aardig wat wordt meegezongen, gaat het publiek pas echt los als The Trooper wordt ingezet. Wie Iron Maiden deze zomer al heeft gezien, zal geen verrassingen tegenkomen. De setlist is bij deze band de hele tour hetzelfde, dus ook vanavond. Maar dat lijkt de band niet te deren. De vaste nummers komen sowieso weer aan het einde, zoals Hallowed Be Thy Name, de meezinger Fear Of The Dark en natuurlijk het iconische Iron Maiden waarbij Eddie weer achter de drumkit van Nicko McBrain verschijnt. In de toegift krijgen we nog meer klassiekers, waarbij tijdens The Number Of The Beast ook de duivel weer op het podium komt. Met Wasted Years (waarbij Bruce nog wat loopt te geinen met Adrian Smith) komt er dan echt een einde aan de show en aan tournee. Na afloop wordt de hele crew nog een keer extra bedankt, want het was volgens Bruce een lange tour. Nicko roept nog op om Happy Birthday te zingen voor de frontman, want het is bijna zijn verjaardag.

Eén van de best gehumeurde muzikanten is de frontman van The Black Dahlia Murder. Hij maakt er een groot feest van en zijn verzoek om te gaan crowdsurfen vindt dan ook snel opvolging. De Amerikaanse melodieuze deathmetalformatie speelt een mooie mix van nieuw en oud materiaal en wint met zijn onbevangen show de sympathie van de aanwezigen. Ondanks dat Iron Maiden op het veld speelt, is de show goed bezocht. (Jeffrey)

Dat geldt ook voor Therapy?. Een vreemde eend in de bijt die zich weet op te werken tot een van de hoogtepunten op de donderdag. De Hüsker Dü-cover Diane staat helaas niet op de setlist, maar daarvoor in de plaats krijgen we wel het fantastische Deathstimate. Verder is het een feest der herkenning en waan je je in de jaren negentig met Die Laughin, Screamager, Nowhere, Unbeliever, een deel van Ace Of Spades en de Joy Division-cover Isolation. Het trio heeft er erg veel zin in op de verjaardag van drummer Neil. Zo staat de bassist vaak te springen en toont ook de verscholen sessiemuzikant een smile, al maakt hij aan het einde van het optreden geen deel uit van de buiging voor het publiek. De Ierse frontman zingt allesbehalve zuiver, maar zijn presentatie is dermate enthousiast, dat velen hem dat vergeven. (Jeffrey)

De Duitsers zitten niet echt te wachten op Michael Monroe. De Fin die bekend werd vanwege het zingen bij Hanoi Rocks doet van alles om het tij te keren, maar ook al springt hij heen en weer, klimt hij tot grote hoogte in boxen en meldt hij zich af en toe bij de voorste regionen, het is toch een kwestie van Goin’Down With The Ship, om het in zijn bewoordingen te houden. Het siert de muzikanten dat ze professioneel blijven en zich van hun goede kant laten zien, maar ondanks het feit dat er al voldoende bier in de man zit, barst er geen feest los met de meezingnummers (Dead, Jail Or Rock ‘N’Roll, Nothin’s Alright en Malibu Beach Nightmare). (Jeffrey)

Op Lemmy's zeventigste verjaardag, 24 december 2015, werd Motörhead bevestigd voor Wacken Open Air. Helaas overleed de legendarische frontman vier dagen later. Her en der op het festival wordt Lemmy geëerd, ondermeer door een metershoog beeld. Een kwartiertje nadat Iron Maiden klaar is, wordt op de nabijgelegen Black Stage afscheid genomen van Lemmy en Motörhead. Born To Lose - Lived To Win. De sirenes beginnen te loeien en de Bomber verschijnt boven het podium. Het publiek maakt iets unieks mee, want het zal de allerlaatste keer zijn dat het vliegtuig dienst doet. Dan begint de muziek en wordt een liveopname van Bomber gespeeld via de videoschermen. Daarna volgen nog wat nummers en wat korte fragmenten uit interviews, waarin wat typische Lemmy-uitspraken zitten. Het publiek headbangt er ondertussen op los op ondermeer When The Sky Comes Looking For You en Ace Of Spades, maar menig fan moet toch een traantje laten bij het zien van de beelden en de gedachte dat Lemmy er niet meer is. Gitarist Phil Campbell en drummer Mickey Dee verschijnen daarna op het podium om iedereen te bedanken en het hele veld Lemmy's naam te laten roepen. Met het toepasselijke Till The End komt er een einde aan het mooie eerbetoon. (Tonnie)

De opkomst van de mannen van Blue Öyster Cult laat even op zich wachten. Er gaat daardoor speeltijd verloren. Als ze dan toch beginnen te spelen, lijkt nog niet alles in orde tijdens Dominance And Submission. De geluidsman slaagt er wonderwel in om vanaf het tweede nummer ME 262 alles voor elkaar te hebben. Er is niet veel beweging op het podium, maar de muziek vergoedt veel. Burnin’ For You, Godzilla en (Don’t Fear) The Reaper hebben een heerlijke vibe. Ondanks het oponthoud is er tijd voor een toegift met Cities On Flame With Rock And Roll. De tent swingt mee. Prachtige muziek voor op de late avond. Een geslaagde afsluiter van een mooie festivaldag. (Jeffrey)