Zondag

Aanvankelijk maakt de schreeuwerige post-hardcore van Phoenix Ashes weinig indruk. Dat komt mede doordat de leadzang te zacht en de achtergrondvocalen te luid staan in de mix. De uitstekende, melodieuze afsluiter Sheep Amongst Wolves, met gastzangeres Marina La Torraca (Phantom Elite, Exit Eden), laat horen dat Phoenix Ashes wel degelijk talent heeft. Graag meer van dat soort nummers. De Limburgse formatie lokt tot slot extra geïnteresseerden naar de merchandisestand door wodka mee te brengen. (Gilbert)

Het hoofdpodium wordt vandaag geopend door Ingested. De Britse viermansformatie heeft vandaag geen bassist meegenomen, al is de bas af en toe wel prominent aanwezig. Ondanks dat is de band bruter dan alles wat we tot dusver gehoord en gezien hebben tijdens The Rock Circus. De lompe death metal gaat er echter best goed in. Zanger Jay Evans probeert al vroeg op de dag een wall of death te organiseren tijdens Skinned And Fucked. Dat nummer heeft de meest smakelijke tekst die we dit weekend te horen krijgen. Subtiliteit is ver te zoeken, want het gaat precies over wat de titel aangeeft. Voor sommigen is het waarschijnlijk maar goed dat er geen zak van te verstaan is. Al met al beukt Ingested in ieder geval hard genoeg om mensen wakker te schudden aan het begin van deze laatste dag. (Tonnie)

Baneham staat vandaag op het podium om Zeeland te vertegenwoordigen. Het houthakkersshirt van zanger/bassist Pepijn Schouten verraadt al dat het om een grungeband gaat. Het enthousiasme waarmee gitarist Bas Koole op zijn gitaar ramt is aanstekelijk, waardoor mensen geleidelijk aan in beweging beginnen te komen. De band doet het best aardig, maar tussen het metalgeweld van vandaag komt het minder goed over. (Tonnie)

De polka-dot tuinbroek en de ponytail van Charlie Rolfe, de zangeres van As Everything Unfolds, zetten je op het verkeerde been. Ze beschikt namelijk over sterke, krachtige vocalen, zowel wat betreft de cleane zang als de extreme uithalen. De Britse formatie speelt een vorm van alternatieve metal, die melodie en agressie voorbeeldig combineert. De tuinbroek levert nog wel een probleem op. Rolfe zegt daarover: "I can never have a show without an outfit malfunction." De groep beschikt over een live-toetsenist. De geluidsmix is prima. De afsluiter On The Inside is gezegend met een aanstekelijke keyboardmelodie en is de grootste uitschieter van een indrukwekkend half uur. (Gilbert)

Een erg lang intro laat het publiek lang in spanning voordat de bandleden van Imminence het podium opkomen. Er volgt geen climax, maar het concert begint desondanks goed. De Zweedse formatie levert sterke, melodieuze metalcore met een symfonisch randje. Frontman Eddie Berg combineert de leadzang met het bespelen van een viool. Een groot deel van de viool- en andere symfonische elementen lijken weliswaar van een backingtrack te komen, doch ze voegen absoluut een extra dimensie toe. De geluidsmix is opvallend goed en zowel lead- als backingvocalist leveren degelijk werk. De publieke belangstelling is vrij groot. Deze muziekstijl ligt mij persoonlijk niet genoeg om op een festival drie kwartier lang te boeien, maar metalcoreliefhebbers zullen tevreden zijn met dit optreden. (Gilbert)

De mannen van Black Rabbit zijn de lokale helden van onze fotograaf. De band uit Apeldoorn won de Gelderse voorronde en mag dus komen thrashen op "The Buzz". Muzikaal doet Black Rabbit wat denken aan de rauwe thrashbands van onze oosterburen, maar met een death-randje. De band is lekker actief op het podium en weet het publiek ook in actie te krijgen. Het optreden is een van de betere van de Talent-bands. (Tonnie)

Het concert van Rivers Of Nihil valt me behoorlijk tegen. Net als bij diverse andere progmetalacts neigt het optreden naar een saaie, technische bedoening. Het (recente) werk van de Amerikaanse band bevalt me op cd prima, maar de livebeleving voegt weinig toe aan het thuis luisteren naar de muziek. Daarbij is het meest unieke aan Rivers Of Nihil dat de deathmetalpassages af en toe worden onderbroken door een fraaie saxofoonsolo, maar de groep heeft helaas geen saxofonist bij zich. Alle saxofoonpartijen en andere extra's komen van backingtrack af. Vooralsnog vind ik de groep ongeschikt als festivalact, ondanks dat de sound van Rivers Of Nihil een stuk melodieuzer en toegankelijker is dan de drie acts waarmee momenteel door Europa getourd wordt (Lorna Shore, Ingested en Distant). Wel zegt het gezelschap voor deze trip speciaal hun meest smerige songs te hebben uitgezocht. (Gilbert)

Omdat het publiek geen Vlaams spreekt, biedt het Belgische Ramkot aan Nederlands te hanteren bij de aankondigingen. Het radiovriendelijke rocktrio is een aparte boeking tussen al het metalgeweld, met de Queens Of The Stone Age-achtige sound. De leden rekken hun nummers live regelmatig uit door middel van groovende, instrumentale passages. Het resultaat is onderhoudend en zelfs dansbaar. Ze weten drie kwartier als relatief jonge band al goed te vullen. Ramkot zien we vast nog regelmatig (en graag) terug op grotere en kleinere festivals in de Benelux, maar eerder bij mainstream rockevenementen dan bij een metalfestijn. (Gilbert)

Het Hoge Noorden heeft Dan And The Middle Men naar 's-Hertogenbosch afgevaardigd voor de nationale bandwedstrijd. De Groningse alternatieve hardrockers wonnen namelijk de voorronde in de Friese hoofdstad Leeuwarden. Zowel qua uiterlijk als qua sound is dit de meest funky band van het festival. De groep opent met de vorig jaar verschenen single The Haze, die laat horen dat er talent schuilt in dit gezelschap. Daarna verslapt de aandacht geleidelijk. Liefhebbers van acts als Living Colour, Rage Against The Machine en Royal Blood mogen echter in de gaten houden of de enthousiaste formatie een keertje in de buurt optreedt, want die vallen hier geen buil aan. (Gilbert)

Op het linkse hoofdpodium zien we wezens met lange, spitse oren; witte, afschrikwekkende gezichten; lang haar: Opgelet, de Finse trollen vallen aan. Finntroll-toetsenist Aleksi Virta viert vandaag zijn 37ste verjaardag, maar schittert door afwezigheid. De toetsenpartijen, die bij deze formatie garant staan voor de kenmerkende volksmelodieën, staan allemaal op band. Een folkmetalband zonder een folkinstrument op het podium is een wat kale bedoening. Verder valt er echter weinig tot niets aan te merken op dit degelijke optreden. De groep brengt op vakkundige wijze een mix van recente nummers en klassiekers ten gehore, waaronder uitschieters als Trollhammaren en Under Bergets Rot. Om een festivalpubliek te vermaken, is Finntroll eigenlijk altijd een slimme keuze. (Gilbert)

Er zijn jaren geweest dat je Epica bijna wekelijks in eigen land kon zien, maar die tijd ligt ver achter ons. Vanavond is slechts de tweede en laatste keer dit jaar dat de band voor het thuispubliek speelt. Vanaf opener Abyss Of Time is het gelukkig wel gelijk feest, waarbij pyro niet achterwege blijft. Tijdens The Essence Of Silence verschijnt toetsenist Coen Janssen met een pestdokter-masker op, terwijl hij met zijn keytar over het podium loopt. Tijdens Fools Of Damnation steelt hij de show door wederom met zijn keytar overal heen te rennen (inclusief naar het publiek) en een deel van de grunts voor zijn rekening te nemen. Wel valt tegen het einde van het nummer het geluid uit. De grunts worden vanavond verzorgd door Asim Searah (Damnation), die deze tour de plek inneemt van gitarist Mark Jansen, terwijl die zich thuis voorbereid op de komst van zijn eerste kind. Searah's grunts zijn wat ruwer dan die van Mark. Vanwege de gastmuzikant staat The Miner op de setlist, want Searah ging eerder op cd al het duet aan met frontvrouw Simone Simons in dit nummer. Live komt het echter wat minder goed uit de verf dan de rest van de songs. Nadat er op het podium nog een boodschap wordt opgenomen voor de afwezige gitarist, gaat Epica verder met de meezinger Beyond The Matrix, voordat traditiegetrouw wordt afgesloten met het lange, machtige Consign To Oblivion, waarbij we natuurlijk ook weer een wall of death mogen inzetten. (Tonnie)

Distant mag tijdens de wervelende, 75 minuten durende show van Epica in de kleine zaal een half uurtje spelen. Eén van de beide verslaggevers van Metalfan.nl offert zich op om het optreden van de Rotterdamse deathcoreformatie te gaan bekijken. Is dat een straf? De extreme vocalen zijn indrukwekkend, de vaak logge riffs beuken je plat en het elektronische achtergrondtapijt zorgt voor een sfeervol randje. Er staat dan ook veel meer volk voor het podium dan bij alle andere acts die in dit zaaltje optraden. Mijn muziek zal het nooit worden, maar ik gok dat de huidige, grotendeels uitverkochte Europese tournee in het voorprogramma van Lorna Shore het stilistisch vergelijkbare Distant veel nieuwe fans oplevert. (Gilbert)

Dat de zondag een stukje zwaarder is dan de voorgaande dagen, was al duidelijk. Lorna Shore is daar medeverantwoordelijk voor. De band begint wel een kwartier eerder dan staat aangegeven, maar de zaal staat al goed vol om de snoeiharde deathcoreband te zien. Blikvanger is toch frontman Will Ramos. Met zijn indrukwekkende vocalen zet hij de zaal in vuur en vlam. Hij wordt daarbij wel af en toe geholpen door wat pyro. Het is dan ook de grootste productie die de band tot dusver gekend heeft. Het overdonderende geluid komt vandaag nog best goed uit de verf in de grote hal. Het optreden staat vanavond vooral in het teken van het laatste album Pain Remains, waarvan we maar liefst zeven songs te horen krijgen, inclusief het driedelige titelnummer. Toch gaan mensen gaandeweg het optreden alvast een goed plekje zoeken voor Electric Callboy. (Tonnie)

Afsluiter Electric Callboy speelde afgelopen februari in het nabijgelegen Tilburg twee keer in een uitverkochte grote zaal van Poppodium 013. Wij waren daar de eerste avond bij en concludeerden dat de hype helemaal terecht is. Het is absoluut geen straf om de Duitse elektronische metalcoreformatie vanavond alweer aan het werk te zien, ook al is de show grotendeels hetzelfde. Nieuw is het gebruik van vuurshowelementen. Het is een logische volgende stap voor de groep, op de geplaveide weg naar stadionact. Nieuw is ook de cover van de Cascada-song Everytime We Touch, die halverwege dit jaar op single verscheen. Het is een aardig nummer, waar Electric Callboy een eigen draai aan heeft gegeven. Tegenvallend is wel dat de groep vandaag maar vijf kwartier speelt, terwijl we een anderhalf uur durend spektakel verwachten. Ten opzichte van de shows in Tilburg zijn maar liefst vijf tracks uit de setlist verdwenen: Supernova, Best Day, Crystals, Fuckboi en Neon. Ook het semi-akoestische intermezzo, waarbij oude pophits worden gecoverd, is een stuk ingekort.

Met het schrappen van Best Day en Crystals ligt de nadruk nog meer op de releases van de laatste paar jaar. Het grootste gemis is echter Fuckboi, want we hadden stiekem gehoopt op een gastoptreden van Simone Simons of toch op zijn minst van Charlie Rolfe of Marina La Torraca, die allen immers eerder vandaag op het festival optraden. Het lijkt het publiek echter niet te deren dat Electric Callboy zich er vanavond wat gemakkelijk van afmaakt en de show heeft ingekort. Er wordt volop meegezongen en gedanst. Dit is dan ook een festivalband pur sang, met een onweerstaanbare mix van agressieve stukken en schaamteloze oorwurmfragmenten, tot aan schlager en de Backstreet Boys aan toe. We vragen ons af wat de volgende stap wordt in Nederland: een eigen show in AFAS Live, de RTM-stage van Ahoy, of wellicht meteen naar de grote Ziggo Dome? Misschien zijn wij er dan ook gewoon weer bij, want het blijft voorlopig een uiterst vermakelijke live-act. (Gilbert)

Een verslag van The Rock Circus 2023 is niet compleet zonder de vele leuke randactiviteiten te noemen. Voordat de poorten van de Brabanthallen opengaan, worden de wachtenden reeds vermaakt met een vuurshowtje, acrobatiek en de ludieke coverbands Heavy Hoempa en Blaas Of Glory. Al die acts treden gedurende het festival nog regelmatig op en trekken terecht flink wat bekijks. Als je voorbij de ingang bent, kom je meteen bij de Spinal Tap-bar, waar de Duitse act Heavy Metal Barpiano met een elektrische piano en soms met zang de kroeggasten regelmatig komt vermaken. Hij heeft speciaal voor de gelegenheid flink wat nummers ingestudeerd van bands die op het festival spelen. Zo blijkt Powerwolfs Demons Are A Girl's Best Friend zich bijvoorbeeld uitstekend te lenen voor een klassiek piano-arrangement en tijdens zijn versie van Epica's Cry For The Moon worden fans op zondag getrakteerd op een gastbijdrage van Epica-toetsenist Coen Janssen. 's Avonds laat draaien dj's muziek voor degenen die de hoofdact niet kunnen verdragen of langer willen doorgaan. We hebben in het festivalverslag al enkele malen verwezen naar de populaire signeersessies. Naast de gebruikelijke merchandisestands voor de optredende bands en Rock Circus-festivalsouvenirs, is er tevens een ruime festivalmarkt. Daar staan flink wat kraampjes, waar je terecht kunt voor kleding, beeldjes, merchandise van andere bands, geluidsdragers, plectrums en allerlei andere hebbedingetjes. Je kunt je op het festival tevens laten piercen.

Er is behoorlijk wat keuze qua maaltijden, zowel voor de omnivoor als de vegetariër. Wat ons opvalt is dat sommige prijzen (zoals voor de saté) van zaterdag op zondag nog verder omhooggaan. Desondanks lopen de eetkraampjes goed en raken steeds meer producten uitverkocht. We zijn persoonlijk erg blij met de aanwezigheid van behoorlijk wat eettafels, zodat je af en toe even kunt gaan zitten. Betaling gaat met de pinpas. Wie alleen contant geld bij zich heeft, kan dat bij de ingang omwisselen voor een betaalpas. Dat staat wel wat onduidelijk aangegeven. Als je een weekendkaart hebt (of een perspas), krijg je een polsbandje en kun je tussendoor naar buiten. Houders van een dagkaart mogen de Brabanthal echter niet meer in na een tussentijds vertrek, wat sommige bezoekers als vervelend ervaren (omdat ze bijvoorbeeld medicatie in de auto hebben laten liggen). De meeste reacties die ons ter ore komen over de organisatie, aankleding, omlijsting en het programma van het festival, zijn gelukkig erg positief. Het lijkt er op dat menigeen volgend jaar graag terug wil komen naar dit festival. Voor ons als persleden was (zeker voor een eerste editie) alles eveneens prima geregeld.

We sluiten af met een shout-out naar en bespreking van een dit weekeinde diverse malen optredende act, die we hierboven nog niet genoemd hebben: het Metallikoor. Dit Brabantse mannenkoor omvat een stuk of twintig stoere kerels, die vol overgave bekende hardrock- en metalsongs ten gehore brengen. Bij de eerste voorstelling (op zaterdagmiddag) opent het gezelschap met een metalversie van Abba's popklassieker Mamma Mia. Sommige koorleden hebben gitaren omhangen, maar die blijken voor de sier en worden na het eerste nummer weggelegd. Men zingt mee met orkestbanden (oftewel instrumentale karaokeversies). Tussen de songs door wordt van plaats gewisseld en soms zingt iemand een regel solo. Het levert behoorlijke vertolkingen op van meezingers als School's Out, Whiskey In The Jar en Bad Company. Af en toe leukt een kort toneelstukje het geheel op, zoals aan het begin van Out In The Fields. De lage stemmen domineren, waardoor de uitvoering van Metallikoor soms een stuk zwaarder klinkt dan de originele opname. Het enige vrouwelijke lid is dirigente Franki Münninghoff. Heb je interesse? De repetities vinden volgens de website van Metallikoor op woensdagavonden plaats in Nieuwkuijk. Of ga deze act volgend jaar bekijken op The Rock Circus 2024, want de kans is groot dat het unieke mannenkoor er dan op 2 en 3 november weer bij is; samen met onder meer Sepultura, Jinjer, Obituary en Nephylim, de eerste vier officiële bevestigingen voor de tweede editie van dit beloftevolle festival.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.