Zaterdag

De lokale helden van Nephylim hebben de eer om de eerste volle festivaldag te openen, na de warming-up met louter coverbands op vrijdagavond. De melodic deathmetalband uit 's-Hertogenbosch heeft, net als negen andere vaderlandse acts, een regionale bandwedstrijd gewonnen om hier te kunnen spelen. Voor Nephylim is dat geen unicum, want de formatie won in het verleden al onder meer de Dutch Wacken Metal Battle. In de kleine zaal, waar het derde podium staat, is het bij aanvang nog bijna leeg. De deuren van de Brabanthallen zijn later dan verwacht pas opengegaan. De akoestiek en geluidsmix kunnen beter, doch het talent van Nephylim compenseert. De stijl is verre van origineel, maar de composities zitten goed in elkaar. Het volume en de (voor dit festival) relatief zware sound schudt het reeds aanwezige publiek goed wakker. We noteren zelfs de eerste wall of death van de dag. De tien winnaars van de regionale voorrondes blijken te strijden om een (meer prominente) plek op de affiche van The Rock Circus 2024. Na afloop van het festival wordt Nephylim uitgeroepen tot de winnaar van die bandwedstrijd, waardoor de formatie volgend jaar, in het openingsweekeinde van november, op de tweede editie mag terugkeren. (Gilbert)

Ankor is de eerste act die in de grote zaal aantreedt, waar de beide hoofdpodia staan. Er is al flink wat publiek aanwezig. Dat is geheel terecht, want het is een uitstekende alternatieve metalband. De geluidsinstallatie is bij de eerste songs echter nog niet berekend op het energieke spel en de krachtige slagen van drumster Eleni Nota. Gaandeweg verbetert de sound gelukkig. Zangeres Jessie Williams is beweeglijk en expressief. De songs zijn vrij kort, maar afwisselend en met sterke melodieën. Ook de gloednieuwe single Stereo is weer aanstekelijk. Er is een goede publieksinteractie en flink wat mensen klappen en springen mee. Na een leuke drumsolo sluit het internationale, vanuit Spanje opererende gezelschap af met de uitsmijter Prisoner. Mijn enige punt van kritiek is dat Ankor afhankelijk is van een laptop voor de keyboardpartijen en sommige achtergrondvocalen. (Gilbert)

The Apologist uit Amersfoort heeft dit voorjaar in het lokale podium de voorronde gewonnen en komt het festival verrijken met een potje groovende grunge. Want grooven doet deze band zeer zeker. De mannen hebben goed geluisterd naar de grootheden uit de jaren 90 en dat is te horen in de songs, inclusief de wat nasale zang. Al met al is het best een vermakelijk optreden. (Tonnie)

De Zuid-Duitse formatie Enemy Inside levert een prima pot alternatieve metal, die net iets minder kwaliteit bevat dan Ankor hiervoor. Er komen erg veel vocalen (en keyboards) uit de laptop. De groep is volledig uitgedost in wit: kleding, schoenen, instrumenten, achtergronddoek en facepaint. Vanwege de beperkte speeltijd houdt zangeres Nastassja Giulia de aankondigingen kort. Ondanks mijn kleine aanmerkingen had Enemy Inside (net als Ankor) inderdaad meer verdiend dan een schamel half uurtje. De akoestiek in de Brabanthallen lijkt voorlopig matig. Het festival vindt dan ook niet plaats in de speciaal voor concerten bedoelde Mainstage-hal, maar in een ander deel van het complex. Later blijkt echter dat sommige bands wel degelijk een goede geluidsmix weten te realiseren op één van beide hoofdpodia, dus misschien moeten de geluidstechnici nog even op gang komen. (Gilbert)

Happy doomsday to you! Blind Channel opent sterk met de in mei verschenen single Happy Doomsday. De Finse formatie is bekend geworden als de nummer zes van het Eurovisie Songfestival 2021. De grote zaal staat vol met nieuwsgierigen, die net als wij benieuwd zijn of we hier te maken hebben met een eendagsvlieg. De groep beschikt over twee vocalisten en een live-toetsenist, waardoor een vol geluid ontstaat. Blind Channel is sterk schatplichtig aan Linkin Park, Papa Roach en andere acts die rond de eeuwwisseling furore maakten. Daar schamen de Finnen zich niet voor, want er komt (tot groot enthousiasme van het publiek) een korte medley voorbij van oude nu-metalkrakers. Daarna volgt een prima bewerking van Anastasia's poprockhit Left Outside Alone. De eigen composities zijn eveneens vrij vermakelijk. Hoewel het songfestivallied Dark Side vooralsnog de absolute uitsmijter blijft van de show, lijkt Blind Channel toch de boeken in te gaan als meer dan een onehitwonder. (Gilbert)

De Zuid-Hollandse inzending voor de bandwedstrijd, Release The River, is de hardste act uit het zaterdagprogramma. Wat ik vooraf op Spotify heb beluisterd, klinkt prima. Live blijkt de melodic black metal van het Leidse gezelschap voor mij persoonlijk toch wat te bruut te zijn. Het melodieuze aspect sneeuwt onder, waarbij de gebrekkige geluidsmix niet helpt. Het overige publiek lijkt evenmin enthousiast, want zodra in de grote zaal Beyond The Black begint, blijven nog weinig bezoekers bij het derde podium hangen. Release The River verdient een herkansing op een festival(dag) waar dergelijke extreme metal minder een buitenbeentje is. (Gilbert)

Het gaat best goed met Beyond The Black. De albums van deze Duitse band worden goed ontvangen en ook op festivals is het een gewilde act. Eerlijk is eerlijk, dat zijn vooral Duitse festivals, maar vandaag krijgen ze ook in Nederland op een groot metalfestival een kans. De dame en heren staan daardoor waarschijnlijk wat minder hoog op de affiche dan ze gewend zijn. Na de toepasselijke intro (de Stones-klassieker Paint It Black) trapt de band af met Is There Anybody Out There? van het eerder dit jaar verschenen vijfde album Beyond The Black. Frontvrouw Jennifer Haben is goed bij stem, al is het geluid echter wel wat schel. Na enkele songs verbetert dat gelukkig aanzienlijk. De drie kwartier speeltijd worden niet verspild aan ballads, want het zijn vandaag fijne uptempo-songs als Heart Of The Hurricane, Shine And Shade en In The Shadows. Bij laatstgenoemde verschijnen nog twee mannen die met vlaggen zwaaien. De felle afsluiter Hallelujah zet het publiek voor een laatste keer in beweging en zitten de drie kwartier speeltijd er helaas alweer op. (Tonnie)

Below The Surface heeft pas een week voor het optreden de eerste single uitgebracht. De stonerband kan vandaag op een groot aantal toehoorders rekenen. Terwijl de mannen uit Urk hun loodzware riffs de zaal impompen, staat er een gigantische rij te wachten op de signeersessie van Black Veil Brides. Helaas kan zelfs de af en toe slappende bassist die menigte echter niet richting het podium krijgen. Jammer, want de band doet z'n best om de Talent-battle te winnen. (Tonnie)

Cradle Of Filth is met enige afstand de oudste band op dit festival, maar niet de populairste. Bij de voorafgaande, jeugdige groepen was het in de grote zaal drukker. Veel bezoekers kiezen voor een eetpauze of staan in de rij voor de signeersessies van onder andere Enemy Inside en Black Veil Brides. Aan de illustere frontman Dani Filth en zijn begeleiders ligt het niet. Zij zetten ruim drie kwartier lang een prima show neer, met recente krakers als She Is The Fire plus gouwe ouwen à la Nympetamine (Fix), Her Ghost In The Fog en Cruelty Brought Thee Orchids. Ik had gevreesd dat het laatstgenoemde nummer wegens de schamele speeltijd zou ontbreken. Gelukkig lijkt Dani ervan op de hoogte dat de lezers van Metalfan.nl dat eerbetoon aan Elizabeth Báthory onlangs uitriepen tot de beste Cradle Of Filth-song ooit en dolgraag wilden horen. (Gilbert)

Hallowed Fire uit Heerhugowaard brengt een lekkere pot old-school thrash metal met ruige vocalen, waarbij je je terugwaant in de jaren tachtig. Er is niets origineels aan, maar de muziek wordt enthousiast gebracht en bevat vette riffs die aanzetten tot moshen en headbangen. De publieke belangstelling is helaas gering. Het is etenstijd en het populaire Beast In Black trekt een massa mensen naar de grote zaal toe. Noord-Holland kan desondanks tevreden zijn met het optreden van hun afvaardiging voor de bandwedstrijd. (Gilbert)

Veel "black" vandaag. Eerder al Beyond The Black en voordat Black Veil Brides op "Stage 1" mag optreden krijgen we eerst op het ernaastgelegen podium Beast In Black. Deze afsplitsing van Battle Beast is in korte tijd vrij populair geworden. Niet heel raar, want qua muziek past het goed in het straatje van bands als Sabaton en de headliner van vandaag, Powerwolf, maar dan zonder de gimmicks. De band opent met het pittige Blade Runner, waarin de jarentachtigsynths ook lekker doorschijnen. De raspige stem van zanger Yannis Papadopoulos past er uitstekend bij, al gaan zijn krijsige uithalen door merg en been. Toch is het een van de meest melodieuze bands van de dag, met onder meer het bijna dansbare Moonlight Rendezvous en From Hell With Love. Dat wordt gecompenseerd doordat de geluidsman wil dat iedereen doof wordt, want de volumeknop staat een stuk verder open dan bij voorgaande bands. Desondanks zet de van oorsprong Finse band een fijn optreden neer met songs als No Surrender en End Of The World. Niet al te complex, maar wel lekker om mee te blèren. (Tonnie)

Zoals gezegd stond er bij de signeersessie van Black Veil Brides een immens lange rij. Ik vermoed dat lang niet elke fan de kans gekregen heeft om de band te ontmoeten (wat we maar al te goed herkennen van afgelopen zomer toen Megadeth in onze tent zat te signeren). Dat de band populair is, blijkt wel zodra het licht uitgaat en de show kan beginnen. Het gejuich is namelijk hard. Niet alleen hard, maar ook anders dan bij andere bands. Het is duidelijk dat er veel (jonge) meiden op deze zwartgesluierde bruiden afgekomen zijn. De felle intro van Crimson Skies zet me op het verkeerde been, want de band speelt gepolijste, typisch Amerikaanse harde rock. Het imago is echter duisterder dan de muziek. Een soort nog geliktere versie van Avenged Sevenfold, zeg maar. Dat neemt niet weg dat de nummers best aardig in het gehoor liggen en de band ook best wel een potje kan spelen. Diverse van de gitaarsolo's mogen er namelijk best zijn. Het is alleen allemaal heel erg veilig. Zélfs de band ervoor was nog wat uitdagender. Maar goed, de fans lijken het wel tof te vinden. (Tonnie)

Mayleaf sluit op zaterdag het derde podium af, tijdens het optreden van Black Veil Brides in de grote zaal. Mayleaf heeft geen bandwedstrijd hoeven winnen om hier te komen, maar behoort wat mij betreft wel tot de grootste Nederlandse talenten van dit moment. Het gezelschap zit met zijn mix van grunge, punk en alternatieve rock op het randje van wat op dit festival en op onze website past. Om te bewijzen dat Mayleaf wel degelijk thuishoort op een metalevenement, organiseert de groep een wall-of-death tijdens de uitstekende titeltrack van het twaalf maanden geleden verschenen album Tough Luck. De uitmuntende zangeres Ilah van der Baas lijkt het erg naar haar zin te hebben en verkondigt dat het leven heerlijk is. Haar zang mag een volgende keer wel iets harder in de mix. De hoogtijdagen van grunge liggen al lang achter ons. Hopelijk lukt het Mayleaf desondanks om in elk geval in eigen land door te breken. (Gilbert)

Halestorm begint ijzersterk met wat vocale capriolen van Lzzy Hale en enkele oude hits. Ik heb Lzzy al lange tijd niet meer live gezien en herken haar bijna niet terug, met vrij lang, donker haar. Eigenlijk zou Avatar hier optreden, de meest toepasselijke act voor een festival met de naam The Rock Circus. De Zweedse band wijzigde echter zijn tourplannen, waarna Halestorm gelukkig de plek van co-headliner kon overnemen. Is het materiaal van de Amerikaanse formatie sterk genoeg om anderhalf uur lang een festivalpubliek te boeien? Tijdens de langzame nummers verslapt de aandacht soms, totdat de krachtige zang van Lzzy Hale me weer bij de les trekt. Broer Arejay Hale mag zijn kunsten etaleren met een lange drumsolo. De band is zelf verrast door de beschikbare speeltijd en besluit wat extra nummers te spelen, die ze al een tijd niet meer gedaan hebben. Halestorm-fans komen dus volop aan hun trekken. Het geweldige The Steeple, van de meest recente langspeler Back From The Dead (2022), besluit een puike show die voor wachtende Powerwolf-fans wellicht wel wat lang duurt. (Gilbert)

Hoofdact Powerwolf opent met een vuurshowtje, de toepasselijk getitelde track Faster Than The Flame en een letterlijke knal. Nadat vocalist en hogepriester Attila Dorn het gloednieuwe festival officieel heeft gezegend, is het tijd voor de weerwolfbrigade om The Rock Circus te veroveren. Dat gaat het vijftal gemakkelijk af, want na het tweede nummer Incense And Fire scandeert een flink deel van het publiek reeds luidkeels de bandnaam. Tussen de songs door en tijdens andere momenten van publieksinteractie zijn op het scherm achter het podium live zwartwitopnames te zien van band en publiek. Dat wordt afgewisseld met fraaie videobeelden. Bij het vooraf aangekondigde meezingmoment in Armata Strigoi gaan ook de laatste twijfelaars overstag en zingt de hele zaal mee. Dan zijn we pas vijf nummers onderweg. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat sommige tickethouders al eerder naar huis zijn gegaan, maar voor het podium is het desondanks erg druk. Zoals altijd draagt toetsenist Falk Maria Schlegel flink bij aan de wisselwerking met de fans. Bij Stossgebet staat er een groot, lichtgevend kruis op het podium. De ballade Alive Or Undead is een fraaie recente toevoeging aan de setlist. De show eindigt met een paar onvermijdelijke hits, waarna we een slaapplaats kunnen opzoeken en de spieren en stembanden mogen uitrusten voor de volgende festivaldag. (Gilbert)

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.