Zaterdag

Aan Fuming Mouth de eer om Dynamo Metalfest 2023 te openen. Geen makkelijke opgave, maar de Amerikanen maken direct vanaf opener Beyond The Tomb indruk met hun venijnige mix van death metal en hardcore punk. Er is al snel een mini-moshpit en tijdens Out Of The Shadows dirigeert zanger/gitarist Mark Whelans al een wall of death. In de songstructuren hoor je duidelijk de hardcore punk-roots. De combinatie met de lompe deathmetalpassages werkt erg goed. Zanger/gitarist Mark Whelan geeft aan dat anderhalf jaar geleden kanker bij hem is geconstateerd, maar dat hij de ziekte verslagen heeft. Zijn zang, bestaande uit diepe grunts en screams, doen het goed vanmiddag. Een veelbelovend optreden van Fuming Mouth. We zijn zeer benieuwd naar het nieuwe album dat als het goed is dit jaar nog via Nuclear Blast wordt uitgebracht. (Hugo)

Het Tilburgse Changing Tides mag als eerste op de Kink Distortion Stage optreden. Het vijftal blijkt aardig wat fans te hebben onder het publiek, want vanaf het begin mosht en danst het publiek op de metalcore van de jonge band. Kasper Wienk verzorgt de vocalen aangevuld door bassist Timmy De Man. Patterns en Black Sphere zijn de betere songs die Changing Tides speelt vandaag. Laatstgenoemde staat op de split-release Convergence met streekgenoten Torn From Oblivion, dat op de tweede dag van Dynamo op het programma staat. Gedurende de set brullen zanger Mees Stevens en bassist Kane van Diepen van Torn From Oblivion ook nog even mee met Wienk. Al met een vermakelijk optreden van Changing Tides. (Hugo)

De Vlaamse metalband Fleddy Melculy staat altijd garant voor een feestje. De formatie rondom vocalist Jeroen Camerlynck weet spitsvondige en humoristische teksten te combineren met heerlijk opzwepende metal. Eerder dit jaar bracht de groep succesvol zijn vierde langspeler Antichlist uit. Naast het vertrouwde geluid verbreedt Fleddy op deze plaat zijn sound met hiphop-elementen en komt deze zelfs serieus en ontroerend voor de dag. Daar is vandaag niets van terug te horen, want de groep richt zich op energieke knallers. Het nieuwe Let's Go! blijkt een ideale opener te zijn en is de start van een succesvol optreden. Het publiek beweegt graag op wat de mannen voorschotelen en er ontstaan genoeg moshpits. Oude en nieuwe tracks passeren de revue, maar wanneer Camerlynck het heeft over mensen die T-shirts dragen van bands, waar ze geen fuck van kennen, weten de mensen genoeg en zet de afsluitende hit T-shirt Van Metallica de boel op zijn kop. Prima optreden. (Marcel)  

Het uit Duitsland afkomstige atmosferische blackmetalcollectief Groza is wel erg schatplichtig aan het Poolse Mgla. De bandnaam is hetzelfde als het debuutalbum van de formatie, de bandleden dragen tevens zwarte kappen over hun hoofd en ook qua muziek zijn er legio overeenkomsten. De originaliteitsprijs zal Groza er niet mee winnen, maar met debuutalbum The Redemptive End (2021) komt het gezelschap wel prima voor de dag. Live maakt de formatie echter niet echt een denderende indruk. Wanneer de formatie start met het instrumentale Sunken In Styx - Pt. 1 Submersion wordt al vrij snel duidelijk dat de geluidsman niet zijn beste werk aflevert. Wat ook niet helpt is dat de groep vandaag zonder bassist speelt. Desondanks probeert het drietal er het beste van te maken en staat het trio gemotiveerd op de bühne. Het aaneengesloten Sunken In Styx - Pt. II Decent laat verbetering horen, maar ook dat de vocalen niet zo rauw klinken als op plaat. Groza komt het beste voor de dag met de track Homewards. Het gaspedaal wordt lekker ingetrapt en het nummer geeft weer dat de Duitse band absoluut potentie heeft. Voorin staat dan ook een selecte groep die de muziek enthousiast ontvangt, maar nergens laat Groza een blijvende indruk achter. (Marcel)

Er staat aardig wat deathcore op Dynamo dit jaar. Ook de muziek van Shadow Of Intent zou je onder het genre kunnen scharen. De Amerikanen spelen echter geen rechttoe rechtaan deathcore. Er zitten bijvoorbeeld symfonische elementen en blackmetalinvloeden verwerkt in de songs. Shadow Of Intent maakt een goede indruk en nummers als Barren And Breathless Macrocosm, The Heretic Prevails en The Mausoleum Of Liars doen het goed bij het publiek. Ook de nieuwe track The Migrant krijgt veel bijval. Echte uitblinker is Ben Duerr, een uitstekende zanger, die relaxed op het podium staat. Met ogenschijnlijk gemak brengt hij zijn extreme vocalen. Op het gebied van songwriting schieten deathcorebands nog wel eens te kort. Shadow Of Intent heeft het op dat vlak beter voor elkaar. Die liedjes zitten goed in elkaar en dat wordt goed duidelijk vanmiddag. Een sterk optreden van Shadow Of Intent. (Hugo)

Er komen steeds meer fijne metalcore-verwante bands over uit Japan. Crossfaith en Crystal Lake zijn graag geziene gasten op Europese festivals en uiteraard is daar ook nog Babymetal. De vier dames die Hannabie vormen zou je op het eerste oog vergelijken met laatstgenoemde band, maar klinkt muzikaal meer verwant aan traditionele metalcore, aangevuld met Japanse pop-invloeden. Er is flink wat belangstelling voor het kwartet dat zeker niet teleurstelt. Energiek trappen de dames af en frontvrouw Yukina laat horen dat uit haar kleine lichaam flink gebrul kan komen, maar dat ze de cleane zang ook prima beheerst. Wel lijkt ze af en toe bij lange schreeuwende uithalen ietwat kracht tekort te komen. Tussendoor worden de tracks met wat simplistische praatjes aangekondigd, maar een nummer als We Love Sweets lijkt ook niet heel diepgaande onderwerpen te bewandelen. Het publiek ontvangt Hannabie in ieder geval hartelijk. Er zijn veel moshpits, crowdsurfers en een wall of death te zien en na afloop krijgen de sympathieke dames dan ook terecht een luid applaus. (Marcel)

Het is lastig om Prong te betrappen op een slecht optreden. Tommy Victor is natuurlijk de grote man bij de groep die al sinds 1986 actief is. Vandaag wordt hij bijgestaan door Wade Murff (drums) en Christopher Dean (basgitaar). Al gauw in het optreden komen er een paar klassiekers voorbij. Beg To Differ, Who’s Fist Is This Anyway? en Unconditional doen het goed bij het publiek. Prong komt dit jaar met een nieuw album, State Of Emergency. Van die plaat komen Non-Existence en Breaking Point voorbij. Tommy Victor is overduidelijk in een goede bui. Hij lacht veel en maakt veel contact met het publiek. Ondanks dat hij achteraf aangeeft dat zijn stem niet optimaal is, klinken zijn vocalen prima. Met Broken Peace en Snap Your Fingers, Snap Your Neck sluiten de New Yorkers hun set af met twee echte-klassiekers. (Hugo)

Nadat de laatste noten van Prong zijn uitgestorven, is het gauw op weg naar het andere podium waar Frozen Soul al klaar staat om aan hun half uur durende set te beginnen. De vier mannen en vrouw uit Texas hebben in mei dit jaar hun tweede album Glacial Domination uitgebracht. En deze plaat is stukken beter dan hun debuut. Nog altijd sijpelt Bolt Thrower en Morbid Angel door de muziek van Frozen Soul, maar de band is duidelijk op weg naar een eigen sound. Het is even wachten tot het geluid vandaag optimaal is, maar al gauw komt de oldschooldeathmetal heerlijk binnen. Zanger Chad Green zweept het publiek op en vraagt herhaaldelijk om circlepits. Hij laat horen dat hij ook live de brute grunts kan waarmaken. Frozen Soul speelt strak vanaf het begin tot het einde met Arsenal Of War en Morbid Effigy als hoogtepunten. Jammer dat de band maar zo kort mocht spelen. Dit smaakte zeker naar meer. (Hugo)

Na gerommel tussen de band en vocalist Thomas Winkler moest Gloryhammer het even zonder zanger doen. Beide partijen hebben echter hun zaakjes weer op orde. Winkler is inmiddels aardig succesvol met zijn nieuwe band Angus McSix en Gloryhammer introduceerde Sozos Michael als nieuwe vocalist en bracht kort geleden het alleraardige Return To The Kingdom Of Fire uit. Van deze plaat komen Holy Flaming Hammer Of Unholy Cosmic Frost, Keeper Of Celestial Flame Of Abernethy en Wasteland Warrior Hoots Patrol voorbij. Het valt op dat deze nummers al luidkeels worden meegezongen door een grote fanschare van de groep en de tracks passen ook naadloos tussen de oude krakers. Vooral in het begin wordt de muziek goed ontvangen en is er enorm veel beweging in het publiek. Gloryhammer weet deze energie echter niet vast te houden en halverwege zakt deze in. Op het podium is genoeg te zien en af en toe komt er een groene trol langs om vervolgens met de hamer neergemaaid te worden. Desondanks zou de formatie met dit concept meer kunnen doen en het showelement kunnen uitbreiden. Muzikaal staat de groep als een huis, al wordt er flink veel gebruikgemaakt van backingtracks. Hierbij kun je je afvragen wat de toetsenist allemaal op het podium uitspookt, want ook veel van zijn partijen lijken van backingtrack af te komen. Met The Unicorn Invasion Of Dundee sluit Gloryhammer succesvol af en zijn er zeker zieltjes gewonnen die de intergalactische avonturen zullen blijven volgen. (Marcel) 

Na de mierzoete metalcore van Hannabie en de eenhoorn-epossen van Gloryhammer is daar Signs Of The Swarm om het publiek te herinneren dat ze niet in Plopsaland zijn, maar op een metalfestival. Genadeloos hard vuurt de deathcore-formatie uit de Verenigde Staten de ene na de andere beuker op de toeschouwers af. Vocalist David Simonich houdt dan ook niet van halfzachte taferelen en spoort het publiek constant aan tot walls of death, moshpits en crowdsurfen. Zijn oproepen worden gretig beantwoord en voorin is er constant een slagveld. Vocaal laat hij zich ook prima gelden en maakt hij indruk met zijn agressieve grunts. Ook de rest van de band springt druk heen en weer, terwijl drummer Bobby Show imponeert met mitrailleur-achtige beats. Nummers als Totem, Amongst The Low & Empty en Dreamkiller klinken dan ook meer dan prima. Wel moet iemand aan gitarist Carl Schulz vertellen dat hij de cleane zang beter aan iemand anders kan overlaten. Die klinkt namelijk nergens naar. De groep laat zich tijdens het optreden ook van zijn verantwoordelijke kant horen. Ondanks het aansporen tot wilde taferelen, wordt het optreden meteen stilgelegd als het niet goed blijkt te gaan bij iemand in het publiek. Pluspunt voor Simonich is dat hij de beveiliging instrueert, de fans oproept om ruimte te maken en zijn fles water het publiek in gooit om te laten brengen waar deze nodig is. Zo laat Signs Of The Swarm een meer dan goede indruk achter. (Marcel)

Dynamo heeft een bijzonder plekje in het hart bij Biohazard. In de hoogtijdagen van de Amerikanen speelde de groep meerdere keren op Dynamo Open Air. Ook al is Dynamo Open Air niet hetzelfde festival als het huidige Dynamo Metalfest, de Amerikanen uitten vandaag meerdere malen hun liefde voor ‘Dynamo’ tussen de liedjes door. Biohazard is bezig met een festivaltour door Europa in de originele line-up. Nou ja, niet helemaal. Anthony Meo was de oorspronkelijke drummer. Meo is deze zomer helaas overleden en Evan Seinfeld wijdt dan ook een nummer aan de drummer. De mannen van Biohazard zijn zichtbaar een stukje ouder geworden. Al moet gezegd worden dat Evan Seinfeld er tegenwoordig behoorlijk afgetraind uitziet. Dat deze vijftigers nog voldoende energie hebben, blijkt vandaag. Alle Bio-klassiekers komen voorbij en worden met verve uitgevoerd. Hoogtepunten zijn Urban Discipline, Tales From The Hardside, Wrong Side Of The Tracks en Hold My Own. Het is duidelijk dat Biohazard deze reünie serieus heeft genomen. Geen snelle cashgrab met halfbakken uitvoeringen, maar een band die gefocust het oude materiaal eer aan wil doen. (Hugo)

Het mooie aan festivals is dat je bands ziet die je compleet kunnen verrassen en overrompelen. Drain zal vandaag aardig wat mensen bekeerd hebben tot hun leuke mix van crossover thrash en hardcore punk. Het is één grote brok positieve energie die de muziek van Drain uitstraalt. Frontman Sammy Ciaramitaro zweept het publiek vanaf het begin op en betrekt bijna iedereen op de eerste paar rijen in het publiek. Hij staat bijna meer op de hekken bij het publiek te zingen dan hij op het podium staat. De rest van de band staat net zo energievol te spelen. De songs zijn kort maar krachtig, vaak geënt op hardcore(punk) bands als Black Flag, Suïcidal Tendencies, maar de mannen uit Santa Cruz hebben ook duidelijk inspiratie opgedaan uit de metalhoek, want de songs flirten ook regelmatig met thrash. Het optreden van Drain wordt afgesloten met California Cursed. Sammy Ciaramitaro nodigt iedereen uit om op het podium te komen. Daar wordt gehoor aangegeven, want even later staat het podium stampvol mensen en wordt er meegezongen in de mic van Ciaramitaro. Er zijn zelfs enkelen die in de stellage van het podium zijn geklommen. Ondertussen heeft de bassist zelfs nog even een uitstapje naar het VIP-deck halverwege het festivalterrein gemaakt. Drain zet één van de leukste, meest intense optreden van de dag neer. (Hugo)

Is het correct om te stellen dat Trivium hedendaags misschien niet alle erkenning krijgt die de band verdient? De afgelopen jaren brengt de formatie steevast indrukwekkende platen uit en ook live komt de formatie altijd ijzersterk en sympathiek voor de dag. De band is inmiddels een stabiele middenmoter geworden, maar met een bult hits en kwaliteit verdienen de mannen eigenlijk meer. Inmiddels heeft Trivium tien platen op zijn naam staan en vandaag komt van elk album (behalve het debuut) materiaal voorbij. Op het fraai ingerichte podium wordt er afgetrapt met In The Court Of The Dragon van het uitstekende gelijknamige album uit 2021. Wat meteen opvalt is dat het geluid (zoals bij zoveel optredens dit festival) ronduit beroerd afgesteld staat. Hierdoor zijn de gitaren slecht te horen, maar ook de zang van Matt Heafy. Het deert de frontman niet en goedgemutst spreekt hij de toeschouwers in het Nederlands toe met "Goedenavond, wij zijn Trivium. Hoe gaat het?". Met tracks als Down From The Sky en Strife doet de band goede zaken bij het publiek en de leden spelen een wervelende show. Het valt op dat gitarist Corey Beaulieu live ook steeds meer een grotere vocale rol op zich neemt, terwijl bassist Paolo Gregoletto één van zijn meest statische optredens ooit beleeft. Vanwege een operatie hangt zijn basgitaar aan een standaard en kan hij niet te beweeglijk zijn. Drummer Alex Bent slaat daarentegen wild op zijn drumstel en etaleert op fabuleuze wijze zijn talent. Wie een setlist vol met hits verwacht, komt een beetje bedrogen uit vandaag. Het wordt duidelijk dat het publiek vooral bekend is met het oudere materiaal en het recentere en het wat onbekender materiaal wordt wat gelatener ontvangen. Het is zelfs zo dat doorbraakalbum Ascendancy (2005) met maar één track wordt vertegenwoordigd (A Gunshot To The Head Of Trepidation) en dat betekent helaas dat hit Pull Harder On The Strings Of Your Martyr achterwege blijft. Zoals gebruikelijk sluiten de mannen af met In Waves en krijgt Heafy het voor elkaar dat het gros van het publiek door zijn hurken gaat om vervolgens nog één keer goed los te gaan. Ondanks het magere geluid een prima optreden. (Marcel)

Wie vorig jaar op Into The Grave was, weet dat Wind Rose een optreden geeft dat je niet wilt missen. De Italianen brengen hun vrolijke en uiterst catchy dwarf metal met verve en vooral in het publiek ontstaan leuke taferelen. Roeien, hakken, dansen, moshen en crowdsurfen, het hoort er allemaal bij. Ook vanavond zorgen de heren weer voor een feestje, al wordt het nergens zo bont als op Into The Grave. Vrolijke tracks als Drunken Dwarves, Fellow Of The Hammer, Mine, Mine, Mine! en Together We Rise worden vol overgave gespeeld. De groep klinkt goed en vooraan bij het podium is het één en al verbroedering. Wind Rose vormt net als Gloryhammer een welkome afwisseling in het programma en laat zien en horen dat het powermetalgenre springlevend is. Uiteindelijk wacht iedereen in het publiek op die ene hit en die komt uiteraard als laatste. Diggy Diggy Hole laat het veld massaal meezingen en het mag duidelijk zijn dat Wind Rose hier goud mee in handen heeft. (Marcel) 

Dan is het de beurt aan Dave Mustaine en zijn kompanen om de dag af te sluiten. Met het  goed ontvangen The Sick, The Dying...And The Dead! (2022) laat Megadeth horen nog steeds relevant te zijn. Dat de band niet aflatend populair is werd eerder op de dag al duidelijk toen de mannen bij de signeersessies verschenen. Een enorme wachtrij gevuld met fans die vooral een glimp of een handtekening van de roodharige frontman wilden ontvangen, was het gevolg. Ook vanavond staat het veld afgeladen vol. Om onbekende redenen laat Megadeth zijn fans een kwartier langer wachten dan de bedoeling is. Als de mannen dan het podium opkomen, wordt er grof geschut ingezet met Hangar 18. Het geluid staat gelukkig meteen erg goed, waardoor het vooral genieten is van de gitaarkunsten van Mustaine en Kiko Loureiro. Vooral laatstgenoemde maakt er een show van en speelt met een grote lach op zijn gezicht, terwijl Mustaine zich stoïcijns richt op zijn gitaarspel. Het blijkt een voorbode te zijn voor de rest van de avond, waarbij de frontman zich vooral richt op het spelen van zijn muziek, maar er geen ruimte is voor spontaniteit of oprechte interactie met het publiek. Het is gewoon show nummer zoveel voor de beste man en die wordt zonder al te veel poespas uitgespeeld.

Wel staat er vandaag een uiterst fijne setlist op het programma. Naast de vele fanfavorieten komt ook Dread And The Fugitive Mind voorbij en worden de fans ook nog getrakteerd op Wake Up Dead en het heerlijke Tornado Of Souls. De nadruk ligt vooral op het verleden en opvallend is dat het recente The Sick, The Dying...And The Dead! alleen met We'll Be Back vertegenwoordigd wordt. Wel krijgt deze een ijzersterke vertolking. De bandleden spelen sowieso goed. Drummer Dirk Verbeuren slaat zoals altijd hard op zijn drumstel, waardoor de tracks wat krachtiger klinken en Loureiro speelt speels en met veel flair. Dan is er ook de teruggekeerde James LoMenzo, die bassist David Ellefson vervangt. Laatstgenoemde kon zonder pardon het veld ruimen toen hij rukkend in een filmpje op het internet verscheen. Dave trok dit niet en zo kreeg een tijd van komen en gaan voor Ellefson een andere invulling. Verder over de frontman gesproken, hij doet vooral professioneel zijn ding. Hij schittert met zijn gitaarspel, maar zijn zang heeft niet veel meer om het lijf. De agressie is eruit en het klinkt flets, zelfs een beetje breekbaar misschien. Dat wordt vooral duidelijk tijdens Sweating Bullets en In My Darkest Hour, maar ook in de zinnen die hij tussendoor spreekt. Bijna onverstaanbaar mompelt hij wat en ook schijnt er vooraan bij het podium iets te gebeuren wat hem niet zint, maar het is niet echt verstaanbaar waar hij nu op doelt. Helaas krijgt het optreden ook niet het einde dat het verdient. Doordat de band te laat begon is de setlist al met een aantal songs ingekort, maar het meest bijzondere is dat Peace Sells abrupt voor zijn climax wordt afgebroken omdat Megadeth anders te laat eindigt. Ook bandmascotte Vic Rattlehead maakt dus niet zijn opwachting. Holy Wars... The Punishment Due sluit het geheel dan wel weer waardig af, maar neemt niet weg dat het optreden goed was, maar verre van perfect. (Marcel)