Zondag

Het uit het Verenigd Koninkrijk afkomstige Pest Control heeft de eer om de tweede festivaldag te openen. Een beetje een ondankbare taak is het wel, want veel bezoekers zijn er nog niet om het vijftal te aanschouwen. Desondanks geeft de thrash/crossover-act een goed en energiek optreden. De formatie bracht eerder dit jaar zijn debuutalbum Don't Test The Pest uit en speelt vandaag hier veel materiaal van. Frontvrouw Leah heeft een fijne, doorleefde en rauwe stem en komt energiek voor de dag. De muziek van groep lijkt vooral te refereren aan Municipal Waste, maar qua gitaarwerk lijkt de band ook geïnspireerd te zijn door het vroegere Metallica. De weinig mensen die er wel zijn maken er in ieder geval een feestje van. Zo wordt er al vroeg op de dag gemosht in de hitte. Pest Control doet het goed, maar laat vooralsnog geen blijvende indruk achter. (Marcel)

Torn From Oblivion heeft zijn plekje op Dynamo te danken aan een fraaie overwinning op de Dynamo Metalfest Bandbattle. Dit jonge gezelschap uit Eindhoven bedient de toeschouwers van een opzwepende portie deathcore. Het is nog vroeg in het programma van de zondag, maar de aanwezigen bij de Kink Distortion Stage genieten van de gretigheid waarmee de Eindhovenaren staan te spelen. Torn From Oblivion heeft het goed op orde. De band speelt strak en twee gitaristen zorgen voor een mooi vol geluid. De diepe grunts van Mees Stevens klinken prima. Wel missen zijn hogere screams soms wat aan kracht. De bandleden genieten er zichtbaar van om hier te mogen optreden. En terecht, want Torn From Oblivion komt goed voor de dag. (Hugo)

Hierna is het de beurt aan Gatecreeper. De band uit Arizona heeft al twee albums op zak en brengt mogelijk dit jaar nog de derde plaat uit via Nuclear Blast. Gatecreeper trakteert het publiek op death metal met wat doom-elementen. De songs hebben een vergelijkbare groove als Obituary alleen met iets meer tempowisselingen. Gatecreeper doet weinig nieuws, maar in het zonnetje klinkt het allemaal erg lekker vanmiddag. Zanger Chase Mason heeft een uitstekende deathmetalstrot en het Entombed-achtige buzzsaw-gitaargeluid van Israel Garza en Eric Wagner doet het goed. Songs als From The Ashes, Flamethrower en Ruthless komen met name goed uit de verf. Uitstekend optreden van Gatecreeper! (Hugo)

De crossover thrash van Extinction A.D. komt niet helemaal lekker uit de verf vanmiddag. Het geluid is op verschillende plekken niet best. Zo is de zang niet goed te horen en klinkt het geheel allemaal wat rommelig. Daarnaast maken de nummers ook niet echt indruk, met uitzondering van Culture Of Violence. De New Yorkers doen hun best, maar je krijgt het idee dat je naar een budget-versie van Biohazard aan het kijken bent. De band heeft vast betere optredens gegeven, maar vandaag rammelt het nogal bij Extinction A.D. Het publiek reageert er dan ook wat koeltjes op. (Hugo)

De uit Schotland afkomstige metalcore-band Bleed From Within kan terugkijken op een succesvol optreden. Zanger Scott Kennedy geeft tijdens de show aan dat dit het laatste optreden van de tournee is. Hierdoor hoeft hij geen rekening met zijn stem te houden en kan hij lekker voluit gaan. De energie die hij en de mannen geven, krijgt de band dubbel en dwars terug. Er is constant een pit en er zijn veel mensen die meezingen. Het nieuwe Levitate van het vorig jaar uitgekomen album Shrine krijgt veel bijval, maar ook het harde Into Nothing wordt goed ontvangen. De kracht van Bleed From Within zit in de opzwepende en beukende metalcore, aangevuld met grootse en melodieuze refreinen. Hierbij houdt de band het tempo hoog en klinkt deze gelukkig nergens te soft. Het optreden van Bleed From Within behoort tot de leukere optredens van de dag. (Marcel)

De Duitse symfonische rockformatie Enemy Inside komt helemaal in het wit gekleed de Kink Distortion Stage op. De twee gitaristen, bassist en drummer hebben daarbij ook nog hun gezicht wit geschminkt. Het geluid bij Enemy Inside is niet ideaal. De gitaren zijn moeilijk te horen en de zang van frontvrouw Nastassja Giulia is dan weer té aanwezig. Giulia heeft een stem die je eerder bij een popgroep zou verwachten. De instrumentatie en de zang matchen dan ook niet helemaal lekker vanmiddag. In de verzen van de songs lijkt het alsof het gitaarwerk nog verder op de achtergrond verdwijnt en alle aandacht uitgaat naar de vocalen van Natassja. Het helpt niet dat Giulia regelmatig mis zit en het onzuiver klinkt. Dat het optreden van Enemy Inside niet goed uit de verf komt, is niet alleen aan het geluid te wijten. Het songmateriaal is niet bepaald bijzonder. De Duitsers verliezen dan ook snel de aandacht van een groot deel van het publiek. Een gevalletje gewogen, maar te licht bevonden helaas. (Hugo)

Na een aantal minder geslaagde albums is Obituary weer op de goede weg met Obituary (2017) en Dying Of Everything (2023). Optredens van deze deathmetallegende zijn echter altijd erg gaaf gebleven. Hoewel de mannen uit Tampa (Florida) natuurlijk zichtbaar wat ouder zijn geworden, laten ze ook vandaag horen dat ze nog altijd de heersers van oldschooldeathmetal zijn. Voor de Obituary-fan is er dan ook weinig te klagen. Of het moet de setlist zijn, die voornamelijk uit nieuwere songs bestaat. Natuurlijk ontbreken Chopped In Half en Turned Inside Out niet en wordt er zoals gebruikelijk geopend met Redneck Stomp en afgesloten met Slowly We Rot. Daartussen zijn het echter vooral songs van de laatste drie platen. Gelukkig blijkt ook dat songmateriaal sterk genoeg. Vooral de songs van Dying Of Everything doen het prima live. De publiekrespons is goed en er wordt volop gecrowdsurft. Heel veel interactie is er niet tussen de band en het publiek. Obituary speelt wat dat betreft ook een beetje op de automatische piloot, maar in die modus blijkt de band nog altijd verrekte goed. (Hugo)

Cobra The Impaler ontpopt zich hedendaags een beetje als de huisband van de festivalorganisatie. Ook bij zuster-evenement Into The Grave was de Belgische formatie dit jaar en vorig jaar al te zien. Debuutalbum Colossal Gods (2022) werd goed ontvangen en ook live staan de heren hun mannetje. Muzikaal doet de metal van Cobra The Impaler sterk denken aan Mastodon en zijn het vooral de composities en de ingenieuze gitaarriffs die indruk maken. De band moet vandaag echter hard werken om echt in contact te komen met het publiek. Openingstrack Colossal Gods begint langzaam en slepend en komt halverwege wat meer los met spannende gitaarriffs en drumwerk. Het langzame tempo maakt dan ook niet meteen indruk bij mensen die de band niet kennen en wellicht voelt het dan ook een beetje aan als veel van hetzelfde. Dat heeft ook te maken met de zang. Dit is toch niet het sterkste punt van de formatie. Ondanks dat de vocalist best veel varieert met zijn rauwe zangstem en ook zo nu en dan rauwe grunts laat horen, blijft dit niet echt hangen. De kracht van de groep ligt dan ook in de composities. Wie aandachtiger luistert hoort mooie tempowisselingen, variërend gitaarwerk en opzwepend drumwerk. Het avontuurlijke Scorched Earth is hier een goed voorbeeld van, maar ook afsluiter Blood Eye. Desondanks weet Cobra The Impaler niet echt een stempel op de dag te drukken. (Marcel)

Eén van de meest besproken optredens van dit weekend is dat van Rudeboy plays UDS. Urban Dance Squad dus. De kritiek gaat vooral om dat Urban Dance Squad geen metal is en beter op een festival als Lowlands of Pinkpop had kunnen staan. Begrijpelijke kritiek, maar als je bedenkt dat Urban Dance Squad een grote inspiratiebron was voor Rage Against The Machine dan is de keuze om ze te programmeren wel logisch. De setlist is een mooie doorsnee van de Urban Dance Squad-discografie. Misschien had een mellow song als Alienized beter achterwege kunnen blijven in deze setting. Urban Dance Squads meest succesvolle album Mental Floss For The Globe is uiteraard hoofdleverancier van songs op de setlist. Muzikaal is er weinig op aan te merken al ontbreekt er wat chemie. Rudeboy is wat minder energiek dan vroeger en praat weinig met het publiek, maar qua vocalen is het nog dik in orde. De set wordt afgesloten met klassiekers als Fast Lane, Demogogue en Bureaucrat Of Flaccostreet. (Hugo)

The Boneless Ones wist in de jaren tachtig furore te maken op het gebied van thrash/crossover en is destijds belangrijk geweest in de ontwikkeling van het genre. Desondanks heeft de band maar één album gemaakt in die tijd (Skate For The Devil uit 1986), voordat de groep uit elkaar ging. Onlangs heeft de formatie een doorstart gemaakt en zijn de veteranen weer op het podium te zien en brachten ze vorig jaar ook nog een nieuwe plaat uit (Back To The Grind). Vandaag laat zien dat hedendaagse genre-genoten The Boneless Ones voorbijgestreefd zijn en ook het optreden is niet heel bijzonder. Kijk je vanuit nostalgisch oogpunt is het prachtig voor sommige mensen om de oude helden weer te zien en is het leuk om Chris Kontos (ex-Machine Head) op de drums te bewonderen. Muzikaal en qua performance stelt het geheel echter niet heel veel voor en dat ligt grotendeels aan zanger Max Fox. Fysiek is hij niet in staat om de energie over te brengen en er gebeurt dan ook vrij weinig in het publiek. En dat is op zich al bijzonder want de toeschouwers laten het hele weekend al zien dat ze wel zin hebben in een moshfeestje. (Marcel)

Wie op een nieuw album van Sepultura wacht, zal nog even geduld moeten hebben. De promotie van het in 2020 uitgekomen plaatwerk Quadra is door corona volledig in het water gevallen en dat halen de mannen nu ruimschoots in. Terecht ook, want net als op de voorganger Machine Messiah (2017) komen de heren hier muzikaal ijzersterk voor de dag. Het optreden van vandaag staat dan ook, naast de vanzelfsprekende klassiekers, fors in het teken van Quadra. Vandaag zal ook blijken dat deze tracks zich ideaal lenen voor een live-vertolking en komt Sepultura uiterst sterk voor de dag.

Het recente Isolation zet meteen al stevig de toon en opvolger Territory krijgt massaal bijval. De fantastische groove zorgt voor vele moshpits en de grote uithalen in de song worden luidkeels meegezongen. Qua geluid kan het publiek tevreden zijn. De instrumenten zijn hard en helder te horen en zo en nu dan wordt het veld omver geblazen door een enorme bas. Alleen de zang van Derrick Green staat in het begin net wat te zacht. Desondanks zijn de vocale prestaties van de man vandaag uitmuntend. Krachtig, goedgemutst, energiek en vooral variërend werkt hij zich door het optreden heen. Zijn kwaliteiten komen vooral goed naar voren in het prachtige Agony Of Defeat, waarin hij ook in een heel andere rol met cleane vocalen te horen is. Ook laat drummer Eloy Casagrande zich gelden in het nummer. Subtiel versnelt hij telkens het tempo met zijn double bass, maar hij laat het gehele optreden al horen over uitmuntende kwaliteiten te bezitten. Naast het heden blikt de formatie ook graag terug met klassiekers als Dead Embryonic Cells, Propoganda, Arise, Ratamahatta, Refuse/Resist en afsluiter Roots Bloody Roots. Vanzelfsprekend zorgen de twee laatstgenoemden voor het grootste feest. Derrick Green geeft tijdens het optreden aan dat deze show behoort tot de top drie van deze tournee en gezien de respons en de enthousiaste geluiden na afloop van het publiek, maar ook het spelplezier en de kwaliteit die de bandleden uitstralen, zou je de man op zijn woord geloven. Sepultura behoort zonder twijfel tot de hoogtepunten van het festival. (Marcel)

Er is veel animo voor het optreden van Brand Of Sacrifice. Het publiek maakt zich op voor een heftige pit, want de opzwepende deathcore van de Canadezen leent zich uitstekend daarvoor. Zanger Kyle Anderson zegt regelmatig dat de security wel wat meer werk mag hebben en hitst het publiek continu op om meer te crowdsurfen. De songs van Brand Of Sacrifice kenmerken zich door vele breakdowns, staccatoriffs en melodische passages. Ook gebruikt de band uit Toronto regelmatig elektronische geluidseffecten, waardoor de songs bijna een techno-tintje krijgen. Brand Of Sacrifice speelt een energieke set met Exodus en Demon King als hoogtepunten. (Hugo)

Killswitch Engage is de laatste jaren een krachtige en stabiele motor. Sinds vocalist Jesse Leach in 2012 weer terugkeerde in de band leverde de groep telkens sterke studioplaten af en ook live komen de heren altijd formidabel voor de dag. Laatste plaat Atonement (2019) is alweer een aantal jaartjes oud en aan nieuwe muziek gaat gewerkt worden naar deze tournee. De show van vandaag zal dus niet in het teken staan van promotie van recent materiaal en dus krijgt het publiek vandaag een setlist voorgeschoteld die zowel teruggrijpt naar het verleden als het heden, maar ook de grote hits niet vergeet. De groep is gezegend met goed geluid en bij aanvang van het optreden wordt er meteen met klassieker My Curse gestart. Daarna wisselt de formatie steeds af tussen bekender en onbekender materiaal. Die wisselwerking zie je ook in het publiek. Nummers als A Bid Farwell, In Due Time, The Signal Fire en het heerlijke Rose Of Sharyn krijgen massaal bijval en zorgen voor een kolkende massa, terwijl deze energie bij bijvoorbeeld Rise Inside, This Fire en This Is Absolution een beetje wegebt.

Vocalist Jesse Leach laat vandaag horen goed bij stem te zijn. Moeiteloos schakelt hij tussen zijn screams en cleane zang en neemt hij regelmatig de tijd voor een sympathiek praatje. Gitarist Adam Dutkiewicz ondersteunt met zijn back-up vocals, maar is zoals altijd ook hinderlijk aanwezig met flauwe poses en lomp geschreeuw. Over zijn kwaliteiten als gitarist en producer valt niets te zeggen, maar zijn gedrag en voorkomen vallen uit de toon als je kijkt naar de zwaarmoedige onderwerpen waar de band over zingt, al zullen er ook mensen zijn die dit wel leuk vinden. Tegen het einde van de show pakt Killswitch Engage nog uit met het krachtige The Crownless King en Strength Of The Mind om vervolgens uit te pakken met een slotstuk bestaande uit The End Of The Heartache, My Last Serenade en Dio-cover Holy Diver. Hier kan de band niet de mist mee ingaan en zodoende kan zowel de groep als het publiek terugkijken op een prima optreden. (Marcel)

Warbringer mag als laatste band aantreden op de Kink Distortion Stage. De thrashformatie uit Californië mag dan niet zo bekend zijn als Megadeth, Slayer of Testament, maar de band weet wel hoe deze een lekker uitbundig thrashfeestje moet neerzetten. De bandleden hebben er zichtbaar veel plezier in en het publiek gaat nog even volop los in de pit. Op plaat doet Warbringer geen wonderen en is het niet vernieuwend. Live blijkt het duidelijk een ander verhaal. De energie spat van het optreden af. Nummers als Weapons of Tomorrow, The Black Hand Reaches Out, Combat Shock en Remain Violent vallen met name in positieve zin op. Warbringer maakt indruk en blijkt een waardige afsluiter van het kleine podium. (Hugo)

In Flames leek de laatste jaren niet zo heel veel zin meer te hebben in het maken van metal. Per release ging het tempo naar beneden en leek de band zich meer te gaan richten op alternatieve rock. Iets wat een groot deel van de fanbase de band niet geheel in dank afnam. Groot was dan ook de verrassing toen In Flames het recente Foregone (2023) uitbracht. Alle gemiste elementen zijn hierop ruimschoots vertegenwoordigd en de formatie lijkt hierop de ideale combinatie tussen het verleden en heden te hebben gevonden. Ook vandaag op de setlist staan vooral snellere en hardere nummers en worden de recente platen (op Foregone na) een beetje overgeslagen. Net als de headliner van gister verschijnt ook In Flames te laat op het podium en heeft dat ook effect op het aantal nummers dat er vandaag gespeeld gaat worden.

Met The Great Deceiver trapt de Zweedse groep fel af. De geluidsinstellingen staan helder en hard. Alleen de beeldschermen aan de zijkant van het podium staat nog even uit. Het is vocalist Anders Fridén die meteen de aandacht naar zich toetrekt. Moeiteloos werkt hij door het nummer heen en hij lijkt nooit moeite te hebben met de ruwe uithalen of de screams. Ook vandaag zingt hij wervelend. Ook zijn geroutineerde bandmakkers doen er niet voor onder. Gitarist Chris Broderick zijn ex werkgever vervulde gister de headliner-positie en inmiddels is Broderick in vaste dienst getreden bij In Flames en mag hij met deze formatie afsluiten. Ook van hem hoef je geen fouten te verwachten. De eerste helft van het optreden kenmerkt zich door de vele lekkere nummers. Het heerlijke Pinball Map komt al vroeg voorbij, maar ook Everything's Gone, Where The Dead Ship Dwell, Darker Times en het oude Behind Space. Vervolgens lijkt het erop dat het inkorten van de setlist aan Fridén is voorbijgegaan. Hij kondigt The Hive aan, maar die is dus geschrapt en zijn bandleden starten tot zijn verbazing met Cloud Connected. Los daarvan doet In Flames wat het moet doen. Het enige punt van kritiek is dat de vocalist de vaart net iets te vaak en te lang uit de show haalt, met zijn praatjes. In plaats daarvan hadden ze dus ook meer muziek kunnen maken en ook dit geluid komt vanuit het publiek. Met een sterk slotstuk van The Mirror's Truth, I Am Above en afsluiter Take This Life komt er een einde aan het optreden, maar helaas ook aan het festival. (Marcel)

Dynamo Metalfest 2023 zit er dan dus alweer op. Het festival kenmerkte zich met warm weer, goede en minder goede optredens en een gemoedelijke sfeer. Toch is er ook kritiek en deze is ook deels terecht. De wachtrijen bij de horeca zijn belachelijk. Ellenlange rijen voor dik overprijsde frietjes en andere etenswaren, maar ook bij de drankstands. Het zal tegenwoordig nodig zijn om festivals financieel gezond te kunnen houden, maar het is niet te veel gevraagd om op zijn minst voor die prijzen ook een beetje waar voor je geld te krijgen. Een miniportie halfdoorbakken friet, waar je ook nog een uur op moet wachten, voor €6,50 is schandalig. Hetzelfde geldt voor de statiegeldregeling. Het idee achter het systeem is alleen maar toe te juichen, maar zorg er dan wel voor dat deze regeling de bezoekers geen poot uitdraait en geef het statiegeld dan ook terug. Bij andere festivals en concertzalen krijg je ook een muntje dat je kunt inleveren, dus daar zijn prima oplossingen voor.

Qua opzet zat het terrein goed en overzichtelijk in elkaar. Nieuw was het vip-deck en voor de gelukkigen die daar een kaartje voor hadden bemachtigd, was het daar goed vertoeven. Zo kon je mooi vanaf het deck het veld overzien, maar had je ook toegang tot de tribunes om vanaf daar de optredens op de mainstage te bekijken of even rustig te zitten. De zitplaatsen voor mensen zonder zo'n kaartje waren wat spaarzamer en er mogen gerust wat meer gerealiseerd worden. Ook waren er veel lange wachtrijen te zien voor de damestoiletten. Wel was de metalmarkt mooi gelokaliseerd aan de buitenkant. Degene die wat rust wil, kan daar prima even vertoeven. Ook zijn er veel fans blij gemaakt met een handtekening van hun favoriete band bij de door Metalfan.nl georganiseerde signeersessies.

Muzikaal waren er veel hoogtepunten. Vooral veel oudgedienden deden het erg goed. Obituary, Sepultura, Biohazard en Prong behoren tot de toppers, maar ook de twee headliners wisten een prima show neer te zetten. Ook de lichting nieuwere bands zoals Gatecreeper, Gloryhammer, Hannabie, Frozen Soul, Warbringer en Bleed From Within hebben een prima indruk achtergelaten. Daarentegen konden Enemy Inside, The Boneless Ones En Rudeboy Plays UDS niet iedereen bekoren. Volgend jaar is er in ieder geval weer een nieuwe editie van Dynamo Metalfest en de organisatie heeft de eerste namen alweer bekend gemaakt. Clutch, Forbidden, Warkings, Bodysnatchers, Carnation en Nakkeknaekker zullen aanwezig zijn en de earlybird-tickets zijn inmiddels alweer allemaal uitverkocht. Wij zijn er graag weer bij om verslag te doen.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.