Dag 3
Daar waar we doorgaans een extreem hoog niveau van de Britse muzikanten gewend zijn, staat Brink Of Extinction duidelijk nog aan het begin van zijn carrière. En dat nog wel met twee zangers. Ze staan ietwat onwennig op het podium. En dat is gek voor een band die zijn eerste muzikale stapjes al in 2005 zette. Bij nadere bestudering blijkt er een aantal gaten in het cv te zitten, maar de heren zijn sinds enkele jaren weer actief. Het lijkt meer een enthousiast hobbyproject dan een professionele band. En daar is natuurlijk niks mis mee. Hoe het ook zij, de groovende progmetal trekt niet al te veel bezoekers en als de band wil groeien, is er nog wel wat werk aan de winkel.
De zoveelste vreemde eend in de bijt is het Indiase Project Mishram. Er valt dan ook een hoop over te vertellen. Mishram betekent 'mix' in het Sanskriet, maar staat ook voor het getal zeven. De biografie koketteert met gewonnen prijzen en vermeldt bovendien dat de heren een amalgaam van traditionele Indiase muziek en moderne westerse stijlen als rock, jazz en reggae maken. Is dat niet een beetje veel? Is dat niet te gimicky? Er staat in ieder geval een dikke wachtrij voor de zaal opengaat. Dit lusten de techfesters duidelijk wel, gimmicky of niet. Muzikaal is het niet al te interessant. Als je de fluit en viool weghaalt, blijft er niet veel over en compositioneel is het bij vlagen zelfs zwak. Ook het zaalgeluid is ronduit rommelig. De integratie van de verschillende stijlen laat nog wat te wensen over, maar het publiek is laaiend enthousiast. Ik luister liever naar konnakol zonder dit geploeter eromheen, maar eerlijk is eerlijk: het is in ieder geval wat anders dan alle techdeath. Waarvoor hulde.
Het was u waarschijnlijk al wel opgevallen dat er aardig wat bands op de bill staan die al eerder ten tonele verschenen op UK Techfest. Dat geldt ook voor Borders. Dit metalcore-gezelschap weet dan ook wel raad met dit feestje. De zanger loopt lekker heen en weer en heeft het duidelijk naar zijn zin. Dat de muziek dan enigszins generiek is, maakt niet uit. Het publiek geniet van een energieke show.
Familiar Spirit doet zijn naam eer aan. De songs en vibe zijn namelijk erg herkenbaar. Nostalgische gevoelens komen bovendrijven als deze Londenaren een mix van Fred Durstiaanse raps en Linkin Parkiaanse nu-metal ten gehore brengen. Een feest der herkenning, al is het misschien meer iets voor de afterparty.
Het is maar goed dat er hier geen modepolitie is, want anders was Sworn Amongst de toegang tot het podium ontzegd. Ik ben best ruimdenkend als het gaat om wat men draagt, maar het is wél onderdeel van je stageperformance. Een verlept jaren-negentigpetje, zonnebril en een Hawaii-shirt... Het is nou niet echt wat je noemt 'metal'. Gelukkig is het muzikaal wel allemaal in orde. Dat mag ook wel gezien de Britten al vijftien jaar aan de weg timmeren. Het is dan ook erg geroutineerd en strak. Dat het qua stijl dan ook wat traditioneler is dan we hier doorgaans horen, zal niemand verbazen. De heren hebben hun inspiratie duidelijk uit oude bands als Sepultura gehaald en combineren dat met de metalcore van weleer. Vermakelijk.
Ook Hypophora brengt een vrouw ten tonele. En zowaar eentje die het houdt bij cleane vocalen. Een verademing tussen al het grunt- en screamgeweld. Ook qua stijlen kleurt de band uit Cornwall graag buiten de lijntjes. Labeltjesfetisjisten hebben een uitdaging: funky djent, poppy prog, zegt u het maar. Dit zijn wel de krenten in de pap. Of toch in ieder geval bands die opvallen doordat ze iets anders doen. Het raakt bij menig bezoeker een gevoelige snaar en dat is mooi om te zien. Wie zijn portie metal graag opleukt met genrevreemde ritmes en dito zang doet er goed aan dit eens op te snorren.
De terugkerende bezoeker weet wat 'ie van Carcer City kan verwachten: metalcore zoals metalcore bedoeld is. Strak, technisch onderlegd, energiek en hard. Maar met louter goede bedoelingen kom je er niet. Het is hard werken om in dit overdrukke genre boven het maaiveld uit te steken en dat terwijl de animo wat lijkt terug te vallen. Of het ermee samenhangt, weet niemand, maar de band uit Liverpool gooit de handdoek in de ring. Dit is namelijk hun afscheidsoptreden. Ze kappen ermee. Met de reputatie van de band in het achterhoofd verwachtte ik dan ook een klapper van een show in een overvolle zaal. Niets is echter minder waar. De band maakt een beetje een uitgebluste indruk. Door de ietwat arrogante houding mist het de impact van eerdere shows. Dat de echo's uit de laptop komen en de tweede gitarist ontbreekt, helpt dan ook niet. Jammer, want het nieuwe materiaal klinkt juist zo geïnspireerd. RIP Carcer City.
En wederom staat er een vrouw achter de microfoon. Wederom een oudgediende: Mask Of Judas. Daar waar Hypophora gevoelig en breekbaar klonk, moet u deze dame echt niet met blote handjes aanpakken. Naast cleane vocalen brult ze de technische metal van dit Britse vijftal bij elkaar alsof haar leven ervan afhangt. Ze is alleen wel eens beter bij stem geweest. De rest van de band lijkt ook niet helemaal in vorm. Het is hier en daar wat slordig en rommelig.
En daar hebben we weer een band met eens persoonsnaam. Dit keer geen gitarist, maar een drummer. Het is niemand minder dan Morgen Ågren van Kaipa, maar onder het publiek ongetwijfeld bekender van Fredrik Thordendal's Special Defects, het solo-album van de Meshuggah-gitarist. Hij laat zichzelf begeleiden door zijn laptop en gezien hij zichzelf achter zijn drumkit verstopt, is het visueel niet de meest aantrekkelijke band. Het is in het algemeen dan ook net als de Andy James en Felix Martin echte nerdmuziek. Ongetwijfeld ontzettend knap wat hij doet, maar het had beter in de vorm van een clinic gekund.
De line-up voorziet in nog meer publiekslievelingen vandaag: Harbinger. Ondanks dat het warm is, is de zaal ramvol. In het korte bestaan heeft het productieve Londense vijftal een trouwe fanschare op weten te bouwen. Hoewel het geheel bruut en meedogenloos is, is het zeker geen rechttoe-rechtaan rammen. De proggy deathcore is doorspekt met shreds en moeilijke maatsoorten. En ondanks dat alles is het goed headbangbaar. Ook de brute breakdowns kunnen rekenen op flinke workouts in de moshpit. Deze band weet hoe je een feestje bouwt.
Het begint wat afgezaagd te worden, maar ook Valis Ablaze is geen onbekende hier. Het uit Bristol afkomstige vijftal staat bekend om zijn downtuned, catchy, atmosferische songs en timmert aardig aan de weg. Het vorig jaar verschenen Boundless scoorde hoge ogen en de verwachtingen van het ten tijde van het optreden nog niet verschenen Render zijn dan ook hoog. De hoge plaats in het tijdschema hebben de heren in ieder geval verdiend, want wat een show. De professionaliteit spat er aan alle kanten van af zonder dat het aan kracht inboet. En dat is toch knap. Jammer alleen dat het geluid niet echt meewerkt: de gitaren zijn onhoorbaar vanwege gebrek aan definitie. Maar dat mag de pret niet drukken. Valis Ablaze raakt ook hier een gevoelige snaar.
Schuif uw emo-tranen maar even opzij. Zweden brengt u een gortdroge dosis sloopmuziek van de bovenste plank middels djent-hype Vildhjarta. De lichtshow en het intro zorgen al voor opgefokte gezichten en zodra de eerste noten klinken, is het bal in de pit. Mokerharde drums laten Newark Showground trillen op zijn grondvesten. Dat er maar één zanger over is en dat de lange haren grotendeels ingeruild zijn voor een hipsterkapsel, deert niemand. De laatste harde band van het festival laat zien dat snelheid een optie is, maar niet noodzakelijk voor lompe, brute muziek. Efficiëntie is key. Het is weliswaar geen Euroblast-Vildhjarta, maar dat maakt niemand een zak uit. Kapotgaan voor gevorderden.
Had Vildhjarta al een lichtshow waar je u tegen zegt, Leprous doet dat nog eens even dunnetjes over. Met louter tegenlicht en het podium vol rook, kijken we slechts tegen silhouetten aan. De zalvende prog onder de bezielende leiding van Einar Solberg is de perfecte manier om het publiek heen te zenden. Stil genietend ondergaan we de welhaast hoogmis van dit vijftal topmuzikanten. Het is een heerlijke cooling down na een weekend vol met technische, progressieve muziek. We drinken nog een biertje en dan is het helaas weer voorbij. Ook UK Techfest 2019 is weer een geslaagd feestje. Tot volgend jaar.
