Dag 2

Vandaag is het een stuk koeler. Het heeft vannacht en vanochtend flink geregend en er staat momenteel een lekker windje. Hoewel er nog aardig wat brakke hoofdjes rondlopen, wordt er al wel weer gewerkt aan de eerste drankjes.

Dat geeft mij de gelegenheid om wat opvallende dingen te bespreken. Er is dit jaar voor het eerst een rolstoel-area. Links vooraan bij het podium. Gegeven de mogelijkheden die deze venue biedt, is dat de enige oplossing. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt en het scheelt enkele blauwe enkels. De voedselkeuze is wederom uitgebreid. Hoewel je voor een normale hap al gauw € 8,- kwijt bent, gaan de pannenkoeken, pizza's en Aziatische meeneemgerechtjes erin als zoete koek.

Er zijn langetermijn-investeringen gedaan. Zo zijn de vuilniszakken die de doorzichtige golfplaten afdekten, vervangen door zwart landbouwzeil. Het licht en het geluid hebben wederom een sprong voorwaarts gemaakt. Daarnaast is er voor het eerst een app met de line-up, FAQ en allerlei handige functies. Dat zijn we in Nederland bij de grote festivals wel gewend, maar naar verluidt is dit geheel nieuw in de UK. Raar maar waar.

De bezoekers komen meer en meer voor de sfeer. Er zijn dan ook minder gesprekken over de muziek, de bands en alles eromheen. Weinig gesprekken gaan over welke band je nou echt moet checken. Het nieuwige is ervan af. Mensen blijven bij de tent hangen en socializen liever met hun vrienden dan de zoveelste band te bekijken. Dat zorgt er soms voor dat de opkomst bij sommige bands wat mager is.

Aan In Fear They Follow de taak om de boel eens lekker wakker te schudden. Het Bristolse gezelschap weet daar wel raad mee. De boze mannen spelen hun deathcore met verve. De eerste headbangers hebben er zin in, maar ze doen dit met een select gezelschap diehards. Voor mij is het nog wat te vroeg. Ik pak eerst maar eens een colaatje.

Ik wilde namelijk beslagen ten ijs verschijnen voor het Amerikaanse sludge-gezelschap Armed For Apocalypse. Het werd mij als fan van Conjurer al aangeraden en daar had meneer de aanrader helemaal gelijk in. Waarvoor dank! De sloopmuziek voor gevorderden laat menigeen het hoofd met (on)gepaste snelheid op en neer bewegen. Het is maar goed dat de band niet alleen op lichtsnelheid speelt, want anders kon de helft linea recta met whiplashverschijnselen naar het ziekenhuis. Of de heren nou als trage tank of als scudraket ten strijde trekken, het is uiterst effectief en vernietigend. Ze doen hun naam eer aan en zijn erg geloofwaardig. Hier is over nagedacht. De torpedostand wordt slechts functioneel ingezet. Het is indrukwekkend hoe je met drie man zo'n muur van geluid kunt neerzetten. En dan nog die drummer. Wat een houthakker. De extra dikke toms en snare maken het geheel af. Rondjes lopen en lillende handjes zijn de beloning. Ook leidt het hier en daar tot creatieve dansvormen. Totdat de band het genoeg vindt. Ten teken dat iedereen intussen wel zo'n beetje dood is, begint de gitarist al headbangend een graf te graven. Dit wordt met verve overgenomen door de moshers. Het is een komisch schouwspel. Niet vaak zie je zoveel vrolijke gezichten na zo'n slopend optreden.

Unseen Faith doet het ook goed, maar na de indruk die Armed For Apocalypse achterliet, is dit toch een beetje lauw. Ze tappen uit hetzelfde vaatje en vallen daarom een beetje in het niet. Ook al is de zang beter, vergeleken bij de band hiervoor zijn ze gewoon te lief. Muzikaal is het te makkelijk en het geluid is wat rommelig en modderig. Het is slechts het contrast met het indrukwekkende optreden hiervoor dat deze band wat minder overkomt, want het tempo zit er lekker in en de vibe is goed. Dat ze nou juist na een van de sterkste optredens van de dag op het programma staan, kunnen ze ook niets aan doen.

De prijs voor de slechtste bandnaam van het festival gaat dit jaar naar Noorwegen: 22. Ga daar maar eens op Googlen. Gelukkig geen catch 22 voor deze heren, want ze gaan soepel van start. En het slaat aan, ook bij mij. Wat ik op Complexity Fest niet snapte, snap ik nu wel. Geslepen, melodieus, eigenzinnig en strak brengen ze hun 'Leprous-achtige prog zonder keyboard' erg geloofwaardig. Maar ze hebben een groot voordeel ten opzichte van hun landgenoten. Daar waar de podiumpresentatie van Leprous vooral statisch is, leven deze in piccolo-pak gehesen heren zich volledig uit. Het oog wil ook wat! Hoewel het voor die pakjes al gauw te warm wordt, blijft de schmink wel goed zitten. De zang staat helaas wat zacht in de mix, maar dat deert de meeblèrende fans niets. Die schreeuwen elk woord mee.

Het is een bekend verschijnsel dat vrouwen op het podium meer aandacht trekken. Dat geldt eens te meer voor de metalwereld. Hoewel we het daar met onze inclusiviteitsfetish van tegenwoordig eigenlijk niet over zouden moeten hebben, is het toch goed om te zien dat vrouwen ook hun mannetje staan. Vexed doet dat met met twee achtsnarige gitaren en zonder bas. Het zijn kinderen van de djentgeneratie. Een naam als Employed To Serve doemt dan al gauw op, al is het daar qua professionaliteit lang niet mee te vergelijken.

Felix Martin is de Andy James van de zaterdag. Al doen we beide heren er tekort mee om ze op één hoop te gooien. Felix Martin is de snarenfreak die met maar liefst twee fretboards naast elkaar onnoemelijk veel noten weet te spelen. Ontzagwekkend, wat een kunstenaar. Dat de Venezolaan daar ook daadwerkelijk nog interessante liedjes mee weet te spelen, is zo mogelijk nog indrukwekkender. De mix van latin-ritmes en moderne prog brengt menigeen in verwarring, maar ook hier mag en kan op gedanst worden. Een enkeling waagt zich eraan en geniet.

Enigszins argwanend keek ik uit naar Shokran. Spelen ze met of zonder zanger? Helaas, met zanger. De band die ook instrumentale versies van hun albums uitbrengt, gaat dus niet instrumentaal optreden vandaag. Achteraf gezien zou dat het geheel ook wel erg karig hebben gemaakt. De band brengt naast de zanger slechts een drummer en een gitarist mee. De andere instrumenten komen uit de laptop en het was u wellicht al wel opgevallen dat dat mij niet zo aanstaat. De wat iele zanger kan natuurlijk ook niet alle vocale partijen van de plaat op zich nemen. Dat maakt het allemaal wat kunstmatig en ongemakkelijk. Volgende keer een volledige band alstublieft.

Palm Reader komt uit Birmingham en dat ze daar wat boze dingen te melden hebben, is vanaf noot één duidelijk. In eerste instantie lijkt het dan ook of we met de zoveelste herrieband te maken hebben, maar er zit veel meer in. Sterker nog, er gebeurt van alles. Opgefokte hardcore-achtige schreeuwzang wordt gecombineerd met freaky drum- en gitaarwerk. En dat is nog lang niet alles. Zo is de cleane zang erg catchy en zowaar niet geforceerd. Deze man kan echt zingen. Als de heren zich nog wat meer concentreren op 'schrijven is schrappen' kan dit nog wel eens heel groot worden.

Het Britse Monuments kondigde enkele dagen voor UK Techfest aan dat de wegen met zanger Chris Barretto scheiden. Alle ogen zijn dan ook gericht op de nieuwe zanger, maar geen reden tot zorgen. Al vanaf noot één is duidelijk: Hij is goed. Het is geen Chris Barretto en dat leidt vanzelfsprekend tot discussie. Maar hij staat zijn mannetje. Wat zal die vent zenuwachtig geweest zijn. Maar de publiekslievelingen geven als headliner van de dag een show van jewelste af. De crowdsurfers en headbangers likken hun vingers erbij af. Hoewel er bij menig fan enige twijfel was naar aanleiding van het vorig jaar verschenen Phronesis, levert dit kneiterstrakke optreden garantie voor de toekomst op. Als kers op de taart speelt oud-drummer Mike Malyan (die een aantal jaar terug vanwege een rugblessure uit de band moest stappen) ook nog een nummertje mee. Hij speelt Regenerate om precies te zijn. Dat maakt het feest compleet.