Een van de eerste bands op zondag is het Spaanse Crisix. Vooraan op het podium zijn drie versterkers te zien met daarop de woorden psycho<, crisix en world. De jonge thrashers komen op voor een goed gevulde tent. Leech Breeder wordt ingezet en praktisch meteen begint er een moshpit. Deze wordt groter tijdens het daaropvolgende Great Metal Motherfucker. De zanger geeft aan dankbaar te zijn dat Crisix de eerste Spaanse band ooit is op Graspop. Ook vertelt hij dat de drummer door een verwonding al een tijdje niet met de band drumt, maar dat hij nu voor Graspop voor het eerst in een maand weer eens meedoet. Dit levert uiteraard enthousiaste reacties op. Later wisselen alle bandleden van instrumenten en wordt een medley van Fight For Your Right (Beastie Boys), Walk (Pantera) en Seek And Destroy (Metallica) gespeeld. Er volgt een wall of death waarbij de band grote ballonnen het publiek in gooit en hen zegt dat de moshers deze omhoog moeten houden. Tijdens afsluiter Ultra Thrash is er een circlepit die (in verhouding) te vergelijken is met die van Lamb Of God de dag ervoor. De Spanjaarden weten dus duidelijk hoe ze een feestje moeten bouwen. Het publiek zo los laten gaan in een hete tent als openingsact van de laatste dag van een meerdaags festival is een hele prestatie. Daarnaast weet deze band ook hoe ze goede moderne thrashnummers moeten schrijven, waardoor ze ook interessant blijven voor mensen die geen zin hebben in een moshpit. Crisix is een band die hopelijk vaker naar Graspop zal komen. (Sam)

Op de warmste dag van het weekend is het niet fijn om in een tent te staan. Zeker niet als daarin ook nog eens de energieke stoner-formatie Orange Goblin een deftig optreden weggeeft. Concerten van deze band zijn altijd een feest en daar zorgt de boomlange vocalist Ben Ward wel voor. Altijd in een goed humeur en met de nodige humor bespeelt hij het publiek met gemak. Als daarnaast de muziek ook nog eens prima klinkt, ben je verzekerd van een goede tijd. Met tracks als Sons Of Salem, Saruman's Wish en Red Tide Rising geeft de band een wervelende show weg. Alleen is het publiek niet meteen te porren voor beweging. Daar is het ook immers veel te warm voor. Desondanks staat de tent vol met belangstellenden en als ze die hitte trotseren om het einde van de show te halen, dan weet je dat er iets goeds gebeurt daarbinnen. Fijn begin van de dag en eigenlijk onverdiend dat Orange Goblin zo vroeg geprogrammeerd staat. (Marcel)

Het Amerikaanse Power Trip is in eigen land mateloos populair en wordt daar gezien als een van de nieuwe grote namen in de (thrash)scene. Ook in Europa is de groep duidelijk goed op weg, want voor de Jupiler Stage staat een grote groep fans die elk nummer meezingt. Zonder introducerende muziek komen de heren het podium op en beginnen meteen met Soul Sacrifice. Het daaropvolgende Executioner’s Tax (Swing Of The Axe) zorgt voor een grote pit en veel meezingers. De zanger kondigt aan dat het volgende nummer een 'slow jam' is en je dus een partner moet zoeken. Hierna klinkt Firing Squad, één van de snellere nummers uit het repertoire. Crucifixation wordt opgedragen aan tourmaten Born From Pain en Terror, die later de dag op dit podium staan. De band speelt in de stralende zon, maar heeft er duidelijk zin in. Ook doet een groot deel van het publiek ondanks de hitte actief mee. Een nieuw nummer genaamd Hornet’s Nest, dat gaat over niet verpletterd worden als een insect, komt langs. Zanger Riley Gale roept dat ondanks dat de heren uit Texas komen, ze muren afbreken in plaats van bouwen. Afsluiter Manifestation Decimation klinkt. Het publiek in de pit en de band geven alles wat ze in zich hebben De crossover-thrash van de Texanen valt in goede aarde en dit is een band waar we waarschijnlijk nog veel over zullen horen. (Sam)

Voor Delain staat er vandaag een bijzonder optreden gepland. Het zal het laatste zijn met gitariste Merel Bechtold. Een paar dagen voor het festival kondigde ze aan dat ze het gezelschap gaat verlaten en zich meer gaat richten op haar eigen toekomst. Voor vele fans een bijzondere aangelegenheid om erbij te zijn en voor een aantal jammer dat ze er niet bij kunnen zijn. Delain begint inmiddels internationaal aardig aandacht te vergaren en laat vandaag zien waarom. De formatie geeft een wervelend optreden, waarbij de energieke en charismatische Charlotte Wessels de show steelt. Waar ze in het begin het publiek in het Nederlands toespreekt, besluit ze over te gaan op de Engelse taal, zodat ze iedereen bij het concert kan betrekken. Er is flink aandacht voor de groep en het veld voor het podium staat vol. Het publiek wordt in het begin getrakteerd op tracks als Hands Of Gold, Suckerpunch en The Glory And The Scum. Ook wordt er al vroeg slingers afgeschoten richting het publiek. De rest van de show wordt de energie vastgehouden en de band bespeelt de toeschouwers charismatisch. Als de laatste noten van We Are The Others gespeeld zijn, is het gedaan met het concert en valt Merel Bechtold alle bandleden nog even in de armen. Voor de formatie en haar fans is het vertrek van Bechtold toch wel een aderlating. Op het podium is ze altijd actief, ze lijkt goed in de groep te liggen en is een aardige publieksfavoriet. Er is nog geen vervanger aangekondigd en eerst zal Delain verdergaan als een vijfkoppige formatie. Het succes lacht de band in ieder geval toe, dus dat komt wel goed met Delain. (Marcel)

Het Franse Gojira lijkt steevast te vroeg op de dag geprogrammeerd te worden op Graspop. De band is een grote favoriet op het festival en lijkt in de nabije toekomst zich gereed te kunnen gaan maken voor een headlinerspot. Het kwartet is bezig met een opvolger van het in 2016 verschenen Magma, maar brengt vandaag helaas nog geen nieuw materiaal mee naar Dessel. Wel staan de heren, zoals gebruikelijk, bijzonder strak te spelen en laten ze zien en horen waarom ze zo populair zijn. Drummer Mario Duplantier is een beest op zijn drumstel en het is een genot om hem te zien spelen, terwijl bassist Jean-Michel Labadie wild heen en weer loopt op het podium. Gitarist Christian Andreu is wat rustiger, maar weet vooral te imponeren met zijn spel. Vocalist Joe Duplantier neemt de rol als bandleider en entertainer steeds meer op zich. Is spraakzamer, jut het publiek op, maar lijkt ook meer te experimenteren met zijn stem. Het valt op dat op de zang af en toe een soort echo-effect zit, maar dat hij ook steeds meer cleane zang laat horen. Waar zijn brute zang altijd prima is, mist de cleane zang af en toe nog wel wat kracht.

De setlist concentreert zich op de hele discografie van de groep. Er wordt afgetrapt met Oroburus en Backbone. Met Stranded heeft Gojira zijn grootste hit te pakken en deze wordt massaal meegezongen. Ondertussen zorgt de band ervoor dat de voorste linies in het publiek het nog extra warm krijgen met vuureffecten. Een mooi moment dient zich aan wanneer de frontman na het intense Flying Whales het woord tot de toeschouwers richt en verteld over de begindagen van Gojira. Van het debuutalbum Terra Incognita (2000) waren maar tweeduizend exemplaren besteld die thuis afgeleverd werden. Er was geen platenmaatschappij die naar de band omkeek en moet je nu kijken voor hoeveel mensen Gojira mag optreden. De boodschap is dan ook, blijf in je zelf geloven en geef niet op. Het loont vanzelf! Vervolgens wordt het stokoude Love gespeeld, wat zeker enkele oude fans zeer blij maakt. Tijdens L'Enfant Sauvage benadrukt Mario Duplantier nogmaals zijn fantastische spel en trakteert Gojira de toeschouwers op confetti. Daarna eindigt het concert met Vacuity. Gojira is zoals altijd intens, maar toch komt de atmosferische metal beter tot zijn recht in een donkere, gesloten ruimte. Al is het uiteraard door de gigantische groei van de band geen optie meer om deze in een tent te laten spelen. Het legendarische optreden van Graspop 2016 wordt dan ook niet overtroffen. Maar een hoogtepunt van het festival is het zeker. (Marcel)

Het is duidelijk te merken dat Fleshgod Apocalypse tegelijk speelt met Gojira. De Italianen komen op voor een slechts halfvolle Marquee. Maar dat doet niks af aan het hun enthousiasme, want vanaf de eerste noten van The Violation gaan de heren los. De band speelt in oude nette pakken en krijgt hierdoor, gecombineerd met de piano en de operazangeres, een klassieke uitstraling ondanks de brute death metal die gespeeld wordt. Van het nieuwe album komen Sugar en Monnalisa langs. Beide nummers worden uit volle borst meegezongen door de aanwezigen. Het publiek is sowieso erg actief. Er zijn continu moshpits en ook circlepits en een wall of death komen voor. Verder wordt er veel meegeklapt en meegeschreeuwd. In 2017 verving drummer Franscesco Paoli de toenmalige zanger en gitarist Tommaso Riccardi en dat is zeker geen negatieve ontwikkeling. Hij is goed bij stem en zoekt veel contact met het publiek, dat hij makkelijk meekrijgt. Tijdens Syphilis krijgt de zangeres de spotlight en loopt ze voorop het podium. Franscesco vraagt of de fans aan het genieten zijn van het leven, waarna The Fool wordt ingezet. Uiteindelijk wordt afgesloten met The Forsaking. Ondanks dat Fleshgod Apocalypse een groter publiek verdient, heeft een zeer sterk en strak optreden gegeven waar fans en geïnteresseerden met plezier op terug kunnen kijken. (Sam)

In Flames en Graspop vormen altijd een goede combinatie. De laatste jaren is de Zweedse melodeath-formatie er om het jaar te vinden en levert steevast een goede show af. Wie niet houdt van crowdsurfers kan beter uit de voorste regionen wegblijven, want je weet dat je bij In Flames aan het werk moet. Al is dat vandaag wel iets minder dan gebruikelijk. Het warme lijkt daarvoor toch een beetje te veel van het goede. In Flames bracht dit jaar zijn nieuwe langspeler I, The Mask uit en lijkt daarmee de trend van teleurstellende platen iets te breken. De groep begint ook met muziek van die plaat en laat als eerste Voices horen. Deze track wordt verbazingwekkend goed ontvangen en niets lijkt de Zweden in de weg te staan voor een goed optreden. Een hoogtepunt dient zich al vrij vroeg in de set aan, als klassieker Pinball Map voorbij komt. Het blijft jammer dat muziek uit de oude en vervlogen tijd live zelden voorbij komt, maar wanneer ze gespeeld worden is het feest en gaan de toeschouwers los.

Vocalist Anders Fridén geldt als smaakmaker van het optreden. De lust straalt uit zijn ogen en met zijn sympathieke voorkomen en treffende opmerkingen windt hij het publiek zo om zijn vingers. Opvallend is om gitarist Chris Broderick (ex-Megadeth, Act Of Defiance) op het podium te zien. Hij vult de leegte op die Niclas Engelin achterlaat. De gitarist zit deze tour thuis uit in verband met privéproblemen. Broderick is echter een uitstekende gitarist, die deze taak prima overneemt. Naast Pinball Map staat ook Colony als klassieker op het programma. Van het nieuwere werk komt onder andere nog I Am Above aan bod en het geplaagde (This Is Our) House. Laatstgenoemde klinkt een stuk krachtiger dan op plaat en zelfs het vervelende refrein doet het live goed en komt beter uit de verf. Het optreden van In Flames biedt verder geen verrassingen en blijft bij een standaardshow. Het is alleen jammer dat de band afsluit met het mindere The End, ondanks de toepasselijke naam. (Marcel)

Het is deze editie blijkbaar gebruikelijk dat het stampvol is in de Red Bull Metal Dome. Dit is ook het geval bij Living Colour. En dit zijn niet alleen mensen die geen zin hebben in In Flames en dus hier maar eens gaan kijken. Overal in de tent zijn duidelijke kenners van de band te zien, die bij elk nummer meeklappen en –zingen. Vooral zanger Corey Glover is een blikvanger. In volledig wit pak, met witte hoed en rode jas, danst hij enthousiast over het podium. Er worden vooral eigen nummers gespeeld, maar ook covers, namelijk Preacin’ Blues van Robert Johnson en Memories Can’t Wait van Talking Heads. Ook komt een Fuck You gericht aan Donald Trump langs. Het op één na laatste nummer is de grote hit Cult Of Personality. Tot buiten de tent staan mensen mee te zingen en soms ook te dansen. Blijkbaar is dit toch waar veel mensen voor kwamen, want tijdens afsluiter Time’s Up loopt de tent snel leeg. (Sam)

Na een blok met energieke metal op de Main Stages, is het tijd voor de oudgedienden van Whitesnake. De hardrockband onder leiding van David Coverdale stond acht jaar geleden voor het laatst in Dessel en krijgt een mooi tijdslot toebedeeld. Ook is het tevens acht jaar geleden dat Whitesnake nieuw plaatwerk uitgebracht. In mei kwam het album Flesh & Blood op de markt. Nadat intro My Generation is afgespeeld, verschijnen de heren op het podium. Met Bad Boys en Slide It In krijgt de groep voorin meteen bijval van het publiek. Opvallend is wel dat verder naar achter mensen vooral staan te kijken en lijken te wachten op de grote hits. Dit blijft het gehele optreden ook zo. Coverdale is redelijk bij stem en de de sleet op zijn stembanden is merkbaar. Loepzuiver is hij dan ook lang niet altijd. Het is mooi om te zien hoe de groep een energieke perfomance geeft. Vooral drummer Tommy Aldrigde lijkt te genieten als hij even de spotlights op zich gericht krijgt tijdens een drumsolo. Als Animal van The Muppets gaat hij tekeer met zijn blote handen op de trommel.

Muzikaal is het allemaal verder prima in orde en houdt de groep het tempo hoog. Trouble Is Your Middlename krijgt een wervelende uitvoering, waarin het heerlijke gitaarwerk opvalt en het publiek goed meedoet. Waar de drumsolo vermakelijk is, is de uitgerekte gitaarsolo te langdradig en overbodig. Als de klassieke ballad Is This Love gespeelt wordt, krijgt het toch wat ingezakte publiek een opleving. Massaal wordt dit meegezongen en het is jammer dat Coverdale hier niet meer gebruikmaakt van de publieksparticipatie. Die andere grote hit Here I Go Again krijgt eveneens veel bijval en samen zijn dit toch de grote hoogtepunten voor de mensen die Whitesnake alleen maar via deze tracks kennen. Het optreden duurt dan wellicht ook wat te lang om de niet-fans van de groep te blijven boeien. Desondanks levert Whitesnake een prima optreden. (Marcel)

Voor de Jupiler Stage staan fans gretig te wachten voor de hardcore van Terror. Als er old school hiphop door de speakers klinkt, weten de fans hoe laat het is. De Amerikanen komen op en spelen meteen traditionele hardcore zoals het in de begindagen van het genre werd gemaakt. Voorin ontstaat een pit en worden crowdsurfers naar de klaarstaande beveiliging gedragen. Ook een man in een rolstoel wordt over het publiek heen gedragen. De zanger noemt Power Trip als een band om in de gaten te houden en het concert zet zich in rap tempo door. Hij gooit op een gegeven moment de microfoon het publiek in. Ook zegt hij dat de fans de bewakers maar even moe moeten maken, want die staan lekker in de schaduw. Deze opmerking was nergens voor nodig want het publiek is sinds het begin al een kolkende massa waarin continu crowdsurfers te zien zijn. Keepers Of The Faith is de afsluiter en wordt uit vele kelen meegezongen. Terror laat zien en horen dat hardcore nog springlevend is. (Sam)

Er zijn opvallend weinig toeschouwers voor één van de redelijk legendarische pioniers van death metal Possessed. Na 32 jaar is er weer een nieuw album van deze Amerikanen genaamd Revelations Of Oblivion. Deze plaat staat tijdens dit optreden duidelijk centraal. De band speelt erg goede death/thrash metal. Het geluid staat goed en de bandleden hebben er plezier in. Ze zijn echter niet actief, hoewel de rolstoelgebonden zanger Jeff Becerra zo nu en dan over het podium rijdt. Maar het publiek compenseert dit goed, want voorin is veel beweging. De band heeft nog een grote groep fans en die laat het enthousiasme voor de band duidelijk merken. De muziek klinkt lekker dynamisch. Hoewel het niet druk is in de Marquee, blijven de meeste toeschouwers wel het hele concert staan. Muzikaal is er dan ook niks aan te merken op het concert, alleen zouden de bandleden iets actiever op het podium kunnen staan. (Sam)

Na Whitesnake mag Rob Zombie de Main Stage onveilig maken met zijn industrial shockrock. De muzikant, die ook furore maakt als filmmaker, komt op onder begeleiding van gave visuals op het beeldscherm achter hem. Het is het laatste optreden van deze tournee en daarna vliegt de band weer terug naar zijn thuisstaat. De band laat al vroeg in het optreden het bekende Living Dead Girl horen en dit zorgt voor heftige beweging voorin. De frontman zelf is goed bij stem en weet met zijn zwartgallige humor het publiek met gemak naar zijn hand te zetten. Een crowdsurfer beleeft te tijd van zijn leven, als hij in zijn Borat-outit over de mensen gedragen wordt en de zanger hem opmerkt en zich erover verbaasd. Ook kan hij in het midden van een gesprek het gehele publiek een zeemeeuw laten volgen, die toevallig overvliegt.

Muzikaal blijft Zombie wel een vreemde eend in de bijt met bizarre tracks als Well, Everybody's Fucking In An U.F.O. Naast eigen werk weet de groep te verrassen met tracks van White Zombie als More Human Than Human en Thunder Kiss '65. Ook coveren de heren er lustig op los met onder andere Helter Skelter (The Beatles) en Blitzkrieg Pop (The Ramones). Het zijn leuke extra's die het festivalpubliek, dat niet echt bekend is met de muziek van Zombie, meer bij het optreden betrekken. Als een echte zakenman weet Rob Zombie zijn eigen werk goed te verkopen en wordt er vlak voor het einde nog een trailer van zijn nieuwste film 3 From Hell tussen de muziek door vertoond. Met grote klapper Dragula sluit de band zijn zeer vermakelijke optreden af en wederom verbaast de exentrieke frontman zich als in het midden van het publiek iedereen gaat zitten en roeibewegingen maakt. Leuk optreden! (Marcel)

Def Leppard behoort tot één van de succesvolste hardrockgroepen ooit. En ondanks dat de heren na veertig jaar nog steeds actief zijn, zijn ze niet zo vaak te vinden in Europa. Een show op Graspop is dan ook best bijzonder. Zeker gezien het feit dat de de laatste keer dat de groep het festival bezocht alweer elf jaar geleden is. Als er één ding vandaag duidelijk wordt, dan is dat wel dat Def Leppard weet hoe een goede, gelikte rockshow in elkaar zit. Met een bijzonder goed geluid speelt de band zijn hits bijna alsof ze van plaat gespeeld worden. Vocalist Joe Elliot zingt fantastisch, maar het is vooral genieten van de samenzang van de groep. Album Hysteria staat centraal tijdens de show en meteen komen tracks als Rocket en Animal voorbij. De ballad Love Bites komt voorbij in een schitterende uitvoering, eveneens het uitgesponnen 'Bringin' On The Heartbreak. De meeste symphatie vanuit het publiek gaat uit naar de eenarmige drummer Rick Allen. Het is indrukwekkend te zien hoe hij, ondanks zijn beperking, achter zijn drumstel zit. Wanneer hij even centraal staat tijdens een drumsolo, kan hij dan ook rekenen op een luid applaus. Hoogtepunten in de set zijn verder Hysteria, Rock Of Ages en grote klapper Pour Some Sugar One Me. Photograph rondt het geheel succesvol af en laat zien en horen dat deze oude rockers nog lang niet uitgerockt zijn. (Marcel)

Kvelertak staat al langer bekend als opkomende groep. Een Noorse band die onder andere punk en black metal combineert én mag openen voor Metallica; dat moet wel een interessante show opleveren. De Red Bull Metal Dome is nog steeds vol aan het lopen wanneer de band het podium betreedt. Meteen spat de energie van de bandleden en het publiek af. De bandleden rennen in het rond, waarbij vooral de zanger een energieke aanwezigheid is. Voorin staan fans die de Noorse teksten (waarschijnlijk fonetisch) meebrullen. Snel is de tent volledig gevuld, waarbij tot achterin mensen duidelijk aan het genieten zijn. De zanger kleedt zich steeds verder uit. Zijn bandana gaat het publiek in en zijn leren jas eindigt op de grond. Maar hij vindt het dan eigenlijk te koud, dus wil hij dat het publiek nog meer gaat bewegen. Om dit kracht bij te zetten, gaat een van de gitaristen iets later het publiek in. De Noren zetten een overtuigend optreden neer en zullen wel wat zieltjes voor zich hebben gewonnen. (Sam)

Twee dagen voordat de band op Graspop zou spelen, verving Sabaton Manowar op Hellfest. De charismatische frontman Joakim Brodén was echter slecht bij stem, waardoor gitaristen Tommy Johansson en Chris Rörland de vocalen voor hun rekening namen. Het was daarom even spannend of Joakim genoeg bij stem zou zijn om op Graspop op te kunnen treden. Maar deze angst was nergens voor nodig, want vanaf de woorden "We are Sabaton and this is Ghost Division" barst het bombast los. Meteen komt overal vuur vandaan en de tank, waar de drumkit op staat, schiet vuurwerk af. Hoewel het vooraan erg druk is, is er meteen veel beweging. Het podium is in stijl gedecoreerd. Naast de eerdergenoemde tank is de voorkant van het podium afgezet met zandzakken en prikkeldraad. Aan de zijkanten staat luchtafweergeschut. Een leuk detail is dat het brilsnoer van Joakim ook gemaakt is van prikkeldraad. Winged Hussars en Resist And Bite volgen en worden uit volle borst meegezongen. Joakim zegt dat het goed is om terug te zijn op Graspop. Hij verhaalt over het optreden in 2007, waarbij de band in de Marquee stond en het begon te regenen, waardoor de heren ineens voor een volle tent speelden. Ook kondigt hij aan dat er in augustus een nieuw album komt, waarvan Fields Of Verdun wordt gespeeld.

De band had aangekondigd een koor, genaamd The Great War Choir, mee te nemen. Het koor wordt voorafgaand aan The Price Of A Mile geïntroduceerd. Een stuk of twintig à dertig mannen komen, gekleed in verschillende uniformen uit de Eerste Wereldoorlog, het podium op. Voor de rest van het concert zingen ze voornamelijk mee in het refrein, wat de muziek nog bombastischer maakt. Tijdens Shiroyama is er veel vuurwerk en de nieuwe losstaande single Bismarck komt ook langs. Het publiek zingt alles uit volle borst mee. Ook zijn er extreem veel crowdsurfers. Dit moet vast heel leuk zijn geweest om te zien, maar dit betekent ook dat de mensen die vooraan staan op sommige momenten amper iets van het concert meekrijgen omdat ze soms nummerslang de enorme, continue stroom van crowdsurfers weg moeten dragen. Hier lopen dan ook geregeld groepen mensen weg, wat deze situatie zeker niet beter maakt. Verder is het publiek bovenmatig enthousiast, wat duidelijk overstraalt op de bandleden. Ze spelen ieder met steeds een groter wordende glimlach, waarschijnlijk overdonderd door de enorme hoeveelheid fans. Het is voorin ook aan de zijkant bij de eetkraampjes enorm druk en tot achter de geluidstorens wordt massaal meegezongen.

Joakim vertelt dat hij vindt dat 40:1 altijd een connectie heeft met Graspop en het publiek reageert hierop door een enorme roeipit te beginnen. Na The Last Stand vertrekken band en koor even, waarna de band terugkomt voor de encore. Deze begint met Primo Victoria, waarbij veel wordt gesprongen en gezongen. Het is gebruikelijk dat het Sabatonpubliek in de Benelux bedelt dat de band Swedish Pagans speelt, door de intro te zingen. Nadat hier eerder ook een paar keer is gebedeld, komt het nummer dan eindelijk langs. Met luid gejuich wordt de publieksfavoriet onthaald. Brodén bedankt de fans voor hun aanwezigheid en de band sluit het concert af met To Hell And Back. Het luchtafweergeschut schiet confetti het publiek in en de band verlaat het podium, na wat plectra en drumstokjes het publiek in te gooien. Sabaton weet altijd een goed feestje neer te zetten en bewijst dat op de zevende keer dat de band op Graspop staat weer. (Sam)

De afsluiter van de Marquee van deze editie is Carcass. Voorin staan veel fans, maar verspreid over de relatief lege tent staan vooral mensen die geen zin hebben in de glam van Kiss. Gelukkig tref je bij de deathgrind van Carcass ook het andere uiterste van het metalspectrum. De band speelt lekker actief, maar moet het vooral hebben van het intense uiterlijk. De heren staren intimiderend het publiek in, maar dit wordt soms een beetje ondermijnd door het duidelijke speelplezier. Voorin gaan de fans ook lekker los en de moshpit rust niet. De tent druppelt langzaam voller. Zanger Jeff Walker praat niet met het publiek en de nummers worden er in rap tempo doorheen gejast. Op het einde bedankt hij het publiek dat het wakker is gebleven, waarna de band na nog wat gitaarriffs van het podium loopt. Fans kunnen terugkijken op een geslaagd en verpletterend optreden. (Sam)

Kiss luidt vandaag niet alleen het laatste concert van het festival in, maar tevens het laatste optreden dat de legendarische groep in België zal geven. Het is zonde om deze geweldige smaakmakers te zien stoppen, al is het ook duidelijk waarom. Oerleden Gene Simmons en Paul Stanley naderen beiden de leeftijd van zeventig en moeten toch ook ergens de tijd zien te vinden om al die verdiende miljoenen te kunnen spenderen. Daarnaast begint de kwaliteit eronder te lijden en dat zeker bij het stemgeluid van Stanley. Maar als Kiss afscheid komt nemen, dan doet Kiss dat goed. Met een show die belooft groter dan ooit te zijn, maken de bandleden een epische entree. Via platformen komen ze uit de lucht omlaag, gepaard met schitterend vuurwerk en wordt meteen knaller Detroit Rock City ingezet. Wat een indrukwekkend begin van het optreden!

Wat opmerkelijk is, is dat Kiss niet zomaar een best-of-show voorschotelt met alle grote hits, maar ook kiest voor wat minder bekende songs. Al is daar in het begin nog geen sprake van met Shout It Out Loud en Deuce. Maar tracks als Say Yeah, I Love It Loud, War Machine en Let Me Go Rock 'n Roll zijn niet meteen de meest bekendste tracks van de groep. In principe alleen maar fijn dat deze voorbijkomen en zeker het stevige War Machine. Maar het kost Kiss één ding en dat is veel aandacht. Tijdens de nummers valt een groot deel van het publiek stil en het is vervolgens redelijke moeilijk voor Paul Stanley om dit deel weer wakker te krijgen. Dit heeft hij echter ook in eigen hand, want zijn eindeloze geklets tussen de muziek door begint op den duur te vervelen en duurt te lang. Hetzelfde geldt voor het uitspinnen van elk nummer met lange drum- en gitaarsolo's. Het zal voor de band een welkom rustpunt zijn, maar de aandacht bij het publiek verslapt.

Dat gezegd hebbende speelt Kiss sterk. Stanley is beter bij stem dan afgelopen tijd en draagt de tracks met verve. Ook de conditie van Simmons lijkt verbeterd te zijn en hij staat ditmaal niet halverwege de set al te schuimbekken op het podium. Tandem Eric Singer (drummer) en Tommy Thayer (gitaar) staan ook verdienstelijk op het podium en stelen de show wanneer zij even in de spotlight mogen staan. Zo wordt Black Diamond bijvoorbeeld voortreffelijk gezongen door Singer, evenals Beth en mag Thayer tijdens een intermezzo met zijn gitaar vuurwerk afschieten op de grote platformen die in de lucht hangen. Uiteraard zijn de gebruikelijke show-elementen ook aanwezig. Gene Simmons spuwt weer bloed, alvorens hij de lucht in gaat om God Of Thunder te zingen en Paul Stanley vliegt weer over het publiek heen via een kabelbaan om I Was Made For Loving You in het midden van het publiek te zingen. Rock And Roll All Nite is uiteraard de grote afsluiter, maar het valt dit keer op dat de heren niet in kranen over het publiek heen zweven. Het blijft bij één grote, geweldige confettikanon die de hele weide wit kleurt en wat een geweldig gezicht oplevert.

Kiss neemt afscheid en weet dat te doen met een spectaculaire ooptreden, al is deze in werkelijkheid niet spectaculairder dan eerdere shows van de groep. Maar de visuals en effecten op het podium zijn groots en zeer indrukwekkend. Het is absoluut niet het beste concert van Kiss ooit, maar het blijft opmerkelijk hoe goed de fysieke conditie van de heren nog steeds is en wat voor show ze neerzetten. Het is absoluut een groot gemis dat één van de grootste en succesvolste rockformaties ooit ermee ophoudt. (Marcel)

En wanneer de bandleden van Kiss van het podium verdwenen zijn en de gebruikelijke, afsluitende vuurwerkshow begint, weet je dat Graspop Metal Meeting 2019 ten einde is. De stijf uitverkochte editie van het festival wist weer te vermaken en was net zo goed als de andere edities. Complimenten voor de organisatie zijn op zijn plaats, want Graspop is één van de best georganiseerde meerdaagse festivals van Europa en dat al jaren. Uiteraard zijn er verbeterpunten, want het terrein opkomen blijft een drama in die drukte en mede door die drukte barst het festival uit zijn voegen. Maar het maakt niet uit hoeveel mensen er zijn. Bij elk optreden lukt het je (met enigszins wat doorzettingsvermogen) om een prima plek vooraan te bemachtigen. De line-up was ditmaal niet zo groots als afgelopen jaar, toch was er weer genoeg te zien. Al is het wel zo dat op het programma wel wat te weinig death- en blackmetalbands stonden of andere extreme metalnamen.

We kunnen doorhameren over de absurde prijzen voor eten en drinken, maar aangezien dit redelijk marktconform is qua evenementen tegenwoordig doe je er niets aan. Gelukkig is er gratis drinkwater te halen bij het sanitair en dat was absoluut nodig met de hitte. Over het sanitair gesproken: het is makkelijk om medelijden te hebben met de dames, aangezien de wachtrijen soms flink de lengte in schoten. De muzikale hoogtepunten van de redactie zijn: Gojira, Behemoth, Ne Obliviscaris, Glenn Hughes, Slipknot, Def Leppard, King Diamond, Refused, The Hu, Wiegedood, Lamb Of God, Crisix, Fleshgod Apocalypse en uiteraard op eenzame hoogte; de vaarwelshow van Slayer. Nederland heeft het traantje van Maxima, Graspop heeft het traantje van Tom Araya. Naast de muzikale hoogtepunten waren er ook nog de vermakelijke optredens met groepen die er een feest van wisten te maken of iets opmerkelijks neerzetten. Denk dan aan Eagles Of Death Metal, Disturbed, Municipal Waste, Rob Zombie, Phil Anselmo & The Illegals. Graspop keert volgend jaar gewoon terug en dan op 19,20 en 21 juni. Uiteraard keren wij dan ook gewoon weer terug om een verslag te maken.