Cellar Darling opent op zaterdag de Marquee. De band is opgericht door drie ex-Eluveitie leden. De invloed van deze band is hier en daar goed terug te horen in de moderne metal met (lichte) folkinlvoeden. Zangeres Anna Murphy komt het podium op met een draailier, waarmee deze folkelementen nog eens worden onderstreept. De tent stroomt langzaam vol. De muziek is redelijk rustig en de band is daarnaast niet erg actief. Wanneer Anna op haar draailier of dwarsfluit speelt, krijgt de muziek een uniek geluid en dit zijn de hoogtepunten van het concert. Veel mensen staan passief toe te kijken. Waarschijnlijk moeten ze nog wakker worden. De bandleden weten ze echter niet actiever bij het optreden te betrekken. Heel erg is het niet, want de muziek is rustig en vooral bedoeld om lekker naar te luisteren. Cellar Darling zet een goed optreden neer voor fans en andere geïnteresseerden, maar doet weinig om eventuele twijfelaars over te halen. (Sam)
Bad Wolves is een band die eigenlijk vooral door omstandigheden groot is geworden. Muzikaal is het niet onaardig, maar het is verre van top. Het is vooral generieke metalcore, verwant aan Five Finger Death Punch. Die band is ook tevens degene die frontman Tommy Vext bekendheid geeft. Wanneer zanger Ivan Moody in 2017 flipt en niet meer in staat is om op te treden, is daar Tommy Vext die snel kan invallen en zo met Five Finger Death Punch een paar shows afwerkt. Dat doet hij niet onaardig en zijn kwaliteiten als vocalist worden opgemerkt. Dit zorgt automatisch dat Bad Wolves ook aandacht genereert. Vervolgens is daar het ongelukkige overlijden van Cranberries-zangeres Doloros O'Riordan, die op dat moment met de groep een nieuwe versie zou opnemen van haar hit Zombie. Wederom levert dit massale aandacht op voor Bad Wolves.
De heren laten vandaag als openingsband op Main Stage 1 zien dat ze deze aandacht wel degelijk waard zijn. Waar het op plaat nog wat flauw klinkt, zetten ze een goede, rockende show neer. Frontman Tommy Vext stuitert over het podium heen en klinkt vocaal erg strak. Ook tracks als No Masters en Jesus Slaves overtuigen. Voordat de groep het langzamere Remember When inzet, neemt de zanger het woord en vertelt over zelfmoord. Als een overlever van een poging tot zelfdoding weet hij dat zelfmoord niet de oplossing is en hij moedigt de mensen aan om hulp te zoeken. Het zijn mooie woorden die veel bijval krijgen. Uiteraard sluit de groep af met zijn cover van Zombie en heeft Bad Wolves na afloop van het optreden zeker zieltjes gewonnen. (Marcel)
Hierna is het tijd voor het Japanse Lovebites. De band treedt op voor een compleet gevulde Red Bull Metal Dome, waar voorin een grote groep fans staat. De compleet in wit geklede vrouwen zijn energiek en weten het publiek goed op te zwepen. Vooral zangeres Asami slaagt hier goed in. Ze wikkelt de fans zonder moeite om haar vinger. De power metal met Japanse teksten wordt er in rap tempo doorheen gejaagd en er komen steeds meer meeknikkende hoofden. Hoewel richting het einde meer mensen de tent verlaten, blijft deze goed gevuld. De band focust zich vooral op de schare fans voorin. Die geniet duidelijk met volle teugen van het concert. De vrouwen verlaten uiteindelijk het podium onder een luid en langdurig applaus. (Sam)
HammerFall opent met Legion. De Zweedse powermetalband speelt in deze set redelijk veel oudere nummers. Het publiek vindt dit blijkbaar niet erg, want er wordt uit volle borst meegezongen. Any Means Necessary volgt en nadat zanger Joacim Cans vertelt dat het publiek de motoren maar aan moeten zetten, wordt Renegade ingezet. Hoewel het publiek zeker niet losgaat, wordt er toch best wat meegezongen. De nieuwe single (We Make) Sweden Rock kan ook op bijval rekenen. Joacim praat even met het publiek over het verleden van HammerFall, waarna de band Let The Hammer Fall speelt. Bij dit nummer speelt gitarist Oscar Dronjak op een hamervormige gitaar. Na Hammer High sluiten de Zweden af met een van hun bekendste nummers: Hearts On Fire. Tot aan de geluidstoren zijn meezingers te zien. De band heeft vooral klassiekers gespeeld en dat loont. De heren hebben het publiek tot achterin mee kunnen krijgen en dat is niet slecht zo vroeg op de dag. (Sam)
Ne Obliviscaris mag aantreden in een halfvolle Marquee, maar had absoluut meer toeschouwers verdiend. De groep speelt een wervelende show, waarin deze perfect het verschil tussen schoonheid en het beest etaleert. Prachtige klanken, aangevuld met cleane zang en een viool worden afgewisseld met verpletterende death metal en brute screams. Met maar drie kwartier aan speeltijd komt de groep toe aan het spelen van maar vier tracks. Alle schieten de lengte in, maar vervelen geen seconde. Het publiek gaat op in de muziek en na afloop van elke track krijgt de band een luid applaus. Ne Obliviscaris levert dan ook absoluut één van de betere optredens van Graspop. (Marcel)
Beast In Black is het kindje van Anton Kabanen. De gitarist werd uit de succesvolle formatie Battle Beast gezet, maar ging niet bij de pakken neerzitten. Een aantal maanden later kwam hij ferm terug met zijn nieuwe band. Beast In Black wint snel aan populariteit en de Red Bull Metal Dome is dan ook tot de nok toe gevuld bij aanvang van het optreden. De groep geeft daar een wervelend optreden, waarbij vooral vocalist Jannis Papadopoulos de show steelt. De man heeft een absurd stemgeluid en kan zeer hoog tot aangenaam laag zingen. De band bracht onlangs een nieuwe plaat uit genaamd From Hell With Love en hiervan komen de nodige tracks voorbij. Er wordt geopend met Cry Out For A Hero, maar het zijn de titeltrack en Sweet True Lies die zeer positief opvallen. Het enthousiasme van de groep wordt beantwoord door het publiek en zo wordt er massaal meegeklapt met Unlimited Sin, maar wordt er ook veel meegezongen. De hoge zang wordt echter op den duur wat te veel voor de festivalgangers die niet zo van deze power metal houden. Voor het einde vertrekken er aardig wat mensen uit de tent. Maar degenen die blijven, doen enthousiast mee en genieten zichtbaar. Het lijkt erop dat Beast In Black nog hoge ogen gaat gooien in het genre, maar vooralsnog staat Battle Beast nog wel een paar stapjes hoger op de ladder. (Marcel)
Eén van de zwaardere bands van de dag is het Amerikaanse Immolation. De death metal van deze heren is bruut en technisch onderbouwd. De Marquee is ongeveer driekwart gevuld wanneer de band aantreedt. Wanneer de band begint met spelen, blijkt dat vooraan een groep fans staat, want meteen gaat het daar los. Er zijn erg veel handen in de lucht en de moshpit die begint, valt amper stil. Hoewel de band statisch op het podium staat, straalt het speelplezier ervanaf. De nummers volgen elkaar in rap tempo op. De band weet geïnteresseerde toekijkers niet genoeg te boeien, gezien het aanzienlijke verloop. Eigenlijk continu lopen er mensen weg, maar gelukkig komen er ook steeds weer nieuwe mensen binnen om een paar nummers van deze deathmetallegendes te zien. Immolation weet een overtuigend concert neer te zetten, dat zich vooral richt op de fans. (Sam)
Naast commerciële doorgebroken bands als Three Days Grave en Taking Back Sunday staat ook Halestorm op het podium vanmiddag. De groep heeft net Pinkpop aangedaan en is nu klaar om de weide in Dessel plat te spelen. Dat is ook precies wat er gebeurt. Wat een uitstekende rockshow geeft de band hier weg. Frontvrouw Lzzy Hale stelt zich op het podium op als een waar rockboegbeeld, maar ook als een zwoele verleidster. Het gaat de band voor de wind en optredens als deze zijn de reden waarom Halestorm populair is. Met een goed geluid en een portie zelfvertrouwen speelt de band hits als Love Bites (So Do I), Freak Like Me en I Miss The Misery. Echter is het Do Not Disturb, waarbij Lzzy het publiek betovert met haar prikkelende zucht, dat het meest overtuigt. Ook de voortreffelijk versie van Amen laat een positieve indruk achter. Vooral de langgerekte gitaarsolo is zeer fijn. Als deze afgelopen is, vraagt de zangeres of het publiek de aandacht er nog bij heeft, wordt er overtuigend gejuicht en weet ze dat het wel goed zit met die aandacht. Even lijkt het alsof er nog een overbodige drumsolo voorbij gaat komen, maar deze wordt opgeleukt met meterslange drumstokken, waardoor ook dit geen straf is om naar te kijken. Halestorm laat zowel kwalitatief als showtechnisch zien en horen een prima live-band te zijn, die het verdient om terug te keren en dan het liefst een plekje hoger op de poster. (Marcel)Terwijl de zon nog hoog aan de hemel staat, is het de beurt aan Behemoth. De intense liveshows van de band komen vaak overtuigender over in een donkere tent of concertzaal, maar de Polen hebben eerder bewezen dat ze ook kunnen imponeren in het daglicht. De backdrop bestaat uit twee schermen, waar België met een omgekeerd kruis op geprojecteerd wordt wanneer de band opkomt. De heren betreden het podium met maskers die passen bij het nieuwe album en we ook gezien hebben in de videoclip van Ecclesia Diabolica Catholica. Het eerste nummer is Wolves Ov Siberia. Hoewel er wel een moshpit begint, reageert de rest van het publiek niet erg enthousiast. Dit verandert wanneer Ora Pro Nobis Lucifer door de versterkers klinkt. Bij het nummer ervoor, Daimonos, hadden de heren de maskers al afgedaan en nu komt zanger Nergal met fakkels het podium op. Hij is verder erg actief. Hij loopt continu over het podium en zoekt veel contact met het publiek. Bartzabel volgt, waarbij de charismatische Pool met een mijter op het podium opkomt. Op de schermen achter het podium zijn veel verschillende beelden te zien, tijdens dit nummer beelden van de videoclip.
Ov Fire And The Void volgt, waarbij veel crowdsurfers naar de hekken worden getild. Nergal vertelt dat dit de zevende keer is dat Behemoth op Graspop speelt, maar dat hij ook nog weet dat de band in Biebob stond. Om dit te vieren, wordt Conquer All gespeeld. Tijdens het concert doen de vlammenwerpers goed hun werk en vooral tijdens Blow Your Trumpets Gabriel gaan ze flink los. De band sluit af met publieksfavoriet Chant Of Eschaton 2000. Veel mensen zijn al weg aan het lopen wanneer de band, opnieuw met de maskers van het begin van het optreden, trommelend het podium opkomt om het optreden in stijl te beëindigen. Behemoth weet te overtuigen in het daglicht, maar maakt toch meer indruk wanneer de band niet ’s middags op een warme zomerdag speelt. (Sam)
Trivium verklaarde onlangs in een interview dat het klaar is om te gaan voor de headlinerpositie. In die zin overschat de groep zichzelf nogal, want met een aantal wisselvallige platen heeft de band toch wat krediet verspeeld. Gelukkig heeft de groep met zijn laatste wapenfeit The Sin And The Sentence weer een prima album afgeleverd. Daarbij lijken de heren het zwaardere geschut weer wat meer te omarmen. Live staat Trivium echter altijd garant voor een topshow. Altijd energiek, altijd goedgemutst en altijd proberen het beste uit zichzelf te halen. Ook vandaag wordt er voortreffelijk gespeeld en komt de formatie met een interessante setlist, die zowel de hits bevat als en een geweldige gespeelde Sever The Hand. Trivium heeft inmiddels alweer een tijdje een vaste drummer gevonden in Alex Bent en deze laat absoluut horen een goede toevoeging te zijn. Met zijn voet non stop op de pedalen brengt hij meer snelheid en agressie in de tracks.Het trio Matt Heafy, Corey Beaulieu en Paolo Gregoletto is ook niet op een fout te betrappen en zodoende komen er prima vertolkingen van onder andere The Sin And The Sentence, Beyond Oblivion, Like Light To The Flies en Strife voorbij. Langzame tracks als Untill The World Goes Cold en The Heart From Your Hate halen echter de vaart uit de set, maar die wordt goedgemaakt door het afsluitende In Waves, waarbij het publiek lekker op elkaar afstormt in een goed geregisseerde wall of death. Helaas en toch ook wel onbegrijpelijk heeft Trivium Pull Harder On The Strings Of Your Martyr van de setlist verwijderd en dat is toch wel een gemis. Verder een prima passage van de band, waar weinig op aan te merken valt. (Marcel)
No Fun At All wordt wel eens gezien als het Zweedse Bad Religion. Zonder aan één van deze bands afbreuk te doen, is deze vergelijking erg op zijn plaats. De melodieuze skatepunk van de Zweden lijkt inderdaad op sommige momenten erg op Bad Religion, maar behoudt gelukkig ook een duidelijk eigen karakter. De punkers openen met Spirit en meteen zingen veel fans mee en ontstaat er een moshpit. Tussendoor praat de zanger zo nu en dan tegen het publiek. Hij zegt bijvoorbeeld dat de mensen in de pit awesome zijn. Ook vraagt hij of de fans klaar zijn voor nog een circlepitnummer, waarna de band Catch Me Running Round speelt. Verder staat de band redelijk inactief te spelen. Voor de mensen voorin lijkt dat niet uit te maken, maar voor mensen die wat verder staan, oogt dit wat saai. Er wordt afgesloten met Master Celebrator. No Fun At All weet ondanks het feit dat het zelf nogal inactief is een degelijke punkshow neer te zetten. (Sam)
Waar bij eerdere optredens toch meer werk van Guns N' Roses voorbijkomt, schotelen de heren ditmaal alleen Nightrain voor. Slash treedt immers weer op met die band, dus wie die nummers wil horen, kan dat nu gewoon doen bij een concert van Guns N' Roses. Het is echter kenmerkend, maar niet verrassend, dat Nighttrain de meeste reacties uit het publiek losmaakt. Een ander mooi moment is wanneer bassist Todd Kerns de vocalen op zich mag nemen in de ode aan Lemmy in de vorm van Doctor Alibi (oorspronkelijk door Lemmy gezongen). World On Fire sluit het geheel daarna feestelijk af en de groep kan terugkijken op een goed optreden. (Marcel)
Voordat UFO begint met spelen, wordt er al "UFO" gechant in de Red Bull Metal Dome. Wanneer de band opkomt en We Belong To The Night begint te spelen, bewijzen de fans voorin dat UFO na vijftig jaar nog steeds een trouwe fanbase heeft. Meteen wordt meegezongen en enthousiast gedanst. Ook de band speelt enthousiast. Het speelplezier straalt na vijf decennia nog steeds van de heren af. De zanger praat vrolijk met het publiek en maakt veel grapjes. De gitarist neemt ook nog een akoestische gitaar ter hand. Tijdens afsluiter Rock Bottom wordt er veel meegeklapt, ook door mensen buiten de tent. Tijdens de lange gitaarsolo verdwijnt de zanger van het podium om de rest van de band in de spotlight te laten staan. Opvallend is dat Doctor Doctor niet wordt gespeeld, maar verder bewijst UFO dat het na vijftig jaar nog lang niet uitgespeeld is. (Sam)
Godsmack vult in eigen land met gemak arena's, maar heeft het in Europa toch wat zwaarder. De groep, onder leiding van frontman Sully Erna, mag zichzelf rekenen tot één van de succesvolste nu-metalacts, maar kampte jaren geleden toch met een daling in populariteit. In Europa waren de heren dan ook niet zo heel veel te zien, maar dat tij lijkt gekeerd te zijn. In 2015 wist de groep al een overtuigend optreden neer te zetten op Graspop en dit jaar doet de band dat dunnetjes over. Afgelopen jaar kwam het album When Legends Rise uit en daarop is een nieuwe richting te horen. De metal maakt plaats voor meer stevige rockinvloeden en Godsmack komt er best mee weg. Er wordt geopend met de energieke titeltrack van die plaat en die wordt prima ontvangen. Het valt op met wat voor gemak Sully Erna het publiek bespeelt en mede door zijn toedoen wordt het optreden een groot succes. De set wisselt tussen de oude klassiekers en nieuw materiaal. Something Different is één van de beste tracks die de band de afgelopen jaren uitgebracht heeft en deze krijgt een fijne vertolking. Erna vraagt daarvoor eerst aan alle mannen om hun vrouwen op hun schouders te tillen en geeft daarna nog de subtiele hint mee dat er nu wellicht ook nog wat boobies te zien zijn. En hij krijgt zeker gehoor.
Uiteraard wordt drumshow Batalla De Los Tambores voorgeschoteld. Hierbij verschijnt een extra drumstel op het podium en gaat Erna de drumbattle aan met Shannon Larkin. Het blijft een vast onderdeel in de show van Godsmack, maar met maar weinig speeltijd had de groep zich ook prima kunnen concentreren op het spelen van meer nummers. Na de drumshow vormt een encore met Whatever, Bulletproof en klassieker I Stand Alone en dan is het voorbij. Godsmack kondigt aan dat het binnenkort terugkomt voor een concert en als er gevraagd wordt wie er allemaal aanwezig zullen zijn, worden er massaal handen opgestoken. Met de populariteit van Godsmack zit het in België wel goed dus. (Marcel)
Refused gaat ook al een tijdje mee. De punkband uit de jaren ’90 is na allerlei problemen weer bij elkaar en staat voor het eerst op Graspop. De Zweden spelen erg actief en laten duidelijk zien dat ze er veel plezier in hebben. Ze spelen voor een redelijk kleine groep mensen, maar deze fans zijn wel erg actief. Er wordt veel meegezongen en er wordt veel bewogen. Opvallend is de Raining Blood-riff tijdens The Deadly Rhythm. De zanger neemt op een gegeven moment erg lang de tijd om met het publiek te praten. Hij komt uit een stadje in Zweden met de hoogste zelfmoordratio en werd altijd een loser genoemd. Maar punkrock veranderde zijn leven. Ook vindt hij dat punk nog steeds leeft en dat kapitalisme en het patriarchale systeem vernietigd moeten worden. Hij verontschuldigt zich nog door te zeggen dat als men hem een microfoon geeft hij gewoon blijft praten. Uiteindelijk wordt afgesloten met New Noise, waarbij bijna alle toeschouwers los gaan. Refused is één van de verassingen van het festival en de band heeft ongetwijfeld nieuwe fans gewonnen. (Sam)
Disturbed heeft een opmerkelijke comeback achter de rug. Waar het op plaat en live al jaren niet meer vooruit te branden was, werd er een pauze ingelast. Na de afwezigheid van een aantal jaar keerde de groep in 2015 sterk terug met Immortalized. Het was de Simon & Garfunkel-cover Sound Of Silence die massaal belangstelling kreeg en waardoor Disturbed ineens een hele hoop nieuwe fans kreeg. De groep besefte dat het goud in handen had met deze ingetogen cover en op de nieuwe plaat Evolution werd er vervolgens groots ingezet op emotionele en verbindende songs, aangevuld met het typische Disturbed-geluid. Zo kun je de show van vandaag ook beschrijven. Er wordt afgetrapt met Are You Ready van het nieuwe album, dat vervolgens overgaat in Prayer. David Draiman kan de zang nog steeds prima aan, maar het valt op dat in de heftigere en snellere stukken hij kracht en adem tekort komt. Vooral in het middenstuk van Prayer valt dit duidelijk op.
Na een hoop hits (onder andere The Vengeful One, Stupify en Ten Thousands Fists) wordt het halverwege over een andere boeg gegooid. David houdt een praatje over depressie en betoogt de ernst van deze ziekte nogmaals. Hij Benoemd hierbij de tol die het gekost heeft bij een aantal artiesten de afgelopen tijd. Denk dan aan Chester Bennington, Chris Cornell, maar ook wat de gevolgen van drugs doen zoals bij bijvoorbeeld Paul Gray en recentelijk Keith Flinth. Om te laten zien dat verslaving en depressie dichter bij zijn dan je denkt, vraagt hij iedereen die dit mee heeft gemaakt of momenteel meemaakt zijn hand op te steken. Bijna het gehele veld steekt zijn hand omhoog.
Hierna volgt het emotionele gedeelte van de set.
Een andere oude band die op afscheidstournee is, is Krokus. De Zwitsers komen op voor een halflege tent. De mensen die er staan, doen vanaf het begin van het optreden wel enthousiast mee. Er wordt meegezongen en geklapt en de fans hebben het naar hun zin. Vooral de hit Hoodoo Women vindt veel bijval. Krokus speelt goed en actief. Het lijkt zeker er niet op dat de band stopt omdat de mannen het niet meer kunnen. Wanneer de Neil Young-cover Rocking The Free World wordt ingezet, staat het publiek al tot buiten de tent. En dat is verdiend want het optreden dat deze heren geven, staat als een huis en de oude band verdient op zijn laatste tour meer dan een halfvolle tent. (Sam)
Lamb Of God is één van de headliners op zaterdag. Voor velen kwam dit waarschijnlijk als verrassing toen de timetables bekend werden, zeker gezien plaatsing van de band op de poster. De Amerikanen hebben het ruim verdiend. De band bouwt al ruim 25 jaar hard aan de weg en heeft een hele rits geweldige albums onder de arm. En vanavond bewijzen de heren op Graspop dat ze de headlinepositie meer dan verdiend hebben. Geopend wordt met het slepende Omerta. Op het moment dat hier ook maar een beetje tempo inkomt, ontstaat er een grote moshpit die de rest van het optreden niet meer stilvalt. Gevolgd wordt met Ruin, dat door vele mensen wordt meegezongen. De podiumdecoratie is minimalistisch. Er staan wat banieren en afbeeldingen van de Amerikaanse vlag met maar één ster. Maar de bandleden trekken genoeg aandacht naar zich toe. De gitaristen en bassist rennen over het podium en hun vingerwerk is intrigerend om naar te kijken. Zanger Randy Blythe is eveneens continu in beweging en staat vaak met één voet op een box terwijl zijn dreadlocks in het rond vliegen.
Walk With Me In Hell wordt opgedragen aan Agnostic Front en gaat erin als zoete koek, waarbij het refrein luid wordt meegezongen. Opvallend is dat de band veel lange pauzes inlast tussen de nummers. Voor de fans vooraan is dit een goed moment om even op adem te komen, maar ik kan me goed voorstellen dat dit voor mensen achterin het tempo uit het optreden haalt. Maar dit is eigenlijk het enige dat is op te merken aan het optreden. Ook de vervanger van Chris Adler doet het uitstekend. Chris Adler is aan het revalideren van verwondingen die hij heeft opgelopen bij een motorongeluk. Hij wordt vervangen door Art Cruz, bekend van onder andere Prong en Winds Of Plague. Hij bewijst een gelijkwaardige drummer te zijn, want op zijn spel is niks aan te merken.
Alle hits van de band passeren de revue, al mist Black Label wel een beetje. Opvallende nummers zijn Engage The Fear Machine en Blacken The Cursed Sun, maar ook deze worden enthousiast onthaald. Randy vertelt tegen het einde van het concert dat het volgende nummer gaat over een plek waar hij een tijdje heeft doorgebracht, waarna Still Echoes wordt ingezet. Hij doelt hiermee op de Tsjechische gevangenis waar hij een tijdje in heeft vertoefd. De band verdwijnt even van het podium, waarna de hit Laid To Rest ten gehore wordt gebracht. Blythe zegt dat hij ervan uit gaat dat iedereen minstens het refrein kent en dus mee kan zingen. Dit blijkt waar te zijn, want "See who gives a fuck" schalt luid over het festivalterrein. Hierna roept hij dat hij de grootste circlepit van het festival, nee het land, wil zien. Zelfs een zijdelingse kenner weet welk nummer er gaat komen. Redneck wordt ingezet en er ontstaat een gigantische circlepit die even breed is als het podium. Tommy Vext, zanger van Bad Wolves, komt tijdens het tweede couplet het podium op om de vocalen voor zijn rekening te nemen. Hierna is het optreden toch echt klaar en kunnen de fans zich bezweet maar voldaan naar Slipknot begeven. Lamb Of God heeft zich zonder een bombastische show of extra attributen neergezet als waardige headliner, puur door de livekwaliteiten die de heren bezitten. (Sam)
Het is een lastige keuze. Lamb Of God, Demons & Wizards of King Diamond. Ze spelen alle drie tegelijk en dat zorgt bij veel bezoekers voor hoofdpijn. Waar moet je zijn? Het gevolg is dat het in de Marquee niet eens zo heel gek druk is bij aanvang van de horrorshow die de Deense horrorkoning in petto heeft. De karakteristieke vocalist stond tweemaal eerder op Graspop, waarbij hij bij zijn laatste passage het album Abigail integraal speelde. Vandaag brengt de groep een setlist die bestaat uit een doorsnee van zijn carrière en staat er zelfs een gloednieuw nummer op het programma. Zoals altijd is het decor indrukwekkend en brengt dit al de helft van het genot. De muziek doet de rest, al blijft het altijd vermakelijk om mensen te zien die niet bekend zijn met de muziek en die reageren op de zang. Bij het concert van vandaag valt alles op zijn plek. De band speelt optimaal, de geschminkte zanger is prima bij stem en de theater-elementen zijn om van te genieten. Vroeg in de set wordt Abigail meermaals aan het mes geregen tijdens Arrival en is het de spookachtige danseres die tijdens het optreden meermaals de show steelt. Haar bewegingen zijn griezelig en haar samenspel met King Diamond is prima. Wel missen deze theaterstukken tussen de songs te vaak een climax of echt duidelijke bedoeling.
Muzikaal is het optimaal genieten. Het geluid staat helder afgesteld en vooral het gitaarwerk komt goed uit de verf. Hierdoor komen tracks als Halloween, The Lake en Sleepless Nights goed tot zijn recht. Ook het nieuwe Masquerade Of Madness krijgt een prima live-vertolking en doet niet onder voor het oude werk. Het lied beleefde zijn primeur één dag eerder op het Franse Hellfest, maar is goed geïntegreerd in de set en zou zomaar een song kunnen zijn die al tijden op de setlist staat. In die zin kunnen liefhebbers van de band flink uitkijken naar het nieuwe plaatwerk dat er aan zit te komen en dat mag ook wel na twaalf jaar. Met Burn en Black Horseman komt er na vijfenzeventig minuten een einde aan het optreden, en is het voor velen jammer dat er niets gespeeld is van Mercyful Fate. Dat neemt niet weg dat deze legende een prima show neerzet en waarschijnlijk voor velen een hoogtepunt van het festival is. (Marcel)
De negen leden van Slipknot leken ooit een niet te breken collectief te vormen. In de band vormden zich altijd wel ergens stribbelingen en gezellig was het lang niet altijd, maar naar buiten toe stond er altijd een sterke eenheid met een dikke 'wij-tegen-de-rest'-houding. Toen was daar ineens het tragische overlijden van bassist Paul Gray en werd niet heel veel later Joey Jordison om diverse en nog steeds redelijk onduidelijke redenen aan de kant gezet. En dan was daar onlangs nog de rel waarbij voormalige percussionist Chris Fehn, Corey Taylor en Shawn Crahan van schimmige zaken beschuldigde. Dit luidde zijn eigen ontslag in en zodoende is van die onbreekbare eenheid nu nog maar een zestal over. Desondanks is Slipknot groter dan ooit. Van alle metalbands die rond het millennium opdoken, is het Slipknot dat het geschopt heeft tot headliner op elk festival waar het staat. Er wordt dan ook reikhalzend uitgekeken naar het nieuwe album We Are Not Your Kind (die uitkomt in augustus) en waar al twee zeer veelbelovende voorproefjes van zijn uitgekomen. De headlinerspot op Graspop staat dan ook absoluut niet ter discussie en veel festivalgangers melden zich bij de Main Stage om rond middernacht te genieten van een anderhalf uur durende wervelende show.
De groep weet precies wat het de toeschouwers moet voorschotelen en presenteert een concert vol oude krakers, aangevuld met recent werk. Daarentegen komt ook illuster werk voorbij, wat de verstokte fans absoluut tevreden moet houden. Meteen wordt er agressief afgetrapt met albumopener van het tweede album Iowa, People = Shit om vervolgens gelijk door te knallen met de opener van het debuutalbum (Sic). De band laat meteen horen in goede vorm te verkeren en de georganiseerde chaos op het podium is een genot om aan te zien. Corey Taylor brult zijn longen kapot, terwijl Sid Wilson (met een prachtig, nieuw eng masker) overal op het podium rondrent. Daarnaast slaat Shawn Crahan, naast zijn nieuwe onbekende collega, als een wilde op zijn vaten. Het onbekende nieuwe lid valt hierbij meteen positief op. Alsof zijn toekomst afhangt van zijn podiumprestatie lijkt hij extra gemotiveerd te zijn om een goede indruk achter te laten. Wild, energiek en vol overgave staat hij te beuken en ondersteund hij Taylor met zijn vocalen. Het is ook kijken hoe de nieuwe maskers staan, ten opzichte van de vorige. Daarbij valt onmiddellijk op wat voor afschuwelijke creatie Corey Taylor zich aangemeten heeft. Onbegrijpelijk dat niemand ooit tegen hem heeft gezegd dat dit geen gezicht is en hij meer op een opgeblazen pad lijkt zo. Het is extra verwonderlijk als je beseft dat de legendarische horror-make-up-artist Tom Savini dit gecreëerd heeft. Vocaal is het gelukkig beter gesteld met de zanger. Waar zijn stemgeluid bij Slipknot de laatste jaren niet optimaal meer is en qua bruutheid en conditie kracht inlevert, valt dit vandaag niet op. Al lijkt hij naarmate het optreden vordert zeker meer moeite te hebben om alles op te brengen.
De verrassingen vinden al vrij vroeg in de setlist plaats. Het obscure Get This komt voorbij en krijgt een glansrijke vertolking. Veel fans lijken eerst in de veronderstelling te zijn dat dit om een nieuwe track gaat, maar dit is nog een b-track van het debuutalbum. Meteen daarna komt het nieuwe Unsainted voorbij en hierbij valt op dat deze track massaal meegezongen wordt. Vervolgens volgt een blok met hits als Disasterpiece, Before I Forget, The Heretic Anthem, Psychosocial en The Devil In I. Laatstgenoemde krijgt nog een raar vervolg als deze eigenlijk afgelopen is, maar het refrein onverwachts nog een keer ingezet wordt. Dan is het nogmaals tijd voor een verrassing als het oude Prosthetics voorbijkomt. Fijn dat de groep terugblikt naar zijn illustere verleden, al is het scherpe randje er wel vanaf. De bandleden spelen ondertussen gestaag verder en lijken niet te stoppen. Gitarist Mick Thompson blijft een bezienswaardigheid met zijn enge, starende blik en onverwoestbare gitaarriffs, terwijl gitarist James Root energieker voor de dag komt en meer in de spotlights treedt. Bassist Allesandro Venturella staat echter nog steeds in de schaduw van Paul Grey en heeft een anonieme plek op het podium, terwijl ook drummer Jay Weinberg gestript is van elk show-element.
Custer bewijst een sloper te zijn van het publiek en brengt de toeschouwers in extase met zijn harde en pakkende refrein. Sulfur is eigenlijk de enigste misser op de setlist is. Het recente All Out Of Life is een schot in de roos en krijgt ook massaal bijval. Het beste is echter voor het laatste bewaard met het afsluitende blok Duality, Spit It Out en afsluiter Surfacing. Spit It Out weet bijna iedereen op het veld op zijn knieën te brengen en het is grappig als Taylor het niet kan laten om verwarring te zaaien door de toeschouwers iets te vroeg te laten opveren. En als je dan over de weide kijkt en je ziet dat iedereen massaal omlaag is gegaan op commando van de zanger, dan is het duidelijk dat hier een grote band op het podium staat. Zelfs zo groot dat het niet eens verweten wordt dat klassieker Wait And Bleed niet op het programma staat. Aan alle bezwete en enthousiaste hoofden te zien na afloop is er ook niemand die daarom maalt. Slipknot bewijst vanavond nog steeds heer en meester te zijn en is absoluut één van de hoogtepunten van het festival. (Marcel)
