Zaterdag

Black metal uit New Jersey, dat zal een reden voor veel puristen zijn om Woe al op voorhand te negeren. Toch heeft deze band weinig raakvlakken met post-black. Integendeel: Woe klinkt als een combinatie van Nachtmystium en Goatwhore. Met andere woorden: doordachte black metal doorspekt met gave, melodieuze riffs, maar ook voorzien van een stevige groove. Het pas verschenen Hope Attrition is een uitstekend album gebleken, waarvan vandaag live in ieder geval de eerste twee nummers (Unending Call Of Woe en No Blood Has Honor) voorbijkomen. Helaas is het geluid niet optimaal, waardoor met name de melodieuze riffs wat minder goed hoorbaar zijn. Ook de zang van Chris Grigg komt live niet helemaal optimaal uit de verf. Hoewel Woe kwaliteit biedt en het optreden zeker niet slecht is, zal het ook niet de boeken ingaan als hoogtepunt. (Rik)

Op de derde dag beginnen de eerste bands voor het gevoel altijd te vroeg. Toch hebben veel bezoekers de weg gevonden naar de grote zaal waar The Bug Vs Dylan Carson Of Earth het dreunende vroege middaggebed openen. Beide bands zijn muzikale gevallen waar je van moet houden en zeker Earth is populair onder het Roadburnvolk. Toch moet ik toegeven dat ik het hoofdpodium vooral bij gebrek aan beter bezoek. De minimalistische klanken en ritmische gedreun klinken machtig, maar ik blijf er heel veel moeite bij houden om het op waarde te schatten. (Ruud)

"Als we er toch zijn met Naðra, kunnen we net zo goed nog een showtje spelen", moeten de mannen van Misþyrming gedacht hebben. Aldus geschiedde. Het nieuws over deze verrassingsshow doet als een lopend vuurtje de ronde en de Cul De Sac staat al ver voor het optreden begint bomvol. Ondergetekende heeft er dan ook weinig van kunnen zien, maar vanaf de bar klonk de gedetailleerde muur van geluid zeer indrukwekkend. Misþyrmings muziek is massief en overweldigend, maar tegelijkertijd ontzettend verfijnd. Ook op Roadburn 2016 imponeerden de IJslanders en gezien de belangstelling is het misschien geen gek idee als Misþyrming een Roadburn-huisband wordt. (Wessel)

Het optreden van Cobalt staat al sinds de aankondiging met een dikke stift omcirkeld in mijn agenda van vandaag. Deze band begon ooit als primitieve 'war metal'-band in de stijl van Angelcorpse en Revenge, maar ontwikkelde zich sinds het fantastische tweede album Eater Of Birds (2007) tot een eigenzinnige, moddervette hybride van black metal en sludge/post-hardcore. Alsof Neurosis black metal is gaan maken, zou je kunnen stellen. Ook het meest recente album (Slow Forever) is een voltreffer. De nadruk van de set ligt dan ook op dat album. Zo komen de stuwende, machtige tracks Hunt The Buffalo (inclusief hemeltergende screams), Elephant Graveyard en het titelnummer voorbij. Toch is er bij het optreden van Cobalt ook een storende factor. Dat is het enorm puberale gedrag van frontman Charlie Fell. Tussen de nummers door loopt hij wat brallerig en onverstaanbaar te schreeuwen. Tijdens de instrumentale gedeeltes staat hij rare dansjes te doen in zijn ontblote, dikke bierpens. Gelukkig kwijt de rest van de band zich serieuzer van zijn taak, waardoor het optreden van Cobalt over de gehele linie toch behoorlijk imponerend is. (Rik)

Het komt niet vaak voor dat bands gevraagd worden om een jaar later terug te keren. Dan moet je toch wel een verdomd goed optreden weggegeven hebben. Dat kan ik in het geval van Oranssi Pazuzu niet beamen vanwege de doodsimpele reden dat ik een van de vele ongelukkigen was die vorig jaar Het Patronaat niet inkwam. Ik zal daarom niet de enige zijn die blij is met deze herkansing. Hoewel ik van sommige mensen hoor dat deze Finnen vorig jaar beter waren, kan ik wel stellen dat deze hypnotiserende set heerlijk overdonderend was. Er wordt alleen maar nieuw materiaal gespeeld. De oudste songs komen van Valonielu af. De manier waarop psychedelica met extreme metal wordt gecombineerd, verdient waardering en dat krijgt Oranssi Pazuzu dan ook volop. De zaal is behoorlijk vol van begin tot eind. (Ruud)

Dit jaar blijkt de Extase de grootste verrassingen in petto te hebben. Na een fantastisch, wervelend optreden van Ruby The Hatchet een dag eerder, is het vandaag Wolvennest dat een onuitwisbare indruk weet achter te laten. Normaal gesproken gebruikt de band projecties en kaarsen om zijn hypnotiserende, monotone begrafenishymnes kracht bij te zetten, maar zelfs zonder dat alles hangt er een magische sfeer in de zaal. De repetitieve riffs en het stuwende drumgeluid ademen een duidelijke Urfaust-vibe en krijgen het publiek al snel in een collectieve trance, die nog eens wordt versterkt door het hallucinerende stemgeluid van frontvrouw Shazzula. Daaroverheen wordt een flinke dosis psychedelica à la Der Blutharsch And The Infinite Church Of The Leading Hand gedrapeerd. Met nummers die de tienminutengrens ruimschoots passeren en geflankeerd door een wolk van rook, die de Extase in een dichte nevel hult, is het onmogelijk om aan de verleidelijke klanken van Wolvennest te ontsnappen. Geniaal en benevelend, andere woorden heb ik er niet voor! (Rik)

Ook Patrick Walker keert dit jaar terug naar Roadburn. De frontman van 40 Watt Sun zou hier volkomen terecht zijn nieuwe plaat Wider Than The Sky kunnen presenteren, maar het is John Dyer Baizly gelukt om Warning nog eenmaal bij elkaar te laten komen. Patricks oude band speelt de klassieker Watching From A Distance integraal. Als bonus krijgen we prachtige animaties van Costin Chioreanu en de uitvoering is om je vingers bij af te likken. Patrick voelt zich dan ook vereerd en wij denken dat hij nog nooit voor zoveel mensen heeft gespeeld. Dit is melancholische doom op zijn best. Hoewel de zang getormenteerd klinkt, glipt er toch een sprankje optimisme door. Dat was wel anders met het fenomenale optreden van 40 Watt Sun enkele edities geleden. Een optreden om in te lijsten, maar dat wisten we eigenlijk van tevoren al. (Ruud)

Er staat vandaag vooral doom in allerlei soorten en maten op het programma, maar Casual Nun biedt een fijn psychedelisch rockuitstapje. Al vroeg sta ik in de Extase waar de communicatie tussen band en geluidsmannen niet helemaal vlekkeloos lijkt te gaan. De zanger vraagt om maximale echo op zijn microfoon en krijgt dat uiteindelijk ook en op een bepaald punt wordt er maar gewoon begonnen. Casual Nun beschikt over twee drummers, maar ik hoor niets waaruit blijkt dat het een toegevoegde waarde heeft. De zanger heeft zijn zin gekregen en daardoor is zijn toevoeging niet meer dan een constant aanwezige galm. Sommige aanwezigen vinden het geweldig, maar ik geef het hoofdschuddend op na drie songs. (Ruud)

Als onversneden oldschooldeathmetalband lijkt Memoriam op papier een vreemde eend in de bijt. De langzaam voortrollende riffs, die ook de muziek van voorganger Bolt Thrower kenmerkten, sluiten in de praktijk best goed aan bij hetgeen op Roadburn geboden wordt. Waar Bolt Thrower altijd loodzwaar was, is Memoriam echter bijna loom te noemen. De vocalen van Karl Willets klinken gek genoeg beter dan op de kortgeleden verschenen debuut-cd For The Fallen en nummers als Surrounded By Death en Reduced To Zero zijn zeer headbangbaar. Toch mist er iets: het gevoel van urgentie en de epiek waar de muziek van Bolt Thrower altijd mee doorweven was, ontbreekt hier. En ja, dit is een nieuwe band, maar als we het niet met Bolt Thrower liëren, valt Memoriam wellicht helemaal niet op te midden van de hoeveelheid goede death metal die de laatste jaren uit is gekomen. Hoogtepunt van de set wordt dan ook gevormd door het Bolt Thrower-tweeluik Spearhead en Powder Burns, dat nog steeds onverwoestbare nummers zijn. (Wessel)

Eigenlijk moet ik Casual Nun dankbaar zijn, want door het erg matige optreden ben ik net op tijd in de Green Room. Twintig minuten van tevoren is het al proppen en dat komt natuurlijk doordat Ahab het debuutalbum The Call Of The Wretched Sea integraal speelt. Dat het zo vol staat, kan wel eens de reden zijn waarom de band tien minuten eerder dan aangegeven het podium betreedt. Het loodzware, epische album leent zich uitstekend voor een optreden op Roadburn. Log werken de heren zich door de set heen en de dreunende klanken en diepe grunts laten vele hoofden rustig meeknikken. Dit zijn toch de optredens waarvoor je een kaartje voor dit festival koopt. (Ruud)

Hoeveel verrassende sets er ook door jonge bands gespeeld worden dit weekend, het lijkt erop dat een stel oudgedienden er met de hoofdprijs vandoor gaan. Weinig optredens zijn dit weekend namelijk zo intens als dat van My Dying Bride. Wederom bewijzen de Britten hun kwaliteit als meesters van het vangen van neerslachtigheid en hartzeer in loodzware klanken. De setlist wordt vandaag grotendeels in beslag genomen door Turn Loose The Swans (1993), volgens velen hun grootste klassieker. Het optreden is dan ook een feest van herkenning. Tijdens nummers als Your River, The Snow In My Hand en The Crown Of Symphathy is het alsof je een oude jas waar je erg aan gehecht bent, aantrekt: maar dan wel een loodzware jas, die je draagt terwijl je in een peilloos diep kanaal valt. Aaron Stainthorpe is verrassend goed bij stem en leeft zich helemaal in zijn rol in. De hele band klinkt overigens als een klok en het geluid van de cd wordt perfect geëvenaard. De mooie visuals van de vaste Roadburn-kunstenaar Costin Chioreanu dragen zeker aan de totaalbeleving bij. Ook de toegiften zijn interessant. Zo komt de originele versie van Sear Me van debuut-cd As The Flower Withers (1992), uit de tijd dat er nog meer death dan doom in het bandgeluid aanwezig was, aan bod. Tot slot wordt er teruggevallen op The Angel And The Dark River (1995) met Your Shameful Heaven en het onvermijdelijke The Cry Of Mankind. Simpelweg prachtig. (Wessel).

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar na drie dagen veelal langzame en intrigerende muziek heb ik wel zin in een potje ongecompliceerde teringherrie. Gelukkig is daar Disfear, de crustpunkband van Tompa Lindberg van At The Gates! En ik lijk niet de enige te zijn die daar wel oren naar heeft, want de zeshonderd man die in het Patronaat passen, gaan volledig uit hun plaat. Voorin woedt er een flinke moshpit en zelfs stagedivers laten niet lang op zich wachten. Het songmateriaal van full-lenghts Misanthropic Generation (2003) en Live The Storm (2008) is hondsagressief en leent zich perfect voor een livesetting. Lekker! (Wessel)

Het meest verbazingwekkende concert van het festival wordt verzorgd door Mysticum. Wanneer ik nietsvermoedend de grote zaal binnenwandel, staan drie muzikanten op verhoogde platformen te spelen, hoog boven het publiek uittorenend. Net als op cd is daar geen drummer bij aanwezig, maar wordt de Noorse black metal voortgestuwd door pompende gabberbeats. De sonische aanval wordt extra kracht bijgezet middels prachtige projecties, schijnwerpers en stroboscooplichten. Uit zowel de muziek als de podiumaankleding spreekt een heerlijke grootheidswaanzin. Het voortrazende tempo dwingt je tot headbangen. Niemand kan vanavond om Mysticum heen! Ik had niet verwacht dat de impact van het materiaal van Planet Satan (2014) live zo veel groter zou zijn. Ook oudere nummers van In The Streams Of Inferno (1996) komen goed uit de verf in een herbewerking in deze nieuwe, agressieve stijl. Zowel muzikaal als visueel totaal overrompelend. (Wessel)

Met dank aan Paul Verhagen en Niels Vinck voor hun foto's!