Vrijdag

De geur van wierrook hangt als een laatste overblijfsel van de show van Batushka nog in Het Patronaat wanneer Schammasch het podium betreedt. De band zet direct de rookmachines in om de zaal te claimen en de zware klanken om de aanwezigen te betoveren. De Zwitsers beginnen aan een kolossale opgave, want een speeltijd van bijna twee uur is ongebruikelijk en bovendien een zware kluif. Dat krijg je nou eenmaal wanneer je uitgenodigd wordt om je laatste album te spelen die over drie cd's gespreid is. De muziek laat zich zeker niet makkelijk behappen, maar net als op plaat heeft het iets waardoor je aandacht niet makkelijk afdwaalt. Toch ben ik zeker niet de enige die de zaal voortijdig verlaat (en later terugkeert). Schammasch heeft alle papieren in huis om het nog ver te schoppen. Triangle is een geweldig epos en Schammasch laat zien dat het geen grenzen kent. Voor mij was het de kennismaking en ik kan niet wachten op de volgende ontmoeting. (Ruud)

John Dyer Baizley is niet de eerste curator die Magma naar Roadburn haalt. Mikael Åkerfeldt deed het drie jaar geleden al en toen hebben we uiteraard genoten van de performance. Het is niet verkeerd dat de Franse band terugkeert naar de heilige grond van deze muziektempel, maar op het eerste gezicht zijn de door Baizley gehaalde namen niet echt vernieuwend. Toch snap ik het wel dat er veel mensen op het optreden van deze Franse progressieve rocklegende afkomen. Dat het veelkoppige gezelschap onder aanvoering van Christian Vander zich vandaag vooral focust op de klassieker Mekanïk Destruktïw Kommandöh is uiteraard wel bijzonder. Meer dan in 2014 doet de muziek denken aan opera en klassieke muziek, vermengd natuurlijk met de klassieke progressieve rock waar Magma bekend om staat. Het is wederom een goed optreden, waar echt niks op af te dingen is. Alleen heb ik ergens toch dat 'been there, done that'-gevoel zitten. (Ruud)

De eerste band die ik vandaag meepik in de Extase, is het Amerikaanse King Woman. Oorspronkelijk begonnen als een solo-project van Kristina Esfandiari nadat zij de shoegaze-band Whirr verliet, is King Woman inmiddels uitgegroeid tot een volwaardige band. De doomy shoegaze-klanken van de band hebben dermate indruk gemaakt dat het debuutalbum Created In The Image Of Suffering eerder dit jaar via Relapse Records verscheen. Ook live staat Esfandiari haar mannetje. Gedrapeerd in een zwart kleed bedwelmt ze de aanwezigen met haar warmbloedige, galmende vocalen. De muur aan 'fuzz' die wordt opgetrokken door de gitarist en bassist versterken het hallucinerende karakter van het optreden. Het publiek wordt getrakteerd op mooie uitvoeringen van melancholische nummers als Shame en King Of Swords. King Woman levert een meeslepend optreden af, dat vol gevoel wordt gebracht. Het kan niet anders of het heeft de band aardig wat nieuwe fans opgeleverd. (Rik)

Een paar jaar terug stond het Amerikaanse True Widow ook al op Roadburn, maar toen op een onmogelijk laat tijdstip. Dit jaar zijn de heren en dame terug met een Europese tour met King Woman, waarbij ze ook de Green Room in Tilburg aandoen. Dat ik niet de enige ben die nieuwsgierig is naar de shoegazige stonerrock, blijkt wel uit de al vroeg relatief volle en later stampvolle zaal. Het is gelukkig het wachten waard. We worden getrakteerd op een setlist van een uur waarbij het accent ligt op het recente Avvolgere en het ijzersterke Circumambulation. Helaas hebben zowel drummer Timothy als gitarist/zanger Dan wat technische problemen in de vorm van snaren die knappen en bekkens die door harde slagen verkeerd staan. Onverstoord, routineus en zelf ook heel erg genietend spelen de heren en bassiste/zangeres Nicole door. Een optreden om door een ringetje te halen. Ik hoop op snel weer een Europese tour, wellicht met Chelsea Wolfe die vanuit de coulissen met veel plezier de show volgt. (Nicole)

Wanneer de heren van Zhrine het podium betreden met hun overhemden en korte kapsels, kijk ik even op het tijdschema of ik niet in de verkeerde zaal sta. Brengen zulke keurig ogende jongemannen werkelijk de verwrongen muziek voort die ik ken van het debuutalbum Unortheta (2016)? Ik blijk toch juist te zitten en word behoorlijk van mijn sokken geblazen. Voor een band met een gemiddelde leeftijd van rond de vijfentwintig jaar, die nog maar een album uit heeft, is de sound van Zhrine opvallend volwassen en eigen. Black en death metal worden met elkaar vermengd in een dissonant en behoorlijk overweldigend geheel. De staande bas die door Ævar Örn Sigurðsson bespeeld wordt is een unieke toevoeging. Zhrine is weer een fijne verrassing uit de IJslandse scene, die op deze editie van Roadburn rijk vertegenwoordigd is. (Wessel)

Een van dé verrassingen van dit jaar is wat mij betreft het optreden van Ruby The Hatchet. De in psychedelica ondergedompelde bluesrock klinkt als een mengeling van het oude Blues Pills en Lucifer. Het toetsenwerk van Sean Hur, dat herinnert aan het klassieke werk van Deep Purple en The Doors, is ronduit fantastisch en de band swingt als de neten. Blikvanger is frontvrouw Jillian Taylor, die een geweldige performance aflevert en over een dijk van een strot beschikt. Het overgrote deel van de nummers is afkomstig van het nieuwste album Valley Of The Snake. En dat smaakt absoluut naar meer, want nummers als Vast Acid en Tomorrow Never Comes zijn onweerstaanbare retro-tracks vol gouden riffs, aangevuld met vierentwintigkaraats toetsenwerk. Ruby The Hatchet zweept het publiek op tot euforische hoogten en ik kan zelf niets anders doen dan met een gelukzalige grijns van oor tot oor genieten van dit fenomenale optreden! (Rik)

Na het heerlijke optreden van Ruby And The Hatchet haast ik me naar de grote zaal, om daar nog een stukje van het Belgische Oathbreaker mee te pikken. Deze Gentse formatie maakt een eigenzinnige mengeling van post-black metal en post-hardcore. Met het derde album Rheia oogstte de band vorig jaar veel lof, waarmee nog maar eens de exceptionele klasse van de huidige Belgische scene wordt onderstreept. Het is dan ook niet gek dat dit album centraal staat in het optreden van vandaag. Het onbetwiste middelpunt van de band is zangeres Caro Tanghe, wiens frêle verschijning in schril contrast staat met de immense strot die zij opzet. Het podium waarop Oathbreaker staat, is eigenlijk iets te groot, maar dat neemt niet weg dat de sfeervolle vertolking van het even treurige als felle Needles In Your Skin weet te beklijven. (Rik)

Na Ruby The Hatchet is het even luchten om vervolgens verder de heavy psychtour op te gaan. Het eveneens Amerikaanse Joy staat klaar om het publiek te laten zien dat de bandnaam niet voor niets zo gekozen is. Dit optreden is misschien wel het meest vreugdevolle van het hele festival! Niet alleen een fijne afwisseling voor alle doom en black metal, maar vooral een ongelooflijk sterk optreden. Dit powertrio zet een dijk van een geluid neer en de warme bluesklanken zorgen voor een geweldig feestje. De joints gaan helaas niet rond, maar het had ongetwijfeld weinig gescheeld. Er wordt nog een nummer aan Walter opgedragen en zo wanen we ons toch weer even een aantal jaren terug in de (mooie) tijd waarin dit soort bands nog een groot deel van de poster vulden. (Ruud)

Wie zich op internet een beetje ingelezen heeft over Roadburn, kent vast wel het lijstje van de meest memorabele optredens, opgesteld door mensen die erg belangrijk zijn voor het festival. Zo roemt voormalig mede-organisator Jurgen van den Brand het optreden van Chelsea Wolfe uit 2012. Wolfe stond vijf jaar geleden op het punt van doorbreken en daardoor zou de zangeres al snel veel te groot voor Roadburn zijn. John Dyer Baizly is er toch in geslaagd om de Amerikaanse weer naar Tilburg te halen en bezorgt haar een goedgevulde mainstage. Het oogt wat kaal op het grote podium, maar deze mooie dame bindt de zaal aan haar met haar prachtige stem. Ze opent met Feral Love, wat misschien wel haar bekendste nummer is. Verder volgt vooral materiaal van het inmiddels twee jaar oude Abyss. De set kabbelt rustig voort in betere (duistere) singer/songwritersferen. De echt magische momenten zijn natuurlijk wanneer je een speld kan horen vallen. Of dit optreden net als in 2012 het vinyl haalt, weet ik niet, maar de reacties over deze performance zijn overwegend positief. (Ruud)

Het tweede optreden van SubRosa vindt plaats in Het Patronaat onder de naam 'subdued'. De band heeft iets als dit nooit eerder buiten thuishaven Salt Lake City gedaan. Het heeft nog het meest weg van een 'normale' akoestische set, maar laten we niet vergeten dat SubRosa over twee violistes beschikt. De sfeer blijft hierdoor intact. Het tempo zakt een beetje, maar wat vooral wegvalt, is de dynamiek. Dat zal ongetwijfeld de reden zijn waarom de zaal nooit goed gevuld is. De zaal met het glas-in-lood past er wel bijzonder goed bij. De muziek is nog steeds geweldig, maar het is wel even wennen. Ik vind het allemaal even mooi en ben het gezelschap vooral dankbaar voor het spelen van persoonlijk favoriet Cosey Mo. Als SubRosa weer naar Roadburn komt, zou het integraal spelen van More Constant Than The Gods echt briljant zijn. (Ruud)

Tijdens Roadburn krijg je als luisteraar vaak de meest innovatieve en grensverleggende bands te horen, maar soms is een potje ouderwets beuken ook wel zo lekker. Dat zal in ieder geval de achterliggende redenering zijn geweest om de deathmetalband AntropomorphiA uit te nodigen. Hoewel deze band officieel al sinds 1989 bestaat, zijn de heren sinds het 2012 verschenen Evangelivm Nekromantia aan een tweede jeugd bezig. De zompige, logge death metal klinkt live wel aardig, maar het ontbreekt AntropomorphiA toch wel aan een eigen identiteit. De teksten over necrofilie en het semi-geschminkte voorkomen van de band moet het geheel wellicht een duister tintje geven, maar helaas staat het gezelschap zonder al te veel overtuiging op het podium. Na een paar nummers begint het materiaal ook wel erg onderling inwisselbaar te klinken. Echt onder de indruk raak ik dan ook niet van het optreden. (Rik)

Wat valt er eigenlijk nog over Amenra te zeggen dat niet al gezegd is? De Belgische doom/sludge/post-hardcoreband heeft met uitstekende albums, maar vooral met loodzware en intense live-optredens, een legendarische status verworven. Ik ben de tel kwijt hoe vaak de formatie rondom de getormenteerde frontman Colin van Eeckhout inmiddels op Roadburn heeft gestaan, maar het publiek krijgt er geen genoeg van. En terecht, want Amenra levert altijd kwaliteit. Het optreden van vandaag is op uitdrukkelijk verzoek van curator John Baizley. En ook vandaag is de performance bijzonder intens, nog eens versterkt door de manier waarop Van Eeckhout volledig opgaat in het optreden, ondanks de voetblessure waarmee hij kampt. De videoprojecties versterken het gevoel dat er hier oerkrachten aan het werk zijn. Net als vorig jaar ligt de nadruk op de albums Mass IIII en Mass V (waaronder het onvermijdelijke Razoreater). Hoewel het nieuwe album inmiddels klaar zou zijn, horen we vanavond helaas nog geen nieuw werk. Wel volgt er een enorme verrassing als niemand minder dan Scott Kelly (Neurosis) en John Baizley (Baroness) tijdens Nowena | 9.10 hun opwachting maken. Massief, alles verpulverend en intens: Amenra doet wat het aan zijn stand verplicht is. (Rik)

Voor alle bezoekers die menen dat 'hippe' bands als Wolves In The Throne Room en Deafheaven het blazoen van het blackmetalgenre besmeuren, is Naðra niet te missen als Roadburns 'true' hoop in bange dagen. Het zijproject van Misþyrming-leden brengt het genre namelijk terug tot zijn essentie. De van debuut Allir vegir til glötunar (2016) afkomstige muziek is hondsagressief, maar toch atmosferisch. Iets in de speelstijl en de passie die er van af druipt doet punky aan, zonder dat het verwordt tot blackened thrash. Er gaat boven alles een primitieve oerkracht van deze band uit en er zit geen minder intens nummer in de set. Dat heeft het beoogde effect op het wild headbangende publiek. Het Patronaat wordt door Naðra vernietigd en verloochend. En dat is prachtig om te ervaren. (Wessel)

Terwijl curator John Dyer Baizley op het hoofdpodium staat te spelen met zijn Baroness, lijkt het grootste deel van de Roadburn-bezoekers zich te verdringen in de enorme rij die zich voor het Patronaat gevormd heeft en zich zelfs om de hoek van de Veemarktstraat slingert. Het laat zien hoe hooggespannen de verwachtingen voor het optreden van Zeal & Ardor zijn. De mix van deltablues en black metal die Manuel Gagneux laat horen, komt op het debuut Devil Is Fine (2016) nog wat onwennig over. Bijgestaan door een strakke liveband staat het echter als een huis en swingt het geheel de pan uit. Zeal & Ardor ontpopt zich als een sensatie die zowel melancholie als opzwepende power in pacht heeft, de hype waarmaakt en een belofte voor de toekomst is. Echt bijzonder wordt het wanneer het geluidssysteem uitvalt. De band neemt het goed op en lijkt al helemaal onder de indruk te zijn wanneer het publiek dan maar zelf Devil Is Fine inzet. Na zeker twintig minuten stilte kunnen er gelukkig nog twee nummers gespeeld worden en gaat het dak eraf. Zeker is een ding: zowel voor de band als de aanwezigen is dit een optreden waar nog langer over nagepraat gaat worden. Een mooie toevoeging aan het dikke Roadburn-geschiedenisboek! (Wessel)

Integrity is een van de persoonlijke favorieten van curator Baizley, die door hem als afsluiter op het hoofdpodium neergezet is. Roadburn lijkt zijn waardering voor de metalcoreveteranen echter niet te delen. Het is treurig hoe leeg de grote zaal is en hoe slecht de muziek bij het publiek aanslaat. Doodzonde, want een band met de status en kwaliteiten van Integrity verdient een dampende moshpit in een zaaltje waar het zweet van het plafond druipt. De band speelt gedreven en is heavy en agressief als altijd, maar staat gewoon op het verkeerde festival. (Wessel)

Eigenlijk zou het geniale optreden van Zeal & Ardor een perfect einde zijn van de vrijdag, ware het niet dat er ruim na een uur 's nachts nóg een optreden plaatsvindt. De zaal is afgeladen vol voor Perturbator, een act waarvan je gerust mag stellen dat het een gewaagde zet is. Want laten we eerlijk zijn: zelfs op Roadburn zou je in eerste instantie geen electro/synthwave verwachten. Tijdens de geruime opbouwtijd worden er allerhande lichtmasten neergezet die voor de visuele effecten moeten gaan zorgen. Hoe dat uitpakt, blijkt al vanaf het eerste nummer Neo Tokyo. Het publiek wordt getrakteerd op een fantastische lichtshow die de dampende beats en gelikte jaren tachtig-synthesizerklanken fraai ondersteunt. En na een wat aarzelend begin gaan de voetjes van de vloer bij een aardig deel van het publiek. Perturbator klinkt verrassend lekker, maar na een goed half uur houd ik het optreden toch voor gezien. Want hoe cool de lichtshow ook is, het blijft wat gek om naar één persoon te kijken die alleen met zijn dj-tafel in de weer is. (Rik)

In tegenstelling tot de situatie in de grote zaal, is het in Extase wél volle bak. Daar zet Auðn de IJslandse invasie met verve voort. Ondanks het late uur zijn zowel band als publiek nog zeer gedreven. Het is ook gemakkelijk om je te verliezen in de black metal. Die is niet zo desolaat en vernietigend als de muur van geluid die eerder vandaag werd opgetrokken door landgenoten Zhrine, of zo agressief als de razende set van Naðra. Auðns muziek is eerder een muzikale weerspiegeling van de pracht van het IJslandse landschap. Maar ondanks het zwaar melodieuze en pakkende karakter hebben de nummers nog genoeg ballen om iedereen bij de les te houden. Het hele titelloze debuut uit 2014 komt voorbij en de speeltijd lijkt zo om te zijn. Zeer mooi einde van een mooie dag! (Wessel)

Met dank aan Niels Vinck voor de aanvullende foto's!

Meer foto's

Gnaw Their Tongues:

Emptiness:

Whores.: