Terug naar de begindagen. Op 21 juli 1987 reageerde Brian Hoffman, één van de twee gitaarspelende broers, op een advertentie van Glen in een muziekmagazine. Broer Eric sloot evenals drummer Steve Asheim snel aan en Amon, de naar de Egyptische god vernoemde voorloper van Deicide, was een feit. De vier tracks tellende demo Feasting The Beast was al na een maand klaar en in 1989 nam de band de Sacrificial-demo op met producer Scott Burns. Een contract met Roadrunner was snel geregeld. Die maatschappij zou trouwens in 1993 de demo’s bundelen op Amon: Feasting The Beast. De deathmetalformatie pakte door met de befaamde producer in de Morrisound Studios en medio 1990 was het zelfgetitelde debuut van Deicide een feit. Naast de Sacrificial-demotracks maken Deicide en Mephistopheles deel uit van de tracklist.
Net als vandaag de dag speelt het veelbesproken kwartet uit Tampa, Florida old school death metal, geïnspireerd door Sodom, Morbid Angel, Possessed, Death, Slayer en Dark Angel, voorzien van het befaamde Amerikaanse geluid uit de Morrisound Studios. Productioneel heeft Scott Burns er wel een beetje een rommeltje van gemaakt. De drums en de door Jack Daniels in vorm gehouden screams (zowel hoog als laag tegelijkertijd, naar een idee van Carcass) staan te hard in de mix ten opzichte van de gitaarpartijen. Vooral het sologeluid en de pitchshifter-effecten op de gedubde, doch prima verstaanbare vocalen in Dead By Dawn (over de horrorfilm The Evil Dead) zijn soms lachwekkend. Toch kun je je de voor die tijd kenmerkende sound niet anders voorstellen. Het geheel heeft beslist een nostalgische charme.
De plaat begint al uitstekend met Lunatic Of God’s Creation (over Charles Manson) en het al in 1987 geschreven Sacrificial Suicide. Dead By Dawn is een klassieker. Andere hoogtepunten zijn het thrashende titelnummer, Carnage In The Temple Of The Damned (over de praktijken van Jim Jones, “Drink the wine… sleep forever”) en het snelle Crucifixation, met daarin een van de weinige geslaagde solo’s op deze plaat. Het viertal grijpt veelal terug op dezelfde ritme-, song- en riffstructuren en toch is het songmateriaal dermate memorabel dat je het ruim halve uur aan speeltijd zonder verveling kunt uitzitten. Er is eigenlijk geen enkele track die uit de toon valt en de simplistische teksten blijven makkelijk hangen.
Ondanks het feit dat er al vele bands godslasterende teksten bezigden, kreeg juist Deicide vanwege de controversiële inhoud en het door hemzelf in zijn voorhoofd gebrande omgekeerde kruis veel publiciteit. Naast de lyrics over blasfemie en satanisme niet in de laatste plaats vanwege de bandnaam, die voor Godsmoord en gerelateerde begrippen staat. De band hangt echter geen ideologie aan en Benton zelf is geen echte satanist. Hij wist door zijn voorkomen, zijn gedrag en zijn uitspraken veel aandacht te trekken en ervoor te zorgen dat Deicide één van de best verkopende deathmetalalbums ooit is.
De wegen van de Hoffman-broers en Glen Benton scheidden zich in 2004, toen een nieuwe verdeling van de royalties erop neerkwam dat 50% daarvan naar Benton zou gaan, terwijl er voorheen van een gelijke verdeling over alle bandleden sprake was. Eric en Brian richtten Amon weer op in 2007 en brachten in 2012 Liar In Wait uit, de enige full-length van Amon tot nu toe. Glen ging verder met Deicide en Steve, die ook nog altijd tot de vaste line-up behoort, verklaarde recentelijk dat er negen songs klaar zijn die op de twaalfde full-length terecht zullen komen. Naar verwachting zal die plaat in 2017 verschijnen. Tot die tijd kun je genieten van een uitgebreide discografie, waarvan The Stench Of Redemption (2006), Legion (1992) en het zelfgetitelde debuut, dat vorig jaar het vijfentwintigjarige jubileum vierde, tot de hoogtepunten behoren.
Tracklist:
1. Lunatic Of God’s Creation
2. Sacrificial Suicide
3. Oblivious To Evil
4. Dead By Dawn
5. Blaspherereion
6. Deicide
7. Carnage In The Temple Of The Damned
8. Mephistopheles
9. Day Of Darkness
10. Crucifixation
