Het album begint met Induction, de intro tot het album, wat voornamelijk bestaat uit drum en koorgezang. Met Dethrone Tyranny begint het album pas echt. Dit album had zo op Powerplant kunnen staan wat mij betreft. De riffs, drums en zang klinkt allemaal heel vertrouwd als je Powerplant kent. Dit is zeker geen minpunt, want het klinkt heel lekker.
Echter, bij Heart Of The Unicorn heb ik nog altijd het gevoel alsof ik niks nieuws zit te luisteren. Weer de oude vertrouwde riffs, maar het nummer heeft wel een lekker hoog tempo. Heaven Or Hell begint met leuke keyboard effects, om daarna in een medium tempo door te gaan in weer die typische Gamma Ray stijl, maar het nummer doet me vooral heel erg denken aan Garden Of The Sinners van de Powerplant cd.
New World Order begint met een stukje uitermate lekker gitaarwerk, en dat blijft eigenlijk heel het nummer doorgaan. Het refrein zal het live ook wel goed doen. Damn The Machine bouwt in het begin een dreigende sfeer op, waarna het met een voor Gamma Ray toch wat ongebruikelijke riff doorgaat. Eindelijk wat afwisseling dus, al bevat het refrein weer wel de gebruikelijke meerdere zanglagen, zoals wel vaker bij deze band. Het nummer bevat ook nog eens een heel ongebruikelijk instrumentaal stuk, vlak voor de gitaarsolos. Gamma Ray is duidelijk aan het uitproberen geweest.
Solid is wat de naam al zegt, een solide stukje metal in een lekker hoog tempo. Afsluiter Lake Of Tears is het rustigste nummer op het album, maar bevat wel een paar hele mooie stukken gitaarmuziek.
Conclusie: No World Order kun je als je van Gamma Ray of powermetal houdt eigenlijk blindelings kopen.
De voorkant van het album is getekend door Herve Monjeaud, die ook al de voorkant van de single Heaven Or Hell tekende.
-hele No World Order voorkant
-Heaven or Hell voorkant
De gehele tracklisting:
1. Induction
2. Dethrone Tyranny
3. The Heart Of The Unicorn
4. Heaven Or Hell
5. New World Order
6. Damn The Machine
7. Solid
8. Fire Below
9. Follow Me
10. Eagle
11. Lake Of Tears
