Vier platen in vier jaar tijd is niet mis. Na Dunes Worship mochten de heren wel even rustig aan doen om zo met wat beters te komen. Dat eerste hebben ze dus niet gedaan, maar Pan is in elk geval een genietbare plaat geworden. Het is eenvoudig om je te laten meevoeren door de hypnotiserende riffs. Minutenlang vind je weinig variatie, maar wel een pakkend geluid. Eveneens prettig is het fijne stemgeluid van David Johnson, die de nummers moeiteloos aan elkaar zingt. Zo goed zelfs dat je soms niet eens doorhebt dat er al weer een ander liedje gespeeld wordt.
Ook al luistert Pan lekker weg, een blijvertje zal ik het niet noemen. De plaat verveelt op den duur een beetje. Een goede spacerockband bouwt minutenlang op naar een finale, waarbij steeds weer elementen aan de muziek toegevoegd worden. Het is iets wat White Manna nog niet in de vingers heeft. Wat er ook aan scheelt, is dat de sterke songs ontbreken. De Hawkwind cover van Master of The Universe laat dat op een wat pijnlijke wijze horen. Het is verreweg het beste nummer van de plaat, ook al hoor je de kenmerkende baspartijen nauwelijks. White Manna roept het ook wel enigszins over zichzelf af met deze klassieker. Wellicht zien we volgend jaar een nieuwe plaat verschijnen, maar ik draai dat fantastische, titelloze, debuut nog wel eens.
Tracklist:
1. Pan
2. Dunes I
3. Dunes II
4. Evil
5. Beta Travelers
6. E Shra
7. Slow Dust (bonus track)
8. Master of the Universe (live Hawkwind cover, bonus track)