In het concept is de luisteraar de hoofdpersoon. Hij/zij neemt aan een denkbeeldige reis door een mystieke omgeving waar van alles mogelijk is. De trip is wel wat aan de lange kant. Meer dan een uur is net teveel van het goede. Het is bovendien geen zonnige reis die de band voor ons geboekt heeft. De trage gothic metal, die verreikt is met folk- en klassieke elementen, is erg somber en melancholisch getint. Tijdens de eerste helft van de plaat is de muziek wat monotoon van aard. Dat komt met name door de fantasieloze gitaarpartijen van componist Doru Căilean. Ze bestaan doorgaans slechts uit powerakkoorden en beperken zich tot het volgen van de baslijn. Hier valt nog veel winst te behalen voor het toekomstige werk.
Het zijn juist de fraaie zang-, piano- en fluitmelodieën die de muziek interessant maken. Deze duiken met name op de tweede helft van de plaat in positieve zin op. Fluitiste Cătălina Popa (die ook deel uitmaakt van Haggard) weet met haar prachtige partijen de verhalende rol van de protagonist het beste te vertolken. Ook toetseniste Cora Miron voegt met haar keyboard- en pianomelodieën veel toe. De operavocalen van sopraan Alexandra Burcă en mezzosopraan Corina Hamat zijn meer een ‘love-it-or-hate-it’-kwestie. Soms zijn ze wat te nadrukkelijk aanwezig, zoals tijdens het refrein van Original Sin en in Demon Blood, waar ze samenkomen. Toch zingen beide dames goed en variëren ze bovendien voldoende. Op een paar momenten krijgt het duo hulp van iemand die grunt of een verteller. De gesproken passages zijn niet het sterkste punt. Ze vinden bovendien tijdens de nummers plaats, waar ze aan het begin of einde ervan beter op hun plaats waren geweest.
In meerdere tracks komen de sterke punten van het zevental muzikanten bij elkaar. In het zeer fraaie Farewell Ladybug en het spannende, experimentele Căluşarii bijvoorbeeld. Piano, fluit en vrouwelijke vocalen maken hier de dienst uit. De drum-, bas- en gitaarpartijen vullen dit goed aan en hierdoor ontstaat een geslaagde combinatie van melodie en een zware ondertoon. Ook het goed vloeiende Autumnal, dat mede vanwege de dynamiek in het gitaarwerk een stuk interessanter wordt, is het bewijs dat de Roemenen veel in hun mars hebben. Daartegenover staan wat zwakkere tracks als Demon Blood en My Altar, die gerust weggelaten hadden mogen worden.
Met name tijdens de tweede helft van de plaat blijft de muziek boeien omdat er veel afwisseling is en er onverwachte dingen gebeuren die goed uitpakken. Het verlangende, nostalgische intermezzo If Ever (met alleen fluit en piano) vormt een welkom rustpunt en bevat aan het eind nog een solo van de gitarist. We krijgen vervolgens het rockende en catchy Timeless. Waar je verwacht dat Poetica een ballad is, verschijnen juist daar opeens voor het eerst de grunts.
Perditus Et Dea is een bijzonder aardig werk geworden dat net iets te lang duurt. Overtuigende en minder sterke tracks wisselen elkaar af. Overall houd ik een positief gevoel over aan de combinatie van melodieuze death/doom metal en klassieke elementen. Dit tweede album klinkt een stuk zwaarder, voller en overtuigender dan het debuut. De Roemenen hebben een positieve ontwikkeling doorgemaakt ten opzichte van het matige debuutalbum. Als Whispering Woods deze lijn weet door te zetten, mogen we rekenen op een goede derde plaat. Tot die tijd zetten we Perditus Et Dea af en toe op.
Tracklist:
1. Perditus
2. Original Sin
3. Demon Blood
4. Căluşarii
5. Autumnal
6. My Altar
7. Farewell Ladybug
8. Poetica
9. If Ever
10. Timeless
11. Circle Complete
12. Dea
