Het huilen staat me nader dan het lachen bij het beluisteren van deze cd. Opener Despair doet al direct zijn naam eer aan. Om wanhopig van te worden hoe slap de zang tijdens het couplet klinkt. Tijdens Memories komt ditzelfde gebrek aan het licht. Er zit veel te weinig power in de zang. Ook de keyboardpartijen klinken veel te dun. Qua muzikale ideeën bieden de Zeeuwen wat meer kwaliteit, alhoewel het titelnummer, afsluiter Fate en het Stratovarius-achtige Fenix We Rise te clichématig zijn of te weinig inhoud hebben. Het progressieve, instrumentale Progress brengt ook al geen vuur en is bovendien een wat vreemde eend in de bijt.
Toch zijn er wel meerdere positieve dingen te noemen. Met name het melodieuze gitaarspel is goed verzorgd, zoals in For Your Heart Alone (prima harmonie) en The Fallen. Laatstgenoemde is goed opgebouwd en bevat soepele tempowisselingen en een geslaagde uithaal van Bor, die in uptemponummers als deze vocaal sterker klinkt. Ondanks het feit dat Despair slap klinkt, blijft het refrein wel in je hoofd zitten. Ook de keyboardpartijen bezitten soms goede ideeën. Bijvoorbeeld in Reality, waarin genoeg gebeurt. Een drum-, bas- gitaar en keyboardsolo en een catchy refrein maken dit een van de publieksfavorieten bij liveshows.
Het vuur zit bij de heren van binnen, maar het komt er nog niet voldoende uit. Misschien op het toekomstige materiaal. Potentie is er namelijk wel degelijk. Een goed keyboard kopen zou ik willen adviseren en werk aan de zang, dan klinkt het al een stuk beter. De geboren Zeeuwen hebben muzikaal genoeg in huis, maar deze cd mag je gerust in de schappen laten liggen.
Tracklist:
1. Despair
2. For Your Heart Alone
3. The Fallen
4. Fire Within
5. Memories
6. Fenix We Rise
7. Progress
8. Reality
9. Fate
