Pi-anaal is een instrumentale opener, en begint met wat gepingel op een keyboard, daarna een dreigende drum. Het begint pas echt goed bij Sneller Dan God, waar de redelijk zware gitaren gelijk al in het oor springen. In een lekker tempo rappen de 4 zangers (die overigens ook nog andere instrumenten voor hun rekening nemen) het nummer vol, en gaan op dezelfde manier door in Tering Tyfus, wat over bier zuipen gaat. Intro is een gekke naam voor track 4, want zoiets verwacht je helemaal aan het begin van de cd. Dit nummer dient echter als introductie van de band, met texten als "De Space Marines zijn terug met een lekkere traktatie, met een hele harde beuk en een toffe presentatie, die je zo gaat ervaren als een diepe penetratie of verkrachting of aanranding, maar ik noem het infiltratie". Op het vijfde nummer, Dirk D. En De Driedubbele Discomoord (hoe verzinnen ze de titels...) klinken de gitaarrifs nog net zo lekker als eerder op de cd, want erg veel variatie zit er niet in.
Het eerste engelstalige komt bij track 7 en 8, maar dat is slechts in de titels. Een van de langste titels die ik ken is van track 8: The A-Rekilling of the False Prophet and the Killing of His Ludicrious Disciples. Ook dit nummer staat vol van de stoere texten, al zijn ze zo geschreven dat je vaak in een deuk ligt.
Wat rust van het gitaargeweld komt er bij Burn The White Dove, wat een beetje Doe Maar achtig begint, maar na anderhalve minuut gaat toch weer de beuk erin. Daarna komt een nummer met de bedenkelijke titel Abortus, maar als je het nummer gehoord hebt dan zal je bij de volgende keer dat je het hoort al snel aan iemand denken die je haat, zo vriendelijk is de text. Tertiare Quartôle gaat over wat er mis is met de rechtspraak in ons land, en is ook weer een lekker beuknummer met zware gitaren, net als zowat alle nummers op het album eigenlijk.
Kukeleku gaat over drugsdealers, en het blijkt wel dat die niet erg geliefd zijn bij de Space Marines. Slaytilost heeft ook weer een Doe Maar-achtig begin, maar springt al snel over in de hardere gitaarrifs waarmee de cd verder gevuld is, samen met maatschappijkritische texten. SM gaat over wat de titel al doet vermoeden, pijnlijke sex, en de Space Marines weten ook dit op een humoristische manier te brengen. Na een nummer over SM staat er zelfs nog een ballad op de cd, in de vorm van Sabine, wat jammergenoeg niet echt past op de cd.
Omdat het de debuutcd is en het een niet al te groot label betreft is de productie niet zo heel sterk, maar toch klinkt het geheel behoorlijk vet. Nogmaals, de Space Marines zullen niet voor iedereen weggelegd zijn, maar wie wel van lekkere gitaren houdt en over een dosis humor beschikt zal de cd wel kunnen waarderen. Na deze cd hebben ze nog 2 cds gemaakt, Grraarrbirr en Don't Feel The Force, maar jammergenoeg maak ik uit het gastenboek van de officiele site op dat ze in februari 2001 hun laatste show gespeeld hebben, en gestopt zijn.
De tracklisting:
1. Pi-Anaal
2. Sneller Dan God
3. Teringtyfus
4. Intro
5. Dirk D en de Driedubbele Discomoord
6. De Druiven Zijn Gaar
7. Dood Aan De Sloot (Death To The Ditch)
8. The A-rekilling of the False Prophet and the Killing of his Ludicrous Disciples
9. Burn The White Dove
10. Abortus
11. Tertiare quartole
12. Kukeleku
13. Staytilost
14. SM
15. Sabine
16. Klik Uit
