Winterfylleth is een band die het beste tot z'n recht komt wanneer de bladeren vallen of de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Muziek die je mee terug neemt naar lang vervlogen tijden. Tijden waarin de natuur ongerept was. Momenten waarop toverdrank drinkende lieden het opnamen tegen Romeinen om hun heidense levenswijze te verdedigen. De tekstuele inhoud refereert tevens aan een dergelijk tijdperk. Zo komt het gezelschap met heel wat oud-Engelse termen op de proppen. Niet nieuw, maar wel authentiek. Muzikaal is hetgeen deze Britten brengen niet zo ingewikkeld. Sfeervoller des te meer. Het zijn vooral de plechtige riffs en sterke melodieën die beklijven. Dat de band er op gezette tijden de beuk ingooit, is bijzaak. Sfeer is het sleutelwoord.
Hoewel ik onderhand een beetje moe word van groepen die black metal combineren met natuurthema's en post-treurnis, is Winterfylleth beslist geen slappe hap. De productie zit als gegoten, het muzikaal gebodene verveelt nergens en qua zang en spel zit het wel snor. Liefhebbers van de eerder genoemde clubjes doen er dan ook goed aan dit werkje eens te beluisteren.
Tracklist:
1. A Thousand Winters
2. The Swart Raven
3. Æfterield-Fréon
4. A Memorial
5. The Glorious Plain
6. A Soul Unbound
7. Void Of Light
8. The Fate Of Souls After Death
9. Home Is Behind
10. The Threnody Of Triumph